Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου*
ΓΥΝΑΙΚΑ. Πολύπλευρη υπόσταση! Πολύπλευρες δυνατότητες! Η μητρότητα την θεριεύει! Η ξενιτιά την αντριώνει! Αλαβάστρινη οντότητα, αλλά, όταν το επιτάσσει η ανάγκη γίνεται σκληρή και κοφτερή σαν διαμάντι! Αδάμαστη μερικές φορές, αλλά επίμονη και υπομονετική, όταν χρειαστεί!
Χάρες που υπερμεγενθύνονται, σε αντίξοες συνθήκες, μια από τις οποίες είναι η μετανάστευση. Οι Ελληνίδες που μετανάστευσαν οπουδήποτε στον κόσμο και συγκεκριμένα στο Μόντρεαλ, μιας και γι’ αυτές γίνεται λόγος, έχασαν τα γονικά καθώς και την σίγουρη φωλιά της εστίας. Μέγιστη απώλεια… Μέγιστη αλλαγή…
Ο λόγος που εγκατέλειψαν το πάτριο έδαφος ήταν η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, αλλά και η ίδια η φύση τους, που ωθεί την γυναικεία φύση, στην αναπαραγωγή. Πού όμως; Κάθε μάνα, πόσο μάλλον η Ελληνίδα, που θεωρείται υπερπροστατευτική, ποθεί Παράδεισο για τα παιδιά που σκέφτεται να φέρει στον κόσμο. Το Μόντρεαλ ήταν σίγουρος προορισμός για ανάπτυξη, γιατί δεν ήταν εμπόλεμη ζώνη. Κάτι που δεν μπορούσε να υποσχεθεί καθόλου η Ελλάδα . Διότι η σαγηνευτική μας χώρα, θυμίζει γυναίκα που νωχελικά απλώνεται, σαν πανέμορφη νύμφη στην Μεσόγειο. Έχει θαυμάσιο, Μεσογειακό κλίμα, ολόδροσο τοπίο και κλείνει στους κόλπους της, μια αγκαλιά διαμαντένια νησιά Τα βουνά της, κρύβουν θησαυρούς αμύθητης αξίας! Η γεωγραφική της θέση σαν ακρωτήριο της Ευρώπης, την καθιστά γέφυρα προς την Ασία. Οι θάλασσές της, με γοργόφτερο στόλο διακινεί το εμπόριο σε τρείς ηπείρους. Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Οι δαντελωτές παραλίες της, είναι οι μακρύτερες, σε χώρα που περιβρέχεται από θάλασσα. Η Ελλάς θεωρείται πολιτιστικά, ο ομφαλός της γης, και κλειδί της Μεσογείου! Πώς, αυτό το ζαφείρι στο παγκόσμιο στερέωμα να μην προσελκύει συνεχώς κατακτητές; Ακόμη σήμερα γίνεται αγώνας από οργανώσεις και καλλιτέχνες, να επιστρέψουν τα αγάλματα του Παρθενώνα που κάθε κατακτητής μετέφερε στην πατρίδα του σαν λάφυρα.
Το βέβαιο είναι ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπινου δυναμικού, λόγω των διαρκών αναταραχών, εγκαταλείπει την πατρίδα μας, ανεπιστρεπτί.
Οι Ελληνίδες μετανάστριες εφάρμοσαν το γνωστό απόφθεγμα, «όπου γης και πατρίς», έτσι έκαναν το τόπο μετανάστευσης τους, Ελλάδα. Το φιλότιμο και η παιδεία τους τις ώθησε, να κάνουν χρυσό, ότι πιάνουν. Είναι μια αποδεδειγμένη αλήθεια που την πιστοποιεί η Παροικία του Μόντρεαλ. Δεν είναι τυχαίο, ότι πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα, κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα. Οι σπουδαίες Ελληνίδες που κατέφθασαν τότε εδώ, οι σημερινές ηλικιωμένες της παροικίας μας, ήταν κάποτε, ίσως και τώρα ακόμη, από τις πλέον περιζήτητες συντρόφους, σε όλες τις κουλτούρες που συμβιώνουμε εδώ στο Μόντρεαλ. Γιατί η Ελληνίδα είναι ασυναγώνιστη μητέρα. Πονά πολύ τα παιδιά που γεννά και τα στηρίζει παντοιοτρόπως μέχρι να νιώσει ότι πατούν καλά στα πόδια τους. Άλλα και μετά. Τρέμει το φυλοκάρδι της για τα σπλάχνα της. Το γνωστό «Ελληνίδα Μάνα» σαν εμφασιακή φράση, το αποδίδει απόλυτα. Γιατί είναι πραγματικά ατσαλένια! Κρυφοκλαίει, ποτέ όμως μπροστά στα παιδιά της. Τα γλυκομιλά σε κάθε ευκαιρία. Αγκαλιάζει τον, ή, την αγαπημένη τους, οποιασδήποτε εθνικότητας κι αν είναι ο καλός, ή, η καλή τους. Κι ας κρυφοπεριμένει να είναι Έλληνας ή Ελληνίδα.
