Το έργο είναι βραβευμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού με το Α’ Κρατικό Βραβείο Θεατρικού έργου για νέους συγγραφείς, χαρακτηρίζεται παράδοξη κωμωδία, ανέβηκε από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης στο πλαίσιο του 1ου φεστιβάλ Πτολεμαΐδας «Η πόλη γιορτάΖΕΙ», το σκηνοθέτησε ο πολυπράγμων καθηγητής-σκηνοθέτης-κινηματογραφιστής και συγγραφέας Γιάννης Λεοντάρης και το Κ.Θ.Β.Ε το έφερε στο Μικρό της Μονής Λαζαριστών, για να το χαρούνε και οι Θεσσαλονικείς.
Η υπόθεση:
Ένα ζευγάρι μικροαστών ζει σ’ ένα ασφυκτικό διαμέρισμα βλέποντας ασταμάτητα τηλεόραση και κρυφακούγοντας τους γείτονες. Όταν διαπιστώσουν ότι οι νέοι τους γείτονες είναι αλλοδαποί μετανάστες, γίνονται έξαλλοι. Αρχίζουν να οπλοφορούν και να σχεδιάζουν τη φυσική εξόντωσή τους. Η απειλή είναι οι ήχοι των άλλων και το ζευγάρι μετατρέπεται σε γελοίους και θλιβερούς υπερασπιστές ενός ανύπαρκτου οχυρού. Όταν, ωστόσο, οι θλιβεροί άνθρωποι οπλοφορούν, γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ο άντρας θέτει το ερώτημα: «Το ξέρεις πώς αν φάω έναν απ’ αυτούς τους νόμιμους, τρώω όσα χρόνια θα έτρωγα αν σκότωνα εσένα;». Ένα κείμενο που στηλιτεύει την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, ένα έργο για τον παράλογο κόσμο μας.
Σημείωμα σκηνοθέτη:
«Στην παράσταση το διαμέρισμα της Απειλής τοποθετείται στο κέντρο μιας δυσ-τοπίας: ένα καθιστικό, περικυκλωμένο από μια αφιλόξενη παραλία. Όμως, το ναυάγιο συμβαίνει μέσα στο διαμέρισμα. «Το κωμικό εναλλάσσεται με την υπερβολή του ωμού ρεαλισμού κοιτάζοντας με το μικροσκόπιο τον φασισμό που μπορεί να κρύβεται μέσα σε ένα ζευγάρι παντόφλες ή σε ένα πακέτο γαριδάκια» .
Η παράσταση:
Δυο ηθοποιοί στη σκηνή με αναμμένη «μηχανή» και το «γκάζι» στο τέρμα από την πρώτη σκηνή. Βαρύ το «μοτέρ» του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, να βρυχάται σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η Αιμιλία Βάλβη, το άλλο μισό του ζευγαριού με την αυτή νοοτροπία του κενού , συνέβαλε στην πληρότητά του με ίσες μερίδες σπονδής στο κουτί της δικής τους «Πανδώρας» και στα σημεία που ήθελε το κείμενο, υπηρέτησε σωστά το υποδεέστερο σκέλος των δυο. Ο άνδρας είναι ταύρος-επιβήτορας, είναι φαλλοκράτης, είναι «αφεντικό» , αλλά και ο «κουβαλητής». Η γυναίκα είναι υποταχτική μεν, όταν επαναστατεί δε, οι ισορροπίες διαταράσσονται αντιστρόφως ανάλογα.
Πέρα από τον άξονα- παθογένεια που δέρνει μικροαστούς και στην ελληνική κοινωνία, δηλαδή την αρνητική επίδραση της άμετρης τηλεθέασης και την χειραγώγηση μαζών από τρομολαγνικές ή παραπλανητικές ειδήσεις, το κείμενο δίνει την ευκαιρία στους θεατές να ταρακουνήσουν τον εφησυχασμένο κόσμο τους μέσα από μια υποθετική απειλή που έρχεται στο ζευγάρι της ιστορίας από τους παράξενους ήχους του διπλανού διαμερίσματος, αλλά αντιλαμβάνεται άμεσα ότι το ξεκάθαρο κλάμα μωρού ραντίζει με ψήγματα ανθρωπιάς τις παγωμένες συνειδήσεις των ηρώων, ενώ το τείχος των πορτοκαλί σωσιβίων που περιβάλει το σκηνικό, τούς υπενθυμίζει ότι ο μύθος και η πραγματικότητα είναι συγκοινωνούντα δοχεία και το ένα τροφοδοτεί το άλλο.
Ο σκηνοθέτης επέλεξε το σωματικό θέατρο για την απόδοση νοημάτων και, σαφώς, τη φόρμα. Όταν φεύγουμε από την έννοια του ρεαλισμού και μπαίνουμε όπως τώρα στα χωράφια ενός αντιρρεαλιστικού θεάτρου, μιλάμε στην ουσία για ένα θέατρο φορμαλιστικό (οι τεχνικές και οι μέθοδοι υποκριτικής οι οποίες προέρχονται εξωτερικά από τον ηθοποιό). Το σωματικό θέατρο είναι θέατρο της φόρμας, πρωτίστως, διαφορετικό από τα άλλα, έξω από την καθιερωμένη μέθοδο Στανισλάβσκι και προσκαλεί θεατές που είναι ανοικτοί σε τέτοιες προκλήσεις.
Από την ανταπόκριση κοινού στην παράσταση που ήμουν ανάμεσά του, διαπίστωσα ότι η παράσταση άρεσε, τα γέλια ήταν ηχηρά και το χειροκρότημα στο φινάλε γενναιόδωρο.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία-ηχητικός σχεδιασμός: Γιάννης Λεοντάρης
Σκηνικά-κοστούμια: Άση Δημητρουλοπούλου
Φωτισμοί: Άγγελος Γουναράς
Βοηθός φωτιστή: Κατερίνα Σακκουλά
Φωτογραφίες / Trailer: Σάκης Αναστασόπουλος
Παίζουν:
Αιμιλία Βάλβη, Παναγιώτης Παπαϊωάννου
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
