Η σειρά αγαπήθηκε από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Πίσω από την επιτυχία της κρύβονται φυσικά οι συντελεστές της. Η Κατερίνα Μπέη και ο Νίκος Απειρανθίτης έχουν αναλάβει την μεταφορά του επιτυχημένου ισπανικού φορμάτ, με τίτλο Cuéntame, στην ελληνική πραγματικότητα. Αποδίδουν, όπως διαπιστώνουμε, τα γεγονότα της εποχής με βάση το πώς επηρέασαν τη δική μας χώρα.
Η μυθοπλασία της επιτυχημένης σειράς, που μεταδίδεται από την ΕΡΤ1 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 22:00, μας μεταφέρει στο κλίμα και στην ατμόσφαιρα του τέλους της δεκαετίας του ’60. Σε μια δύσκολη πολιτικά εποχή εν μέσω χούντας των συνταγματαρχών, μια ελληνική οικογένεια έρχεται αρχικά σε επαφή πρώτη της φορά με το θαύμα της τηλεόρασης, μα δε μένει εκεί.
Η θέση της γυναίκας και η χειραφέτησή της, η επανάσταση των νέων και οι ρόλοι των δύο φύλων, η στάση απέναντι στη δικτατορία, η έλευση της τεχνολογίας και ο καταναλωτισμός, το κομμωτήριο της γειτονιάς και το gossip ρεπερτόριο των πελατισσών του, είναι μόνο μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται η σειρά «Τα καλύτερά μας χρόνια» την σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει η Όλγα Μαλέα.
Ανάμεσα στους χαρακτήρες, ο οποίοι στηρίζουν το τηλεοπτικό οικοδόμημα ανεξαρτήτως θέσης, είναι και η «Ρούλα» της Γιολάντας Μπαλαούρα, η οποία ήδη δήλωσε για τον ρόλο της τα εξής: «το ότι αυτή η σειρά θα έβγαινε από το κανάλι της ΕΡΤ, έμοιαζε με στοίχημα που έπρεπε να κερδηθεί. Και ήθελα πάρα πολύ να είμαι μέρος αυτού του στοιχήματος. Έτσι άρχισε αυτό το ωραίο ταξίδι στα χρόνια που κέρασαν τη ζωή που έζησαν αρκετοί συμπολίτες μας και δωρίζει στους νέους τη ζωή που δεν έζησαν. Άλλωστε, αγαπώ τις σειρές εποχής»!
Στήσαμε διαδικτυακή κουβέντα, εξαιρετικά ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα. Για τη σειρά γενικά, για τη «Ρούλα» ειδικά, για την ηθοποιό Γιολάντα Μπαλαούρα και για ό,τι συμβαίνει γύρω μας στις μέρες μας. Θέματα σοβαρά και ακανθώδη. Αισιόδοξος άνθρωπος, ευτυχώς, μεταδίδει θετική ενέργεια κι έχει απαντήσεις για όλα.
«Παίζω μια κουτσομπόλα, με μπρίο και κέφι. Σαν Γιολάντα, απεχθάνομαι το κουτσομπολιό. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μάθει αυτού του είδους τα νέα. Είμαι εντελώς στον δικό μου κόσμο. Ωστόσο, έχω συναντήσει πολλές «Ρούλες» που ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων».
Συγκέντρωσα στοιχεία και συμπλήρωσα το βιογραφικό της, ώστε να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Από τα Γιάννενα στην Αθήνα, στη Δραματική Σχολή Αθηνών, στη σχολή χορού «Ραλλούς Μάνου» στο θέατρο, στον κινηματογράφο και σε τηλεοπτικές σειρές, στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη και στο Κ.Θ.Β.Ε, ενώ αυτήν την περίοδο είναι η «Ρούλα- περισκόπιο» στα «Καλύτερά μας χρόνια», στη σειρά της ΕΡΤ1 που σημειώνει πρωτοφανή επιτυχία.
Η Γιολάντα Μπαλαούρα, οικεία πλέον φυσιογνωμία, ηθοποιός με δυναμικό ταπεραμέντο, ωραία γυναίκα και χαρακτήρας εξωστρεφής, τόσο, όσο. «Ηρώ Αργυροπούλου» στα «Λιονταράκια του κυρ Ηλία», «Τζέλλα» στους «Φρουρούς της Αχαΐας», «Ελπίδα» στην «Πολυκατοικία», «Ρούλα» της γειτονιάς στα «Καλύτερά μας χρόνια», είναι μόνο μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς και επιτυχημένους ρόλους που την έκαναν γνωστή στο ευρύ κοινό.
Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στις ταινίες: «Χάραμα» του Αλέξη Μπίστικα, «Γυναίκες δηλητήριο» του Ν. Ζερβού, «Oh Babylon» του Κώστα Φέρρη, «Ευγένιος αγνώστων λοιπών στοιχείων» του Κώστα Ζυρίνη, «Ζητείται ψεύτης» του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, «Λάρισα εμπιστευτικό» του Στράτου Μαρκίδη, «Luger» του Κώστα Χαραλάμπους.
Ταλαντούχα, δυναμική, χαμογελαστή και με φοβερό χιούμορ, λατρεύει τις εκδρομές, την ιστιοπλοΐα, είναι ιδιαίτερα ενεργή στα social media και έχει το θάρρος της γνώμης της. Όταν δεν έχει παραστάσεις ή τηλεοπτικά γυρίσματα, ταξιδεύει εντός και εκτός Ελλάδος, από τη Μόσχα μέχρι τη Νέα Υόρκη και από την Αλεξάνδρεια στο Λονδίνο και στις Βρυξέλλες. Κρατάει τις προσωπικές της σχέσεις μακριά από τα φλας της δημοσιότητας, δίνοντας βαρύτητα στις καλλιτεχνικές επιτυχίες της. «Όταν κάποιος έχει μια καλή προσωπική ζωή, δεν νιώθει την ανάγκη να τη διαφημίζει. Τη ζεις τη σχέση, δεν τη συζητάς» δηλώνει.
«Η όλη γραφειοκρατική ιστορία είναι αυτό που με απομακρύνει. Προτιμώ να έχω μια σχέση και να είμαι καλά με τον άνθρωπό μου. Δεν μπορώ το νομικό κομμάτι, τις υπογραφές» παραδέχεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Ο άντρας που έχει κερδίσει την καρδιά της δεν είναι συνάδελφός της και, όπως λένε πληροφορίες, έχει έντονη προσωπικότητα, τη λατρεύει, σέβεται την καριέρα της, αγαπάει τις συζητήσεις και τα ζώα.
Το κεφάλαιο μητρότητα
Ο έρωτας είναι σημαντικός, κυρίαρχο κεφάλαιο στη ζωή της, με τη σημαντικότητα που του δίνει η ίδια. Αγαπάει τα παιδιά, έχει ανίψια που τα λατρεύει, ενώ το βιολογικό ρολόι της μητρότητας δε χτύπησε ακόμα. «Σε κάποιους ανθρώπους δε χτυπάει ποτέ, γι’ αυτό και θεωρώ ότι η υιοθεσία είναι πολύ σημαντική πράξη και όσοι υιοθετούν ένα παιδί κάνουν κάτι πολύ σπουδαίο. Ίσως κάποια στιγμή να το σκεφτώ σοβαρά και για μένα».
Με μότο το «Μην αγαπάς αυτό που είσαι αλλά αυτό που μπορείς να γίνεις» από τον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες, η ηθοποιός, που μεγάλωσε στην Αθήνα και έχει δύο αδέλφια, σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Παράλληλα με τα μαθήματα έπαιζε στη σειρά «Τα λιονταράκια του κυρ Ηλία», σε ρόλο που κέρδισε επάξια περνώντας από οντισιόν. Ήταν προσωπική επιλογή του Γιάννη Δαλιανίδη. Ακολούθησαν οι παραγωγές «Κουφώματα», «Οι φρουροί της Αχαΐας», «Χάι Ροκ», «Σοφία ορθή», «Το σημάδι του έρωτα», «Εκείνες κι εγώ», «Οι απαράδεκτοι», «Ο χήρος, η χήρα και τα χειρότερα», καθώς και οι σειρές «Το πιο γλυκό μου ψέμα», «Εραστής δυτικών προαστίων», «Τα κορίτσια του μπαμπά», «Η πολυκατοικία». Η προηγούμενη της τωρινής τηλεοπτική εμφάνισή της ήταν το 2011 στη σειρά «Με λένε Βαγγέλη» με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο
Οι συνεργασίες
Με ρόλους σε περισσότερα από τριάντα σίριαλ και κινηματογραφικές ταινίες, η Γιολάντα Μπαλαούρα διαθέτει ένα σημαντικό βιογραφικό και συνεργασίες με τους κορυφαίους σκηνοθέτες της χώρας.
Θα πω ότι εγώ, σαν θεατρόφιλος και αρθρογράφος, την έχω δει και χειροκροτήσει σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις. Στο ελεύθερο θέατρο έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Δημήτρη Μυράτ, Γιάννη Διαμαντόπουλο, Χρήστο Τσαγκά, Γιώργο Μιχαηλίδη, Ρούλα Πατεράκη, Γιάννη Καραχισαρίδη, Γιάννη Κακλέα, Κώστα Καζάκο, Κώστα Τσιάνο, Αντώνη Αντωνίου, Γιώργο Μιχαλακόπουλο, Θοδωρή Γκόνη, Μιμή Ντενίση κ.α.
