του Παύλου Λεμοντζή
Ο παλμός της παγκόσμιας μουσικής σκηνής χτυπάει κάθε χρόνο στη χώρα που διοργανώνει τη μεγάλη γιορτή.
Η Eurovision είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι το μακροβιότερο και μεγαλύτερο διεθνές μουσικό φεστιβάλ, καθώς απευθύνεται σε τουλάχιστον 500 εκατ. τηλεθεατές, οργανώνεται από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση EBU, στην οποία συμμετέχουν οι κρατικές τηλεοράσεις 56 χωρών και ακόμη 21 χωρών ως συνεργαζόμενες, δεν ήτανε ποτέ «πανηγυράκι», όπως συνηθίζουν να τη χαρακτηρίζουν οι «έντεχνοι» αποστασιοποιημένοι μουσικόφιλοι και δεν είναι μόνο μια σουρεαλιστική, πολυπολιτισμική γιορτή, όπως την αντιμετωπίζουν οι ποπ υποστηρικτές της.
Ήταν, από το 1956 που ξεκίνησε, μια μουσική εκδήλωση που παρήγαγε ένα κορυφαίο κι ελκυστικό τηλεοπτικό προϊόν που, αρχικά, «έκρυβε» και συνεχίζει να εμπεριέχει -πλέον φανερά- πολιτική. Όχι μόνο κατά τη ψηφοφορία, όπου κι ο πιο ανυποψίαστος τηλεθεατής διακρίνει τους συσχετισμούς και τις «συνεργασίες» των λόμπι, από τα πιο κραταιά (Σκανδιναβία, πρώην κρατών μελών Σ.Ε.), έως τα πιο αδύναμα (Ελλάδα- Κύπρος), αλλά κυρίως κατά την προβολή των μηνυμάτων που συνόδευαν όλη τη διαδικασία, στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο.
Η ΕΡΤ λαμβάνει μέρος από το 1974, κατακρίθηκε από απλούς πολίτες, καλλιτέχνες και εργαζομένους σε αυτήν, για τη θολή διαδικασία απευθείας ανάθεσης τραγουδιού σε «ημέτερους» δημιουργούς.
Παράδειγμα: Εργαζόμενοι της ΕΡΤ κατήγγειλαν το 2018 διαφθορά και αδιαφάνεια από τη διοίκηση της ΕΡΤ στην ανάθεση παραγωγών. Σημαίνει ότι η υπόγεια ύποπτη δράση δεν ήταν φρέσκια υπόθεση. Προϋπήρχε και, ίσως, να υπάρχει και σήμερα.
Όμως, στη φετινή επιλογή αποφάσισε το κοινό κι έστειλε στη Eurovision ένα υπέροχο τραγούδι με πολλαπλά μηνύματα και μια εξαίσια φωνή να το αποδώσει. Της Κλαυδίας! Νεαρής τραγουδίστριας που, σίγουρα, βαδίζει στα χνάρια της Νάνας Μούσχουρη και, πιστεύω, ότι όποια θέση και να κατακτήσει στον μεγάλο τελικό, η διεθνής καριέρα της μόλις έχει ξεκινήσει.
Στα ντόπια μέσα ενημέρωσης (;) έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, που διαθέτουν πανελίστες αλλά και πένες κάθε επιπέδου, τα σχόλια παρουσίασης του ελληνικού τραγουδιού και των συντελεστών του ποικίλουν, ανάλογα με τις ορέξεις αρχισυντακτών και παρουσιαστών. Από κουτσομπολιά τύπου: «τα γιούρια» της Κλαυδίας, η γιαγιά και όλο της το σόι τι έλεγε πριν και τι λέει μετά την πρόκρισή της, τα γυαλιά της και τα φορέματά της, έως άλλα σημαντικά και άλλα διάφορα- αδιάφορα.
Έτσι κερδίζουν θέαση, ανάγνωση και το ψωμάκι τους. Είναι και το λαίμαργο κοινό που καταναλώνει με βουλιμία ό,τι του ταΐσεις, οπότε, το φαινόμενο αυτού του ξεπεσμού δε θα σταματήσει ποτέ.
Μη ξεχνάμε ότι επί σειρά δεκαετιών, πλείστα όσα μέσα, αναρριχήθηκαν στη φυσική πλάτη και στα πλαστικά υπόλοιπα μια ξανθιάς παρουσιάστριας με σαθρή υποδομή και θησαύρισαν.
Ωστόσο, η «Αστερομάτα», σε μουσική και στίχους των Arcade, είναι ένα ethnic τραγούδι που μιλά για την προσφυγιά και τον ξεριζωμό. Μάλιστα, ο όρος «αστερομάτα» είναι ένας παραδοσιακός χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούνταν στη Σμύρνη, για να περιγράψει τις γυναίκες με λαμπερά και εντυπωσιακά μάτια:
Γλυκιά μου μάνα μην μου κλαις
Μαύρα και αν σου φορούνε
Το ξέθωρο το σώμα μου
Φλόγες δεν το νικούνε
Τα χελιδόνια της φωτιάς
Θάλασσες και αν περνούνε
Του ριζωμού τα χώματα
Ποτέ δεν λησμονούνε…
Αντιδράσεις υπήρξαν από τη γείτονα, αλλά μεταξύ των φανατισμένων κατακριτών υπήρξαν και προοδευτικές φωνές, με ευρύτερη παιδεία και συγκεκριμένη γνώση, και είδαμε δηλώσεις του τύπου:
«Το τραγούδι είναι σε ύφος θρήνου, μελαγχολικό και θλιβερό, δεν υπάρχει καμία υπερβολή στους στίχους του τραγουδιού. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να δώσει καμία εξήγηση, δεν είναι η θέση μας να κριτικάρουμε το τραγούδι μιας χώρας που συμμετέχει σε έναν διαγωνισμό στον οποίο δεν συμμετέχουμε, θα ήταν αγένεια».
Όποια θέση και να καταλάβει η Ελλάδα στον τελικό της Eurovision 2025, για μας είναι χαρά και τιμή που ένα τραγούδι με ελληνικούς στίχους, εξαιρετική παρουσίαση και μελωδική «διαμαρτυρία» στον κόσμο ενάντια της όποιας γενοκτονίας συντελέστηκε στο πέρασμα των χρόνων από ιμπεριαλιστές και συνεχίζει να συντελείται και στις μέρες μας, έδωσε διάσταση στον «Ουμανισμό» και μάγεψε εκατομμύρια φιλόμουσων, όπου γης.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
