Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου
Πάντα, σε κάθε διάβημα μας, προπορεύεται η φαντασία. Πλάθουμε μία εξιδανικευμένη κατάσταση, παίρνουμε κάποιες γενικές πληροφορίες, επεξεργαζόμαστε κάποιο διάστημα με ποιόν τρόπο θα υλοποιήσουμε το όνειρό μας και αρχίζουμε να προγραμματίζουμε.
Όσο πιο πολύ καιρό μένει ανικανοποίητο το όνειρο, τόσο περισσότερο μυθοποιείται στην ύπαρξη μας. Εξού και το γνωστό, «Καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες». Μερικές φορές, συγκυρίες, επιταχύνουν, εξαναγκάζουν, ή πιέζουν προς υλοποίηση. Έτσι και στην επικείμενη, πρόσφατη ηθελημένη αποδήμηση προς διαφορές κατευθύνσεις, υποβοήθησε η κρίση που διανύει εδώ και δέκα χρόνια η πατρίδα μας.
Κανείς από τις γενεές κάτω των εβδομήντα δεν μπορούσε να φανταστεί τις τραγικές συνέπειες, ενός οικονομικού πολέμου. Διότι ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Τα επανειλημμένα τηλεφωνήματα από εταιρείες που έδωσαν οι τράπεζες το δικαίωμα να παρενοχλούν με αγενέστατο τρόπο τους οφειλέτες, ήταν καθημερινός, επανειλημμένος, αποτρόπαιος εκφοβισμός… Και μόνο που χτύπαγε το τηλέφωνο, μούδιαζε όλη η οικογένεια. Φυσικά το σφάλμα ήταν, το ότι χρεώθηκες… Κι αυτό όμως έγινε εξίσου ύπουλα. Οι μισθοί ανέβαιναν, λεφτά υπήρχαν, όπως διαλαλούσαν οι εκάστοτε πολιτικοί από τα μπαλκόνια. Η φυσιολογική εξέλιξη που κάθε πολίτης περίμενε, ήταν ότι η κατάσταση, θα έμενε τουλάχιστον σταθερή. Έτσι θα σωζόταν η μεσαία τάξη, και όλα τα όνειρα που είχε. Η Ελληνική νοοτροπία, παγκόσμια είναι, παιδολατρική. Το όνειρο κάθε γονέα ήταν και είναι, να διαπρέψει το παιδί του στις Πανελλήνιες. Έτσι, αυτός ο θεσμός εκπαίδευσης στην Ελλάδα, καλά κρατεί. Αλλά προϋποθέτει, αποστράγγιση κάθε οικογένειας. Το ιδιαίτερο, των καθηγητών που είναι εξοικειωμένοι με τα μαθήματα των Πανελλαδικών κυμαίνονταν μεταξύ δεκαπέντε, έως, εικοσιπέντε ευρώ. Πολλοί χρεώθηκαν, έχοντας φιλοδοξίες σπουδών, για τα παιδιά τους. Άλλοι, προκειμένου να λύσουν το στεγαστικό τους πρόβλημα. Όνειρο ζωής, πολλών λαών, καθώς και των Ελλήνων, να έχουν δικό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Κάποιοι βέβαια, χρεώθηκαν ώστε να κάνουν πολυτελέστερη ζωή. Κι όχι λόγω άμεσων αναγκών τους. Όλα αυτά τα δρώμενα, παρουσίαζαν μια εικόνα άνεσης. Σε συνδυασμό με τον ήλιο και την θάλασσα, θύμιζαν, αλλά και θυμίζουν, παράδεισο.
Οι Έλληνες των παροικιών που κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες επισκέπτονται την Ελλάδα, αντικρίζουν χαμόγελα. Φυσικά, όταν είσαι στις διακοπές, είσαι αποφασισμένος να καταναλώσεις ένα βαλάντιο. Οι Έλληνες πάλι, εφόσον επιβιώνουν και όχι μόνο, από τον τουρισμό, είναι ευχάριστοι και χαμογελαστοί, όπως οι κωμικοί ηθοποιοί. Όποιο προσωπικό πρόβλημα και αν αντιμετωπίζουν, επί σκηνής, είναι οι διασκεδαστές. Το φαινόμενο της κρίσης κορυφώνεται τους χειμερινούς μήνες.
Υπάρχουν παιδιά, κυρίως στο δημοτικό, αλλά και στo γυμνάσιο που λιποθυμούν από την έλλειψη τροφής.
Έτσι οι κατά τόπους Επιθεωρήσεις εκπαίδευσης, εντοπίζοντας το φαινόμενο, χορηγεί πρωινό δωρεάν ακόμη και σήμερα. Οι σύλλογοι γονέων επίσης, είναι ευαισθητοποιημένοι και συμπαραστέκονται επάξια, συνεργαζόμενοι με το εκπαιδευτικό προσωπικό, της κάθε σχολικής μονάδας.
