του Δημήτρη Εμμανουηλίδη
«L’etat c’est moi» αναφώνησε ο βασιλιάς Ηλιος, Λουδοβίκος 14ος
«Κάνε όσες αλλαγές θέλεις στο Μαξίμου. Εκείνο που θέλω είναι να μην ξοδέψεις ούτε σεντ από το δημόσιο χρήμα». Άλλωστε έχεις τόσα αυγατισμένα απ’τις «κερδοφόρες» offshores σου…
Αυστηρός ο τόνος προς την Αντουανέτα του. Ιδανικός θεματοφύλακας του δημόσιου χρήματος ο ίδιος. Τρανή απόδειξη τα 340 χρωστούμενα εκατομμύρια της Νέας Δημοκρατίας. Μικρή παρασπονδία του οι 650 χιλιάδες οφειλή του από το «ρυθμισμένο» φέσωμα του «Κήρυκα Χανίων». Τελευταία έκφραση του νεποτισμού του –κελευούσης της Μαρέβας- να παίρνει στις διπλωματικές αποσκευές του για το ταξίδι του στην Αίγυπτο την πενθερά του, αποκλείοντας από τη διπλωματική αποστολή τον καθ’ύλην αρμόδιο Υπουργό Εξωτερικών κ. Δένδια.
Εγκαινιάζει έτσι το νέο δόγμα της διπλωματίας της πεθεράς…
Σ’αυτό το Λουδοβίκειο γαλαξία, λάμπει το άστρο του πρωθυπουργού μας. Αφού επέβαλε το l’etat c’est moi, πέρασε στο δόγμα «la societe c’est moi».
Ύβρη που ακόμη και ο πρώτος διδάξας απέφυγε να την αποτολμήσει. Σ’αυτό το σημείο έχει φτάσει ο ιδιοκτήτης της οικίας του Βολταίρου.
Πόση άγνοια της ιστορίας μπορεί να έχει ένας πρωθυπουργός που το παιγνίδισμα της μοίρας τον αναγόρευσε σε ρόλο χαράκτη της κοινωνικής πορείας.
Καθώς καμώνεται πως του ανατέθηκε από το λαό ο ρόλος του κοινωνικού μεταρρυθμιστή, με αλυσιδωτές νομοθετικές ρυθμίσεις έρχεται να ξεθεμελιώσει κοινωνικές κατακτήσεις που στέριωσαν μέσα απ’τον αγώνα και την αγωνία ενός λαού που πάσχιζε για μια ανθρωπινότερη ζωή.
Πιστός στην ονειροφαντασιά του πως τάχτηκε να τακτοποιήσει κοινωνικές εκκρεμότητες, μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες – έχοντας απέναντί του όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, πρωτίστως όμως έχοντας απέναντι ολάκερη την κοινωνία – προχώρησε στη θεσμοθέτηση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων.
Με βραχίονα τον χρήσιμο… του Ντοστογιέφσκι ισοπέδωσε κατακτήσεις των εργαζομένων, καθιστώντας τον έρμο τον εργαζόμενο ισόκυρο συνομιλητή με τον πανίσχυρο εργοδότη των επιχειρηματικών ομίλων.
Με το νομοσχέδιο αυτό επιβλήθηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η απορρύθμιση, η δραματική αλλαγή της αγοράς εργασίας στην κατεύθυνση της απόλυτης ευελιξίας, της μείωσης αποδοχών, της απελευθέρωσης των απολύσεων, της αποδυνάμωσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και του περιορισμού στο δικαίωμα του συνδικαλισμού και της απεργίας.
Καθώς «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» την επομένη του ψηφισμένου πια εργασιακού νόμου, ανοίγει η όρεξη της κυβέρνησης για το ξεθεμέλιωμα του άλλου βασικού κοινωνικού πυλώνα, του συνταξιοδοτικού. Η κερκόπορτα για την άλωσή του φέρει τον φευδεπίγραφο τίτλο «ρύθμιση της επικουρικής ασφάλισης». Η αλλαγή δηλαδή του συστήματος από διανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό. Ο θρυλικός «ατομικός κουμπαράς» που υπόσχεται η μητσοτακική λαίλαπα θα διασφαλίσει στους ασφαλισμένους το συνταξιοδοτικό επικουρικό μέρισμά τους, διασφαλίζοντας στο ακέραιο τις εισφορές τους. Στην ουσία το κράτος απεκδύεται την ευθύνη της συμμετοχής του στην επικουρική ασφάλιση παραδίδοντας έτσι τους ασφαλισμένους βορά στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Νωπές ακόμη οι μνήμες από το colpo grosso της «ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ» του Ψωμιάδη, καθώς και τα ληστρικά σε βάρος των ασφαλισμένων συμβόλαια.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για μια ακόμη φορά θυσιάζει τις κοινωνικές διασφαλίσεις στο βωμό των εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσουσών ασφαλιστικών εταιριών.
