Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου
Άνθος, που κατατάσσεται στα αρχοντικότερα των λουλουδιών. Ποικίλα χρώματα και αρώματα. Και το πλέον περίεργο; Γίνεται και γλυκό του κουταλιού. Με γεύση θαυμάσια, θείο έδεσμα, που ξετρελαίνει τον ουρανίσκο, καθώς συμπληρώνεται η πανδαισία, με την χαρακτηριστική του οσμή! Μεθυστική οσμή! Γεμάτη!. Όμως, ο απώτερος σκοπός μου, δεν είναι να εκθειάσω τον ανθό της τριανταφυλλιάς.
Απλά παραλληλίζω το πρόσωπο Τριανταφυλλιά, της παροικίας μας, το οποίο εναρμονίζεται με την χάρη, την ομορφιά και την χρησιμότητα του ρόδου, όπως συχνά αποκαλούν, τα τριαντάφυλλα, συγγραφείς, ποιητές και ραψωδοί. Η Τριανταφυλλιά, η γυναίκα, μετανάστρια κατάγεται, από μια πανέμορφη, ιστορικότατη πόλη της Πελοποννήσου. Το Ναύπλιο. Εκεί κύλησαν, τα παιδικά και εφηβικά της, πολύ δημιουργικά χρόνια. Διότι από μικρούλα, ήταν χαρισματικό παιδάκι. Τριανταφυλλιά, Τριανταφυλλίτσα, την αποκαλούσε η μάνα της. «Είσαι μικρή και τριανταφυλλένια, μικρή τριανταφυλλένια. Είσαι μικρή, μικρούλα και ξανθή, τριανταφυλλένια». Η φωνή της μάνας, ακόμη ηχεί στα αυτιά της. Όπως σε όλους τους μετανάστες, που αναθυμούνται την μάνα, που δεν χάρηκαν. Αλλά ούτε εκείνη, τα σπλάχνα της. Η μάνα ποτέ δεν ξεχνά την μυρωδιά των παιδιών της. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πάντα, την ματώνει η έλλειψη τους, μέχρι που την σκοτώνει. Υπήρξε παιδί – θαύμα στα μικρά της η Τριανταφυλλιά! Ήταν ομορφονιά και ταλαντούχα. Ήταν αθλήτρια των καιρών της, με άριστες επιδώσεις και σίγουρα, αν συνέχιζε, θα προσέφερε πολλά, στην αθλητική πορεία της Ελλάδος μας. Διότι ήταν αθλήτρια μακρινών αποστάσεων. Όπως οι Μαραθωνοδρόμοι. Η πόλη της, δεν απείχε πολύ από την Αθήνα. Τέτοια ιδιαίτερα ταλέντα, η πρωτεύουσα τα αξιοποιούσε δεόντως. Αλλά στα είκοσι της χρόνια, η Τριανταφυλλιά, παρ’ όλη την λαμπρή πορεία που αντιλαμβανόταν ότι της έμελλε, σαν αθλήτρια, πειθάρχησε, στην απόφαση του πατέρα της. Τότε, έτσι συνέβαινε. Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, υπήρχε έντονη η Πατριαρχεία. Ειδικά στις μικρές πόλεις και χωριά. Ο γαμπρός εργαζόταν στον Καναδά. Μετανάστης που επέστρεψε στην πόλη του, ώστε να πάρει από τα μέρη του γυναίκα. Πολύ συχνό φαινόμενο των λαών που μεταναστεύουν. Ή, στέλνεται η νύφη πακέτο από την χώρα μετανάστευσης και συγκεκριμένα από το ίδιο τοπωνύμιο, ή, έρχεται ο γαμπρός ταξίδι στην μέρη του, για να προτείνει γάμο σε κοπέλα της αρεσκείας του και μετά την στέψη, αρχίζουν μαζί τον κοινό τους αγώνα, στα ξένα.
