Δημοσιεύουμε στη συνέχεια το δεύτερο και τελευταίο μέρος της απάντησης του τέως δημάρχου Κωστή Σιμιτσή προς τον κ. Σ. Εριφυλλίδη:
Πριν συνεχίσω την αναφορά μου στα πρόσφατα κατορθώματα του πρώην δημάρχου κ. Στάθη Εριφυλλίδη, οφείλω να διευκρινίσω πως αυτό γίνεται «για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι», όπως ήταν η επωδός μιας εκπομπής προ πολλών ετών.
Συνεχίζω λοιπόν:
ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΡΙΤΗ
«Ο μόνος που έκανε ένα έστω και μικρό βήμα για την περιοχή πίσω από τις Καμάρες ήταν ο Εριφυλλίδης», έτσι επαίνεσε τον εαυτό του ο πρώην δήμαρχος, ομολογώντας όμως στη συνέχεια ότι αυτό το λίγο που έκανε δεν ήταν νόμιμο και το ακύρωσε η τότε κρατική Περιφέρεια. «Μέχρι το 2017 δεν έγινε τίποτε … όποιος πει ότι εκεί θα κάνει κάτι λέει ψέματα … ο μόνος τρόπος είναι να γίνει απαλλοτρίωση, ήθελα να το κάνω πάρκινγκ για να βοηθήσω τα δικαστήρια, μαζί με ανάπλαση βέβαια …». Ας δούμε λοιπόν τη συνέπεια λόγων και πράξεων που χαρακτηρίζουν τον άνδρα.
Η ανάπλαση της περιοχής πίσω από τις Καμάρες ήταν μια από τις βασικές προτεραιότητες της διοικήσεως Σιμιτσή. Το 2008 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε τη διενέργεια πανελλήνιου αρχιτεκτονικού διαγωνισμού ιδεών, που περιλάμβανε τέσσερις περιοχές της πόλης, ανάμεσα στις οποίες κι αυτήν. Η παράταξη Εριφυλλίδη απλούστατα καταψήφισε την εισήγηση. Και όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα το φθινόπωρο του ίδιου έτους, απουσίασε επιδεικτικά από την εκδήλωση.
Με την απόφαση 576/2009 το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να απαλλοτριώσει την περιοχή από τις Καμάρες μέχρι την καπναποθήκη Τσιμίνο. Ποιος απουσίαζε από τη συζήτηση και την ψηφοφορία; Μα ο κ. Εριφυλλίδης φυσικά, ο οποίος φρόντισε να αποχωρήσει έγκαιρα από τη συνεδρίαση για να μη λάβει μέρος σε μια απόφαση με την οποία, όπως τώρα δηλώνει, ήταν σύμφωνος και τότε!
Βέβαια μπορεί να ήταν τυχαίο περιστατικό. Όμως η πρότερη και η μετέπειτα δημόσια στάση του για το ζήτημα αυτό δείχνει πως διαφωνούσε με τη λύση της απαλλοτρίωσης, διαφωνούσε με όσα πρότεινε ο νικητής του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού, διαφωνούσε με τη διενέργεια μελετών και βεβαίως, όπως ήδη έχουμε δείξει σε προηγούμενο σημείωμα, διαφωνούσε και με τη μερική ανάπλαση του χώρου. Όποιος ενδιαφέρεται να εμβαθύνει σε αυτό το κομμάτι της τοπικής ιστορίας και να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά των συντελεστών της, ας ανατρέξει στο αρχείο των τοπικών εφημερίδων που φυλάσσεται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη «Βασίλης Βασιλικός».
Με την ευκαιρία θα διαπιστώσει πως διάφοροι φερόμενοι ως πνευματικοί ταγοί του τόπου μας είχαν αντιδράσει επίσης στην απαλλοτρίωση, άλλοι επειδή θεωρούσαν τα χαμόσπιτα αντιπροσωπευτικό δείγμα της πιο φτωχικής περιόδου της πόλης που άξιζε να διατηρηθεί, άλλοι προτείνοντας εκεί «πάρκο ψυχαγωγίας» και νυκτόβιας διασκέδασης, άλλοι προτείνοντας εξωπραγματικές αναπλάσεις. Μπροστά σε αυτή την απροσδόκητη λαίλαπα αντιδράσεων επιλέξαμε να υποβάλουμε στο υπουργείο Περιβάλλοντος μελέτη τροποποίησης του Σχεδίου Πόλης στην περιοχή σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού (λόγω του προστατευόμενου μνημείου του Υδραγωγείου). Στη συνέχεια η μετέπειτα διοίκηση Τσανάκα προτίμησε να αφήσει τη μελέτη να κοιμάται στα συρτάρια του υπουργείου.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ
Αναγκαστικά θα είμαι σύντομος, από σεβασμό προς τους δικηγόρους του Δήμου που χειρίζονται την υπόθεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο λόγος για το «Συνεδριακό Κέντρο με υπόγειο πάρκινγκ» που σχεδίαζε η διοίκηση Αθανασιάδη στο οικόπεδο των Λαζαριστών.
Πολλοί λένε πως η ιδέα ήταν πολύ κακή, θα επιβάρυνε με κυκλοφοριακό φόρτο το κέντρο της πόλης και θα στερούσε από αυτήν έναν ανοιχτό χώρο. Δεν θα διαφωνήσω, άλλωστε η υπόθεση αυτή έχει τελειώσει για τον Δήμο Καβάλας και το μόνο που απομένει να κριθεί είναι αν οφείλουμε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στο αρχιτεκτονικό γραφείο Τομπάζη για τις μελέτες που έκανε.
Ο κ. Εριφυλλίδης ισχυρίστηκε πως οι υπάλληλοι της Τεχνικής Υπηρεσίας αρνήθηκαν να παραλάβουν τη μελέτη. Ισχύει ότι δεν την παρέλαβαν επίσημα. Άραγε αυτό έγινε αυθόρμητα ή μήπως κατόπιν εντολών του; Ισχυρίστηκε, επίσης, ότι όλα έγιναν χωρίς απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Πέρασαν βέβαια αρκετά χρόνια από τότε (1998 – 1999), θα του θυμίσω όμως ότι το αρχείο των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου άλλα μας λέει.
Δεν το προχωρώ παραπέρα. Όμως η υπόθεση αυτή αξίζει να αναφερθεί ως ένα παράδειγμα της «άνεσης» με την οποία αντιμετωπίστηκε ένα σοβαρό οικονομικό θέμα του Δήμου μας σε μια εποχή που το Β΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (έτσι λεγόταν τότε το ΕΣΠΑ) διέθετε πολλά χρήματα και με ευκολίες αδιανόητες για το μετέπειτα γραφειοκρατικό πλαίσιο των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων. Η επιλογή να σκεπαστεί … στρουθοκαμηλικά το πρόβλημα με την τροποποίηση του Σχεδίου Πόλης στην περιοχή με τη βοήθεια του τότε νομάρχη Θ. Καλλιοντζή, μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για τον Δήμο. Προφανώς υπήρχαν εναλλακτικές, άλλωστε το πλαίσιο χρηματοδοτήσεων ήταν τότε πολύ ελαστικό. Ύστερα ήρθε το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (2000 – 2008) και όλες οι ευκολίες πήγανε περίπατο.
