“Με βαθιά θλίψη ενημερώθηκα για την απώλεια του Καβαλιώτη ποιητή, Πρόδρομου Μάρκογλου.
Εξέχον μέλος της γενιάς των κοινωνικών ποιητών, έγινε από την αρχή της πορείας του στον χώρο των γραμμάτων ο γνήσιος εκφραστής όσων σημαδεύτηκαν από τα τραύματα της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου.
Στον λόγο του διέκρινες την απόγνωση των ηττημένων και την έλλειψη προϋποθέσεων για την ομαλή ένταξη ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων πολιτών στο υπό διαμόρφωση κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον της χώρας μας, μετά την καταστροφική δεκαετία του ’40.
Ο Μάρκογλου, μέσα από τις σκληρές αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων στη γενέθλια πόλη, μίλησε στην ψυχή των αδικημένων, φέρνοντας στην επιφάνεια τον πόνο και τις σιωπές τους.
Η φωνή του, κραυγή αγωνίας για τα δεινά που επέφερε η κατάργηση της προσωπικής ελευθερίας από το μετεμφυλιακό πολιτικό σύστημα, θα μας συντροφεύει σε όλα τα ατομικά και συλλογικά μας αδιέξοδα.
Στους οικείους του και σε όλους εκείνους που πήραν ανάσες από την αύρα του, εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια”.