Η Τριανταφυλλένια μας εικοσάρα, αθλήτρια, ήταν το νούμερο ένα, στο να προσελκύει τα βλέμματα. Είχε, την αεράτη αθλητική περπατησιά , την νεανική κορμοστασιά της, και ένα καθαρά Ελληνικό ζεστό, καστανό βλέμμα. Την θαύμασε ο νέος μετανάστης. Την πόθησε. Όμως τότε, δεν ήταν εύκολο να πλησιάσεις μια κοπέλα και να συνάψεις σχέσεις. Και ο νεαρός βιαζόταν να γυρίσει στην δουλειά του. Δεν είχε καιρό για σαλιαρίσματα. Πήγε απευθείας στους γονείς της, και ζήτησε να παντρευτεί την κόρη τους και να την πάρει μαζί του, στο Μόντρεαλ. Οι γονείς, όχι πως ήθελαν να αποχωριστούν την κόρη τους, όμως η σταθερή σκέψη εκείνα τα χρόνια ήταν ότι ο σκοπός της γυναίκας είναι να έχει μια καλή πρόταση γάμου. Ο Καναδάς, φάνταζε, λαμπρή ευκαιρία για το κορίτσι τους. Όχι πως δεν της καλάρεσε, της κοπελιάς, το παλικάρι. Αλλά, το ‘πε, κι ο πατέρας! Και ότι έλεγε, ήταν νόμος. Κουβέντα δεν χωρούσε. Εξάλλου, όπως έλεγαν κάποιες πιο καθυστερημένες γιαγιάδες, «άνδρας να είναι, κι ας είναι και από ξύλο». Αλλιώτικες εποχές. Υπόδουλες τις θέλαν τις γυναίκες. Θα απορούσαν αν έβλεπαν την τρομακτική χειραφέτηση της σημερινής γυναίκας!
Η Τριανταφυλλίτσα ήλθε στο Μόντρεαλ, μόλις τελέσθηκε το μυστήριο του γάμου.
Όλα ήταν νέα και ενδιαφέροντα. Υπήρχε μέσα της ο ενθουσιασμός για όλα. Και για τον σύζυγο της. Τον σεβάστηκε εξαρχής και η ξενιτιά, τους έφερε κοντά. Τον πόνεσε. Σαν παντρεμένο ζευγάρι, μαζί κοιμόταν, μαζί ξυπνάγανε. Αυτό φυσικά έφερε και την πρώτη εγκυμοσύνη. Χάρηκε η μικρή Τριανταφυλλιά, γιατί σύντομα θα γινόταν μητέρα. Το όνειρο, κάθε νέας γυναίκας. Ο πατέρας ήταν τρισευτυχισμένος, λόγω του πρωτογιού. Γιατί αγόρι περίμενε η γυναίκα του. Έτσι, μέσω του γιού, θα συνεχιστεί το όνομα του. «Ο άνδρας κάνει την γενιά κι όχι η γενιά τον άνδρα», που λέει και το παραδοσιακό τραγούδι. Η Τριανταφυλλιά φυσικά, αν και μικρομάνα, αλλά και μόνη εδώ στον απόμακρο τόπο που την έφερε η μοίρα της να ζήσει, τα κατάφερνε θαυμάσια με το πρώτο της παιδάκι. Σαν σβούρα κινιόταν, προλαβαίνοντας όλη την λάτρα του σπιτιού, τα ψώνια, την μαγειρική, του παιδιού την φροντίδα. Ξύπναγε μαζί με τον σύζυγο, κι αφού τον ξεπροβόδιζε, ξεκίναγε, με περίσσεια όρεξη, την μέρα της. Όλες οι ατελείωτες ώρες της εντατικής, ακατάπαυστης προπόνησης των Μαραθωνοδρόμων, εστιάστηκαν, στην μικρή της εστία. Ποτέ δεν βαρυγκωμούσε, ούτε τεμπέλιαζε, γυρνώντας στο κρεβάτι. Προνόμιο πρωταθλητών, μιας κι έτσι είχε μάθει από τα μικρά της. Ο πατέρας αυστηρός και απαιτητικός, ο προπονητής τα ίδια. Είχε πάρει ρυθμούς η Τριανταφυλλιά, να είναι αεικίνητη, ακούραστη, φιλότιμη δρομέας ζωής!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
Ν Ι Σ – Σ Ε Ρ Β Ι Α Σ
