Του Γιάννη Μόνιου
Νισάφι πια. Δεν πάει άλλο. Θυμωμένος λίαν κλείνω τα μάτια κάθε που αντικρίζω μόνο αγγλίζουσες επιγραφές σε μαγαζιά μας. Σκέφτομαι να μην ψωνίζω από έτσι, αγγλιζόντως, επιγραφόμενα καταστήματα, να μην βλέπω τηλεοπτικούς σταθμούς με ανελλήνιστα ονόματα, να μην αγοράζω εφημερίδες με ξενόγλωσσους τίτλους κτλ.
Μου προκαλεί ναυτία ο τουβληδόν υιοθετούμενος αγγλοαμερικανικός γλωσσικός ιμπεριαλισμός και σχεδόν εμώ, βρίζοντας συνάμα, για το άκριτο παραπέταμα των θησαυρών της γλώσσας μας, που ΄χει απείρως πανώριμες, πανέμορφες και ευηχότατες λέξεις για όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων μας (αγορά, επικοινωνία, επιστήμες, τέχνες, θέατρο, φιλοσοφία, πολιτική κτλ). Και είναι λυπηρό να βλέπεις τους ξένους για σχεδόν κάθε νέα τους παραγωγή στο εμπόριο, στην τεχνολογία, στις επιστήμες κτλ να επισκέπτονται λεξικά της Ελληνικής γλώσσας για να βαπτίσουν το κάθε τους παράγωγο και εμείς, «ανίδεοι και χορτάτοι» παχύνουμε τον γλωσσικό μας μαϊμουδισμό και, φευ, γραικυλισμό μας!
Τηρουμένων των αναλογιών εμείς οι Γραικοί γινόμαστε μέχρις ογκηρής αηδίας γραικύλοι, ήγουν ανάξιοι της εθνικής γλωσσικής μας παραδόσεως, παρηκμασμένοι και ηδονιζόμενοι από την γλωσσική μας ειλωτεία στους ξένους! Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως οι Ρωμαίοι ειρωνικώς χαρακτήριζαν Graeculus τον ελληνίζοντα συμπατριώτη τους, όταν αυτός προσπαθούσε αδέξια να μιμηθεί τους Έλληνες.
Λοιπόν, την σήμερον κυρίως, εμείς οι Γραικοί γινόμαστε άρρωστοι φορείς γραικυλισμού. Πιστεύουμε πως έτσι αποκτούμε κύρος, προαγόμεθα σε παγκόσμιους! Αβασάνιστα υιοθετούμε την ακλισία αχώνευτων, αμάσητων, αμετάφραστων, κακοηχέστατων, αισθητικώς πανάσχημων γλωσσικών εισβολέων που νοθεύουν την γλώσσα μας και την μετατρέπουν σε ένα υβριδικό αγγλοελληνικό ιδίωμα (βλέπε και άκου κάποιους τέτοιους κακόηχους, δυσειδείς και άκλιτους γλωσσικούς θρονιαστές: Super League, Super Market, hot spot, debate, media, POS, e-shops, Black Friday, take away, click away κτλ.). Μα, βέβαια, δεν φταίνε καθόλου αυτές καθευατές οι λέξεις της όποιας γλώσσας. Μας το ‘πε ο ποιητής Μαβίλης στη Βουλή το 1911 πως πάντα φταίχτες είναι οι χρήστες τους, όπως λ.χ. θα λέγαμε σήμερα οι καιροσκόποι του εμπορίου και της αγοράς, οι άσχετοι και ανύποπτοι δημοσιολόγοι και δημοσιολογίνες των καναλιών, οι εκδότες ξενότιτλων εφημερίδων και περιοδικών, οι οπάζοντες της θολοκουλτούρας κτλ.
Και, α, ναι, με αφορμή την ειρημένη Βουλή θυμήθηκα τώρα πως η Βουλή του 1995 ψήφισε ειδικό νόμο για την προστασία της γλώσσας μας, επειδή έβλεπε πως οι υπεύθυνοι των ΜΜΕ, των διαφημίσεων, των επιγραφών κτλ την κακοποιούσαν και εμφορούνταν μόνο από «σεβασμό προς τους νόμους της αγοράς»! Δεν ελάμβαναν τα αναγκαία μέτρα, όπως λ.χ. να έχουν πάντα στα δημοσιογραφικά – δημοσιολογικά επιτελεία τους επαρκείς φιλολόγους και ικανούς μεταφραστές. Αλήθεια, τι απέγινε αυτός ο νόμος; Και γιατί οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες, λ.χ. του εμπορίου, δίνουν άδειες για άνοιγμα καταστημάτων με μόνο αγγλικές λέξεις στις ταμπέλες τους; Φευ, σε νέα αποικία της γηραιάς Αλβιόνος ζούμε; Και πρέπει να ‘ταν ο οξυνούστατος Ροΐδης, που στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα είπε κι έγραψε «Στην Ελλάδα οπωσδήποτε πρέπει να ψηφιστεί ένας νόμος που να προβλέπει την οπωσδήποτε τήρηση των άλλων νόμων». Ύστερα από δαύτα βλέπω μάλλον δικαιολογημένη την όγκωση της ως άνω αηδίας.