Και για τις δύο κοινωνικές βαρβαρότητες (εργασιακό, ασφαλιστικό) που επιφέρει επικαλείται τις βέλτιστες πρακτικές των χωρών της κεντρικής και σκανδιναβικής Ευρώπης.
Μόνο που οι κοινωνικές διασφαλίσεις αυτές είναι κατοχυρωμένες και παγιωμένες σε αντίθεση με τη χώρα μας.
Για ποια εργασιακή ασφάλεια να μιλήσουμε στη χώρα μας μέσω των ατομικών συμβάσεων μ’ένα εκρηκτικό δείκτη ανεργίας, με στρατιές νέων ανέργων, σε αντιδιαστολή με τους χαμηλούς έως μηδενικούς δείκτες ανεργίας των χωρών που επικαλούνται ως πρότυπα.
Ποιο εχέγγυο καταθέτουν στους ασφαλισμένους, όταν οι κυβερνήσεις τους, με το τζόγο του χρηματιστηρίου και των δομημένων ομολόγων και με το κούρεμα των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του PSI εξαϋλωσαν τα αποθεματικά και οδήγησαν το ασφαλιστικό σύστημα στην απόλυτη χρεοκοπία.
Πώς εγγυώνται την ασφάλεια των καταθέσεων του «ατομικού κουμπαρά», όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους μέσω των διοικήσεων των ταμείων που οι ίδιες διόριζαν, στην ουσία υπεξαίρεσαν τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές των εργαζομένων και όταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους άφηναν ασύδοτες τις ασφαλιστικές εταιρείες να καταληστεύουν τις εισφορές των ασφαλισμένων.
Το έργο δυστυχώς το έχουμε ξαναδεί. Ο ψεύτης βοσκός χάνει σιγά σιγά το ακροατήριό του. Όπως δεν μπορεί να έχει ακροατήριο στον κλάδο των εκπαιδευτικών, όταν πίσω από το θελκτικό και αναγκαίο για την κοινωνία πρόταγμα της αξιολόγησης και της αξιοκρατίας υποκρύπτεται η πρακτική της ευνοιοκρατίας και του κομματικού ημετερισμού. Ο αλήστου μνήμης επιθεωρητισμός έχει προ πολλού καταδικαστεί από την εκπαιδευτική κοινότητα. Φαντάσματα του παρελθόντος δεν πρέπει και δεν μπορεί να ξαναζωντανέψουν. Ζητούμενο αδιαμφισβήτητα είναι η αξιολόγηση και η αξιοκρατία. Στην απόλυτη ωστόσο και όχι στην παραχαραγμένη έκφρασή της. Κοινωνικά αγαθά της υγείας, της παιδείας, της προστασίας των εργαζομένων, της κοινωνικής ασφάλισης – καθ’υπαγόρευση του ΣΕΒ – ναρκοθετούνται. Κατ’αυτό τον τρόπο ο πορφυρογέννητος υλοποιεί το δόγμα la societe c’est moi. Επιτέλους η κοινωνία οφείλει για την αυτοπροστασία της να εμποδίσει το σύγχρονο Λουδοβίκο να ξεθεμελιώσει, όσα με αγώνα διαχρονικά κατάκτησε.
Ιστορικό χρέος των προοδευτικών δυνάμεων να σταματήσουν τον πρωθυπουργό να συνδιαλέγεται με εξωγήϊνους και να τον προσγειώσουν στη ζώσα κοινωνική πραγματικότητα.
Ο νεποτισμός έχει και τα όριά του. Όρια που, κατά την ευφυή ρήση του, γίνεται αντιληπτό «δια γυμνού οφθαλμού» ότι τα έχει ξεπεράσει.
Δημήτρης Εμμανουηλίδης
π. βουλευτής ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Καβάλας