Oι μητροπόλεις, ευαισθητοποιημένες πάντα στις ανθρώπινες δυσκολίες, παρέχουν τα γνωστά από τις ειδήσεις συσσίτια. Το μοίρασμα λαχανικών και φρούτων, είναι καθημερινή πραγματικότητα. Στημένα περίπτερα των Μ. Κ. Ο. (μη κυβερνητικοί Οργανισμοί) υπάρχουν σε συγκεκριμένα σημεία της πόλης, που μοιράζουν από ψωμί, μέχρι κάθε είδος πρώτης ανάγκης. Φαινόμενα που ήταν πολύ μεμονωμένα, τώρα δεν ξενίζουν κανένα…
Χρησιμοποιώντας το γνωστό αρχαίο ρητό, «Ουδέν καλόν αμιγές κακού» τα γηροκομεία ξαφνικά άδειασαν. Διότι, πολλές οικογένειες, έχοντας μεγάλα οικονομικά προβλήματα, ή, παιδιά σε κατάσταση σπουδών, εστράφησαν στους παλαίμαχους με την σίγουρη σχετικά σύνταξη.
Το άλλο αποπλανητικό, προς οποιοδήποτε θεατή φαινόμενο, είναι τα μεστά από καφετέριες κέντρα των πόλεων. Αυτές, είναι πάντα γεμάτες, από νέους, κατά γενική ομολογία. Κάποιοι, είναι συνταξιούχοι που άφησαν νεότατοι, τις υπηρεσίες τους. Οι υπόλοιποι, νέα παιδιά, απόφοιτοι ανώτερης, ή, ανώτατης εκπαίδευσης, μη βρίσκοντας αντικείμενο ανάλογο της ειδικότητας τους είναι στην αναμονή του Ο. Α. Ε. Δ, (Οργανισμός Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού) ή, την σειρά διορισμού τους, σαν έκτακτοι, ή τακτικοί υπάλληλοι. Εν τω μεταξύ, παίρνουν το 2ευρώ από παππού, γιαγιά, η, ακόμη από τους γονείς, που αφού σπούδασαν με τόσο μόχθο και θυσίες το παιδί τους, περιμένουν κάτι ανάλογο προς τις σπουδές του. Κάποια παιδία ευτυχώς αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να στραφούν οπουδήποτε, ώστε να κερδίσουν μόνα τους, τουλάχιστον, τα χαρτζιλίκια τους. Βέβαια το να κάθονται στα καφενεία είναι μια συνήθεια που ο φοιτητόκοσμος της Ελλάδας των προηγούμενων 10ετιών είχε εδραιώσει. Η καλλιέργεια κομματοποίησης από τα πανεπιστημιακά χρόνια, στην ουσία οδηγεί την νεολαία στο σκεπτικό τακτοποίησης δια μέσου των κομμάτων. Φυσικά, υποβοηθούν οι σπουδές τους, αλλά τα ρουσφέτια, σαν απόηχος, των 400ων χρόνων σκλαβιάς, είναι ακόμη μία Ελληνική πραγματικότητα που καλά κρατεί… Από αυτό το δυναμικό τροφοδοτούνται οι αμέτρητες καφετέριες, που έχουν υπερδιπλασιαστεί σε όλα τα κέντρα όλων των πόλεων της χώρας μας. Αλλά και από την σωρία συνταξιοποίησης, μεγάλης μερίδας δημόσιων υπαλλήλων. Τηλεκατευθυνόμενος όρος των Ευρωπαίων εταίρων μας. Δημιουργήθηκαν σε όλη την Ελλάδα γραφεία που ενημέρωναν σε ποιές αποδοχές οι δημόσιοι υπάλληλοι, όλων των βαθμίδων έπρεπε να αρκεστούν, μετά την αποχώρηση τους από το δημόσιο. Οι άνθρωποι που ενημερώνουν ακόμη και σήμερα, είναι δικηγόροι, ειδικευμένοι στο Εργατικό Δίκαιο, ή συνταξιούχοι της εφορίας. Πάντα όμως η αλλαγή κυβερνήσεων, επιφέρει αρνητικές αλλαγές… Πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι που τους καλοτύχιζαν, γιατί πρόλαβαν τις ευνοϊκές συνθήκες, σήμερα είναι στα όρια της φτώχιας και μετάνιωσαν για την αποχώρηση τους από τις υπηρεσίες τους. Αλλά για να πάρουν αυτή την απόφαση αποπλανήθηκαν από ύπουλα, καλοστημένα τεχνάσματα. Έτσι, στην θέση του ενός, προσλαμβάνουν δύο, καταβάλλοντας ίδιες αποδοχές, κερδίζοντας ψηφοφόρους… Η ψηφοθηρία καλλιεργείται από το δημοτικό, εν Ελλάδι! Μέσα από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων.