Τον κάνει Έλληνα ή Ελληνίδα με τα αρχοντικά, παραδοσιακά τραπέζια που παραθέτει, σε κάθε ευκαιρία. Είναι η αγαπημένη πεθερά, η λατρεμένη μαγείρισσα, η ακούραστη οικοδέσποινα.
Η Ελληνίδα της διασποράς, η κοπελούδα που πέταξε από απόκρημνες ραχούλες, ή απέραντες κυματιστές καταγάλανες θάλασσες, γεμάτη ορμή και γιγάντια δύναμη μέσα στην λεπτή, αέρινη σιλουέτα της, κατέκτησε, ημέρεψε και μετέτρεψε σε Ελλάδα, το άγριο τοπίο. Το γλύκανε με τις φροντίδες και τις νουθεσίες της. Οι γυναίκες και μόνο που είναι γυναίκες, τις πρέπουν ανδριάντες! Όταν είναι μετανάστριες, πρέπει ταπεινά να γονατίζουμε μπρός στην αυτοθυσιαστική προσφορά τους. Γιατί στις μετανάστριες, οι 7 ψυχές που κάθε γυναίκα φημίζεται πως έχει, τις βγαίνουνε, μιά-μιά, εδώ, στην ξενιτιά. Πέρασαν από Συμπληγάδες και αντιμετώπισαν Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες και στο τέλος εξαϋλώθηκαν πολλές από αυτές, πολλές από τις ηλικιωμένες της παροικίας μας . Έγιναν άγγελοι και μας προστατεύουν μαζί με την Παναγία μας. Κατέληξαν από τις αντιξοότητες, από την βασανιστική νοσταλγία, από τον πόνο ότι δεν στάθηκαν στις τελευταίες ώρες των γονιών τους.
Κάποιες όμως, δεν τις κατάπιε ο χρόνος. Είναι μαζί μας. Δίπλα μας. Υπάρχουν. Ας μην επιβεβαιώσουμε το ρήμα. «Μια Μάνα, δέκα παιδιά ανασταίνει, δέκα παιδιά, μια Μάνα δεν μπορούν». Ο 21ος αιώνας διαθέτει διαστημική τεχνολογία, το ερώτημα είναι αν τελικά μπορεί να μας ευαισθητοποιήσει προς τις ευπαθείς ομάδες, μια απο τις οποίες είναι και οι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Σημειωτέον ότι, όλοι οι πρωτόγονοι πολιτισμοί, θεωρούσαν, ότι όταν παραστέκονταν στους ηλικιωμένους, λάμβαναν μεγάλη σοφία, ευλογία και εμπειρία, για τα επερχόμενα. Η Μάνα δε, εξυμνείται διαχρονικά και απεριόριστα. Διότι δεν φυτρώσαμε, αλλά από πόνο σπλάχνων γεννηθήκαμε. Αν προσθέσουμε και τον βαθμό δυσκολίας της μετανάστευσης, οι Μάνες μας αναγάγονται σε ηρωίδες! Παρ’ όλα τα προβλήματα της μετακίνησης και προσαρμογής, μέρα με την μέρα θέριευαν μέσα τους, ποτέ, δεν καταλάβαμε τίποτε! Αν ρωτήσουμε κάθε ηλικιωμένο πόσο χρόνο βρίσκεται, εδώ, στα ξένα, θα διαπιστώσουμε πώς γνωρίζει ακριβώς την ημερομηνία και χρονολογία προσέλευσης του, καθώς και την διάρκεια διαμονής του! Αυτό σημαίνει πως μετρούν τον χρόνο ασυναίσθητα, γιατί περιμένουν κάτι να ολοκληρωθεί. Είναι η ασυναίσθητη θέληση τους να επιστρέψουν από εκεί που ξεκίνησαν. Εκεί χτυπά ποιό γρήγορα ο σφυγμός τους! Όμως ξέρουν πολύ καλά, πως ποτέ δεν θα μπορέσουν να μας αποχωριστούν. Η επιστροφή του Οδυσσέα είναι ανέφικτο όνειρο. Για μια Μάνα, τίποτε δεν είναι ανώτερο από τα παιδιά της. Ούτε η βασανιστική νοσταλγία. Πνίγουν κάθε τι που μπορεί να τις κρατήσει μακριά μας. Εμείς πώς απαλύνουμε, το σαράκι της ψυχής τους;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
*ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ ΣΕΡΒΙΑΣ
