Μια πρόταση για το μέλλον του δημοσίου διαλόγου που – όπως θεωρεί – θα είχε θετικό αντίκτυπο στα εκπαιδευτικά πράγματα, διατύπωσε ο Βουλευτής Π.Ε. Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας, κ. Μακάριος Λαζαρίδης, κατά την ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής, στη συζήτηση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων με τίτλο «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις».
Συγκεκριμένα πρότεινε «την ίδρυση Πανεπιστημίου Αγροτικής Ανάπτυξης και Οικονομίας – και όχι μεμονωμένων σχολών ή τμημάτων – με δεδομένο ότι ήδη η Κυβέρνηση επενδύει στον πρωτογενή τομέα, αλλά και ένα αντίστοιχο για την Τουριστική Διαχείριση και Προβολή».
Η σκέψη αυτή, κατά τον κ. Λαζαρίδη, εντάσσεται στη συνολική φιλοσοφία του νέου εκπαιδευτικού συστήματος που φέρνει το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, το οποίο «κάνει τα παιδιά μας να μπορούν να αγγίξουν πιο εύκολα τα όνειρά τους. Μετατρέπουμε τα σχολεία σε ζωντανές κοιτίδες γνώσεις. Σε δεξαμενές αναγνώρισης ταλέντου και δεξιοτήτων. Σε θερμοκήπια καλλιέργειας πολιτικά ορθών νοοτροπιών».
Ο κ. Λαζαρίδης ανέδειξε τις θετικές πρόνοιες του συγκεκριμένου σχεδίου νόμου, το οποίο, όπως ανέφερε, «ικανοποιεί την ευρύτερη ανάγκη για προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις, δίνει όλα τα εφόδια και ταυτόχρονα καλλιεργεί όλες τις αρετές, τις αρχές και τις αξίες που πρέπει να έχει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος στη σημερινή εποχή. Πρόκειται για ένα γνήσια μαθητοκεντρικό σχέδιο νόμου. Προσαρμόζει το σχολείο στις ανάγκες του μαθητή και όχι το μαθητή στις ανάγκες του σχολείου».
Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία της Κυβέρνησης, υπογράμμισε, «οραματίζεται και υλοποιεί ένα νέο σχολείο» και «διατρέχει συνεκτικά τις ανάγκες όλων των βαθμίδων εκπαιδευτικής δραστηριότητας. Με αλλαγές που αρχίζουν από το νηπιαγωγείο, όπως η εισαγωγή νέων θεματικών και η εισαγωγή δραστηριοτήτων στα αγγλικά και φτάνουν μέχρι τις εξετάσεις για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση».
Παράλληλα, τόνισε ότι «οι πρόνοιες που συζητάμε σήμερα είναι σαν το κουδούνι του σχολείου που σε κάποιους ηχεί ως ενοχική υπενθύμιση για τις αβελτηρίες τους και σε άλλους ως το ξεκίνημα μια νέας πορείας προς την αριστεία». Οι ενστάσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως εξήγησε, «είναι ταυτισμένες με το παλιό, το αναχρονιστικό, το στείρο, το στάσιμο, το μη προοδευτικό. Αυτά δηλαδή που εκπροσωπεί διαχρονικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εκφράζουν ένα σύστημα που βυθίζεται. Ένα σύστημα μέσα από το οποίο εξυπηρετούνται μόνο μικροκομματικές σκοπιμότητες. Όπως τότε που με το παραμικρό στο όνομα της Δημοκρατίας οι καταλήψεις αποτελούσαν τρόπο πολιτικής πίεσης και εκβιασμού, καθώς στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων τίποτα δεν είχαν να κάνουν με ζητήματα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Όπως τότε που η ΑΣΟΕΕ και το Α.Π.Θ. ήταν συχνά πυκνά στα δελτία ειδήσεων όχι για τις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις αλλά γιατί ήταν άντρα παραβατικότητας.
Ένα σύστημα που υπερασπίζεται την κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας, που αντιμετωπίζει την Αριστεία ως ρετσινιά και την αξιολόγηση ως κάποιου είδους μεσαιωνικού βασανιστηρίου για τους αξιολογούμενους».