Οι διαθέσεις μας που απεικονίζονται στις φωτογραφίες των διακοπών απέχουν παρασάγγας, από την πραγματικότητα
Τα αποτελέσματα της κρίσης φαίνονται, όταν σε μία πενταετία χαμογελούν ακόμη οι Έλληνες, γιατί το ίδιο το περιβάλλον τους κάνει οπτιμιστές, όμως, διακρίνεις φθορές ανοικοδόμητες στις οδοντοστοιχίες, που επαυξάνονται, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης για τα επόμενα χρόνια. Υπήρξαμε το πειραματόζωο της Ευρώπης. Διανύουμε οικονομικό πόλεμο. Αφανή. Χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις. Επομένως, ο πολύς κόσμος, δεν γνωρίζει, ούτε πιστεύει γιατί μεταναστεύουμε εδώ και 10 χρόνια. Επαναπαύονται στα φαινόμενα, τα οποία απατούν. Οι καλοκαιρινές διακοπές, δεν είναι παράμετρος συμπερασμάτων…
Τα παιδιά όμως, που μεγάλωσαν με σχετική άνεση, το ένιωσαν στο πετσί τους. Διότι και η φτωχότερη Ελληνική οικογένεια, προσπαθούσε να μορφώσει τα παιδία της. Έτσι τα παιδία είναι καλλιεργημένα και αντιλαμβάνονται. Είναι φιλότιμα και λυπούνται τις οικογένειες τους που στερήθηκαν να τους σπουδάσουν, όμως αντίκρισμα δεν υπάρχει. Έτσι φεύγουν. Μεταναστεύουν, όπως η μικρή ατρόμητη Ελληνοπούλα που κατέφθασε στην παροικία του Μόντρεαλ. Πίστευε, από την ερευνά της στο ιντερνέτ, ότι θα υλοποιούσε τα όνειρα της στην Γη της Επαγγελίας, στον Καναδά, την γεννέτηρα του πατέρα της. Οι φωνές από τα τηλεφωνήματα που λάμβανε κατά καιρούς, η λαχτάρα του, για τα πρώτα, τα αγαπημένα του, εξαδέλφια, που μεγάλωσαν μαζί, καθώς και οι συνεχείς συζητήσεις για τους συγγενείς εδώ, πρώτου βαθμού συγγένεια, αδέλφια του παππού της, την ενθάρρυναν. Οι θείοι που πηγαινοέρχονταν κάθε καλοκαίρι και φυσικά, την παρότρυναν να τους επισκεφθεί έστω κάποια στιγμή. Τα τραπέζια και τα γλέντια επίσης, που παρευρίσκονταν, όλοι, και αντάλλασαν ευχές για το καλώς όρισες, ή, καλό ταξίδι. Επίσης τα τηλεφωνήματα των Χριστουγέννων, κάρτες που πηγαινοέρχονταν… Αυτό ενέπνευσε εμπιστοσύνη στην μικρή Ελληνοπούλα. Πίστευε ότι η απομάκρυνση από την πατρική οικογένεια θα μετριάζονταν αισθητά. Γιατί μια οικογένεια θα την αγκάλιαζε. Πολλά από τα παιδιά της Ελλάδας κατευθύνθηκαν σε πολύ κοντινούς συγγενείς. Τους μείωσαν ελάχιστα την δυσκολία προσαρμογής
Οι διαθέσεις μας που απεικονίζονται στις φωτογραφίες των διακοπών απέχουν παρασάγγας, από την πραγματικότητα.
Οι ηλικιωμένοι, έχουν ξεχάσει. Αντιμετώπισαν τόσα εξάλλου, για να καταξιωθούν εδώ στα ξένα, ώστε να επισκέπτονται τα χωριά τους στην Ελλάδα καμαρωτοί και τροπαιούχοι, με το δίκιο τους, μετά από την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλαν.
Μάλλον μετά από τόσα χρόνια, και τόσα μεσολαβούντα γεγονότα, η λήθη αποκοίμισε την μνήμη… Η ιστορία όμως, επαναλαμβάνεται. Σκληρή, πραγματική, εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους, όσο κι αν δεν θέλουν να το πιστεύουν. Γιατί τότε, το 1940 ο πόλεμος ήταν ένοπλος αφήνοντας τις γενιές ανεκπαίδευτες. Αντιμετωπίζοντας τα επακόλουθα ενός πολέμου στράφηκαν προς τόπους ήσυχους και έφορους, κατά την τότε γνώμη τους. Χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στην αλήθεια, όπως διαπίστωσαν αργότερα. Όπου προσπαθείς να δημιουργήσεις, απαιτείται αγώνας και ατελείωτη υπομονή. Το γνωρίζουν πολύ καλά οι ηλικιωμένοι μας. Γι’ αυτό είναι, πρώτη συμβουλή που δίνουν στους νεοφερμένους. Γιατί αυτοί διαθέτουν την πείρα του μετανάστη. Και φυσικά, δεν την αγόρασαν στο περίπτερο. Είναι τα βιώματα τους. Τα παιδία τους γεννήθηκαν εδώ. Μεγάλωσαν με Ελληνικές προδιαγραφές και επιρροές από άλλες κουλτούρες. Όμως, είναι, γέννημα, θρέμμα, Καναδά. Δεν θα νιώσουν ποτέ, ευτυχώς, τί σημαίνει να είσαι μετανάστης. Ούτε ποτέ θα καταλάβουν τί πέρασαν οι γονείς τους. Πόσο μάλλον ένας νεοφερμένος…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΝΙΣ ΣΕΡΒΙΑΣ