Τα τελευταία εννέα χρόνια συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ. Συμμετείχε σε παραστάσεις του Γιάννη Παρασκευόπουλου, Γιάννη Ιορδανίδη, Γιάννη Ρήγα, Γιάννη Καλατζόπουλου, Ένκε Φεζολάρι, Έρσης Βασιλικιώτη, Δαμιανού Κωνσταντινίδη.
Επίσης, διδάσκει στη δραματική σχολή του Ανδρέα Βουτσινά και όχι μόνο! «Μαζί με την ηθοποιό του ΚΘΒΕ Άννυ Τσολακίδου, έπειτα από θεατρικά εργαστήρια με παιδιά της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης, ανεβάσανε τη “Μαύρη Κωμωδία” του Πίτερ Σάφερ στο Βασιλικό Θέατρο. Μακρύς, λοιπόν, ο κατάλογος των συμμετοχών της σε παραστάσεις.
«Δεν κλονίζεται το θέατρο, οι άνθρωποι κλονίζονται»
Έφυγα από τη δράση της και ήρθα στο σήμερα. Ρωτάω να μάθω την άποψή της για το κλειστό και πληγωμένο, αν όχι λερωμένο, θέατρο. Για τη θέση της απέναντι στη στάση της πολιτείας, για τα σκάνδαλα που ταλανίζουν την τέχνη του θεάτρου στη χώρα μας. Για τη συμβολή των μέσων ενημέρωσης στο όλο ζήτημα, για το τι μέλλει γενέσθαι από δω και πέρα.
«Σ’ αυτόν τον τόσο δύσκολο καιρό για τις ζωντανές παραστατικές τέχνες, πολλοί καλλιτέχνες, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τεχνικοί, σκηνογράφοι, μακιγιέρ, εργάτες θεάτρου όλοι, αγωνίζονται να επιβιώσουν σε ένα επάγγελμα ήδη γεμάτο ανασφάλεια. Ίσως, αυτή η διαρκής ανασφάλεια του επαγγέλματός, μας έχει κάνει περισσότερο ικανούς να ανταπεξέλθουμε στην πανδημία, με οξυδέρκεια και κουράγιο.
Έναν χρόνο μετά την έκρηξη πανδημίας περιμένουμε όλοι να ανοίξουν, επιτέλους, τα θέατρα. Δυστυχώς, οι χώροι πολιτισμού (θέατρα, μουσεία, συναυλίες) είναι οι πρώτοι που έκλεισαν παγκοσμίως. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί στοιβάζονται όλοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά είναι κλειστά τα θέατρα, τα μουσεία και οι χώροι συναυλιών. Γιατί ανοίγουν τα κομμωτήρια και όχι τα βιβλιοπωλεία. Με θλίβει που παγκοσμίως ο πολιτισμός έχει πάψει να είναι προτεραιότητα και αντιμετωπίζεται σαν μια πηγή κακού ή σαν πολυτέλεια.
Ως θεατής, μου έχει λείψει οτιδήποτε έχει να κάνει με θέαμα και πολυκοσμία. Είναι δημιουργικό και τις περισσότερες φορές εντυπωσιακά άρτιο αυτό που προβάλλεται στην οθόνη σε on line παράσταση, αλλά δεν συγκρίνεται με μια ζωντανή στο σανίδι ή μια συναυλία που παρακολουθείς από κοντά. Μια θεατρική παράσταση δεν τελειώνει στην υπόκλιση, είναι μια διαδικασία κοινωνικοποίησης.
Όσο για το ζήτημα των σκανδάλων που έχουν ξεσπάσει τελευταία, έχω να πω ότι είναι πάρα πολύ άσχημα γεγονότα αλλά νομίζω πως δεν κλονίζεται το θέατρο, οι άνθρωποι κλονίζονται. Ωστόσο, το θέμα του εκβιασμού μεταξύ θύτη και θύματος συμβαίνει σε όλους τους χώρους και όχι μόνο στο επάγγελμά μας. Η κατάχρηση εξουσίας και ο εκβιασμός είναι καταδικαστέες πράξεις και μερικές είναι νομικά κολάσιμες.
Όπως υπάρχει η καταπίεση μέσα σε ένα ζευγάρι, όπως υπάρχει αντιστοίχως και μεταξύ γονέα και παιδιού, κάτι ανάλογο υπάρχει και στο θέατρο. Το θέμα είναι πού βάζει ο καθένας τα όριά του. Πιστεύω, ότι πάντα η τέχνη βγαίνει αλώβητη μέσα από τις στάχτες της και, εν προκειμένω, το θέατρο είναι έκφραση και δε θα πάθει απολύτως τίποτα. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Μόνο οι άνθρωποι θα πάθουν»!
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
