Την Πέμπτη το FIT & FIGHT CLUB του Δημήτρη Γαλάνη, θα φιλοξενήσει τον παραολυμπιονίκη Μάκη Καλαρά!
Ποιος είναι όμως ο Μάκης Καλαράς;
Ο Μάκης Καλαράς, που βαφτίστηκε Ευθύμης, γεννήθηκε το 1976 στο Ηράκλειο Αττικής. Από μικρός είχε έφεση στον αθλητισμό. Είχε μέσα του αυτό το αγιάτρευτο μικρόβιο του πρωταθλητισμού και με ό,τι καταπιανόταν ήθελε να είναι πρώτος. Κουνγκ φου, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, πινγκ πονγκ, βόλεϊ, ελληνορωμαϊκή πάλη, άρση βαρών. «Πάλευα με μεγαλύτερους, πιο εύσωμους και βαρύτερους από εμένα και πάντα τα πήγαινα καλά»
Μια στιγμή, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα, να σε βάλει σε ένα άλλο κουλουάρ του στίβου του προσωπικού σου timeline. Ο Βούδας έλεγε: «Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει μια ημέρα, μια ημέρα μπορεί να αλλάξει μια ζωή και μια ζωή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο».
Στα δεκαεφτά του χρόνια και μετά από ένα ατύχημα που είχε με το μηχανάκι του, τραυματίστηκε στην σπονδυλική του στήλη
Οι γιατροί τού είπαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσει. Εκείνος δεν το πίστεψε. «Μου πήρε τρεις μήνες να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα περπατήσω ξανά. Όσο δηλαδή έκατσα στην Αγγλία, στο πρόγραμμα αποκατάστασης. Εκεί μου έμαθαν πώς μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου, χωρίς καμία βοήθεια. Μου έδειξαν τεχνικές πώς να μπαίνω στην μπανιέρα, πώς να οδηγώ αυτοκίνητο, πώς να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια και ό,τι χρειάζομαι για να έχω μια κανονική καθημερινότητα».
Ξεκίνησε ξανά…
Αλλά του ίδιου δεν του έφταναν αυτά. Σύντομα θα ξεκινούσε ξανά τον αθλητισμό. Αρχικά στην άρση βαρών, όπου θα πάρει και την πρώτη του διάκριση (πέμπτος στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα) και στη συνέχεια στη δισκοβολία, ένα ιδιαίτερα απαιτητικό άθλημα ακόμα και για απολύτως υγιείς αθλητές. Αργυρό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου το 2005 στο Ελσίνκι, χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου το 2006 στο Άσεν, τρίτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2007 στην Ταϊπέι, πέμπτος στην Παραολυμπιάδα του Πεκίνου το 2008. Ένας υπερήρωας. Στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας σαράντα χιλιάδες κόσμου φώναζαν «Ελλάς, Ελλάς, Μάκης Καλαράς», προσπαθώντας να τον εμψυχώσουν στην προσπάθειά του. «Τότε δεν καταλάβαινα και δεν άκουγα τίποτε. Ακόμα κι όταν ανέβηκα στο βάθρο, έλεγα άντε να τελειώνουμε να πάμε σπίτι μας. Τώρα βλέπω καμιά φορά τα βιντεάκια από εκείνο τον αγώνα και δακρύζω. Ήταν απίστευτη στιγμή, μαγική. Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου ήταν όταν είχα το ατύχημα και όταν πήρα το μετάλλιο».
Στην κορυφή του κόσμου!
Ο Μάκης Καλαράς μέσω της δισκοβολίας έφτασε στην κορυφή του κόσμου. Σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε στη ζωή του ύστερα από το ατύχημα. «Νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, γιατί έχω φίλους, πηγαίνω σινεμά, σε μπαρ, για μπάνιο, ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο. Κάνω τα πάντα και δεν ντρέπομαι για τίποτα.
Απλά εκεί που ο καθένας, όταν θέλει να πάει κάπου, δεν σκέφτεται τίποτα, εγώ πρέπει να σκεφτώ ένα λεπτό παραπάνω για να δω αν το μέρος που θέλω να πάω έχει εύκολη πρόσβαση. Έχω ένα νοητό χάρτη στο μυαλό μου με τα μέρη στην Αθήνα που μπορώ να επισκεφθώ και με αυτά που δεν μπορώ. Ή πρέπει, ας πούμε, να σκεφτώ, όταν θέλω να πάω σε ένα μπαρ, αν χωράω στην τουαλέτα, οπότε πρέπει να κανονίσω να μην πιω πολύ νερό ή χυμό για να μη χρειαστεί να τη χρησιμοποιήσω. Αλκοόλ δεν πίνω ποτέ.
Το 2008 ο Μάκης Καλαράς, και ύστερα από τις σπουδαίες επιτυχίες που πέτυχε στη δισκοβολία, αποφάσισε ξανά να αλλάξει άθλημα. Πάντα όταν έφτανε στην κορυφή βαριόταν. Είχε πετύχει το στόχο του. Είχε κορεστεί. Ήθελε μια νέα πρόκληση. Το δικό του ναρκωτικό είναι η αδρεναλίνη και μια θέση στο βάθρο. Και κάπως έτσι «ανακάλυψε» το sit ski, το καθιστό σκι, με έναν ειδικό εξοπλισμό που σου επιτρέπει να κατεβαίνεις μια χιονισμένη πλαγιά μέχρι και με εκατό τριάντα χιλιόμετρα την ώρα. Όταν προπονούμαι, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Την εποχή του πρωταθλητισμού στη δισκοβολία, που χρειαζόταν πολύ σκληρή προπόνηση και απόλυτη συγκέντρωση, δεν έκανα σεξ για δύο χρόνια, δεν το είχα καν στο μυαλό μου».
Ταυτόχρονα πηγαίνει σε σχολεία και σε πανεπιστήμια και μιλάει στους μαθητές και τους φοιτητές για τη ζωή του.
~~Για το παροιμιώδες σθένος του να μετατρέψει την αναπηρία του σε κάτι θετικό, για το πώς ένας άνθρωπος σε καροτσάκι μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του ως απόλυτα φυσιολογικός, για το πώς, όταν πέφτεις, μπορείς εύκολα να ξανασηκωθείς (και να εκτοξευθείς).
«Σε ένα άλμα που έκανα στη Γαλλία στο sit ski, αντί να προσγειωθώ με τα οπίσθια, προσγειώθηκα με το πρόσωπο. Έσπασα μύτες, σαγόνια, γέμισα αίματα και έκοψα τον τένοντά μου. Αλλά με επιμονή, υπομονή και γυμναστική ανάρρωσα γρήγορα και συνεχίζω το δρόμο μου για τους Ολυμπιακούς. Τίποτε δεν θα με σταματήσει».
Γιώργος Νελόπουλος
