Του Γιάννη Μόνιου
…και, φευ απηνείς διώκτες του οι Νεοέλληνες, εμείς! Μπορεί αδαϊστί, μπορεί αδεώς και σίγουρα στενοεμπορικώς πρωταγωνιστούμε στην ολοένα εντεινόμενη διαδικασία αφελληνισμού μας! Με εις την νιοστή δόσεις πονηροβλακείας και πλεοναζούσης ξενομανίας ξεπαστρεύουμε το αλφαβητάριο μας, το Άλφα και το Ωμέγα μας, το αλάτι δηλαδή της Ελληνικής, εθνικής μας ταυτότητας!
Στον διάβολο οι διαφωτιστές των Ελλήνων κατά τον 18ο κυρίως αιώνα, καθώς και τα τότε ακμάζοντα ελληνικά τυπογραφεία του εξωτερικού! Με «φανάρι φως» και «γοητευμένοι» από την άλλοθεν υπαγορευμένη ήλωση στη γλωσσική μας ειλώτεια ευκολοβλέπουμε ετούτη την κατάντια μας λ.χ. στις πινακίδες των αυτοκινήτων μας όπου δεν υπάρχουν τα κεφαλαία γράμματα μας Γ, Δ, Θ,Λ, Ξ, Π, Σ, Φ, Ψ, Ω! Το ίδιο και στα ξενόγραπτα μπλουζάκια μας, στις αγγλότιτλες εφημερίδες μας, στις τηλεοράσεις μας, στις ίσαμε τώρα ανελλήνιστες διαφημίσεις μας και… πάει λέγοντας.
Επίσης πιστοί «στες συνταγές ελληνοσύρων μάγων» κατά πως κάπου γράφει ο Καβάφης, δηλαδή στις επιταγές του λατινοπαπικού ιμπέριουμ και της αγγλοαμερικανικής γλωσσικής δικτατορίας, «καταφέραμε» το τελικό μας ς (σίγμα) να το κάνουμε και ένθετο και γράμμα αρχικό! Έτσι δεν θα μιλάμε πια «με το «νι» και με το «σίγμα», δηλαδή λεπτομερώς, όπως δεν θα λέμε και «αυτός είναι το «άλφα και το «ωμέγα», δηλαδή η ουσία, το άπαν (στα Λατινικά dicto και dictator σημαίνουν κυρίως υπαγορεύω – αυτός που υπαγορεύει. Όσο για το τελικό «ν» (νι) αυτό προ πολλού καιρού και επισήμως το έχουμε εξοντώσει). Το ανοιχτό «ω» (ωμέγα) λ. χ. στις διαφημίσεις μας, το κλείσαμε, το θέλουμε κλειστό, μικρό (όμικρον) και τα μικρογράμματα σύμφωνα και φωνήεντα μας «β, γ, δ, ε, ζ, η, θ, λ, μ, ν, ξ, ο, π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ», λείπουν εντελώς από τις κουλτουριάρικες ταμπελοαφίσες μας! Το μικρό «β» (βήτα) αφού το εξαφανίσαμε στα ως άνω και σε άλλα γραπτά μεΪντανίσματά μας, το αντικαταστήσαμε με το ξενικό «v», λ.χ. vita, victoria! (Ακούστηκε πως ένα παιδάκι, που μόλις άρχισε να μισοδιαβάζει, συλλάβισε από την καρτούλα που συνόδευε κάποιο δώρο της νονάς του, ως «βοβά», είπε δηλαδή τη νονά «βοβά» αφού ταύτισε το ελληνικό «ν» (νι) με το λατινικό V (β)!).
Μπορεί ο καθείς να αριθμήσει και άλλες, μύριες όσες διωκτικές κουφοενέργειές μας εις βάρος του αλφαβήτου μας, της γλώσσας μας, της εθνικής μας ταυτότητας, εντέλει. Το λοιπόν, μπράβο στη γλωσσική δουλοφροσύνη μας, στο λεκτικό «ειλωτεύειν» μας! Θυμάμαι τώρα τον Κίσινγκερ, παλιά υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, που πάνω-κάτω κυνικότατα έλεγε: «Για να κατακτήσεις έναν λαό, ένα έθνος, δεν χρειάζονται πια άρματα μάχης, φάντομ, ραντάρ, σόναρ κτλ, μόνο σιγά-σιγά προσπάθησε να του αφαιρέσεις το αλφάβητό του, κάνε τον δηλαδή να ξεχάσει τη γλώσσα του…».
Και στον αντίποδα θυμάμαι πολύ πρόχειρα 1. Τον Σόλωνα που κατά μεριές της Μικράς Ασίας, εκεί στους Σόλους βρήκε πολλούς συμπατριώτες του να σολοικίζουν και πόσο αγώνα έκανε για να ξαναθυμηθούν τη σωστή τους γλώσσα και να ξαναεγκολπώσουν το πατρώο αλφαβητάριο τους. 2. Τον Σολωμό που πάντα και επίμονα έλεγε: «Μηγαρις άλλο έχω στο νου μου, πάρεξ, ελευθερία και γλώσσα» και 3. Τον Οδυσσέα Ελύτη, αυτόν τον πολύ μεγάλο ναυτίλο της υδρόγειας λαλιάς μας, που όντας ερωτευμένος με τις γραπτές απεικονίσεις των φωνηέντων και συμφωνών μας έγραφε: «Αφόντας μπήκα σε έρωτα για τούτα τα κορμάκια λίγνεψα, έφεξα. Σ’ ύπνο και ξύπνιο αλλά στο νου δεν είχα – πώς να τα μεγαλώσω, μία μέρα να τα κοιμηθώ. Παραμόνευα πίσω απ’ τις θύρες. Έμαθα να τα πιάνω στον αέρα, στο νερό…». Και παρακάτω εξομολογείται τους μύχιους αισθητικούς του ορισμούς για τα επτά μας γράμματα. Λ.χ. για το λάμδα (Λ) γράφει: «Λ = πραγματικά βρεγμένο. Ίδιο βότσαλο». Στο τέλος τέλος, ας σκεφτούμε πόσα λίγα και στάσιμα δράμια έρωτα θα έχουμε, αν αγγλιστί γράψουμε «Τα ρω του έρωτα».
