Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου*
Καλοκρατημένοι άνθρωποι, με εμφάνιση τουλάχιστον 5-10 χρόνια μικρότερη από ότι τα χρόνια τους. Σοφοί, νοικοκύρηδες, πετυχημένοι το μεγαλύτερο ποσοστό απ’ αυτούς. Γυναίκες ώριμες, γοητευτικές, καλλονές στα νιάτα τους, άριστες μαγείρισσες, μαθημένες σ’ όλες τις συνήθειες της πατρίδας μας, αλλά, και προσαρμοσμένες σ΄αυτά που βρήκαν. Προφίλ σοβαρό, στοχαστικό, ακούραστο. Μάτια ζεστά, πονεμένα, να φέρουν χρώματα από κάθε γωνιά της Ελλάδας μας. Σε κοιτούν και σε διαβάζουν. Σε κοιτούν και είναι έτοιμοι να σου προσφέρουν την γνώση τους, τις εμπειρίες τους, την προστασία τους. Πρώτη κουβέντα τους «έφαγες;»
Όταν ανοίγουν το στόμα, πολλές φορές νιώθεις την πίκρα να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Αναθυμούνται τα μικρά τους. Τα πανέμορφα καταπράσινα χωριά τους, ή, το γαλάζιο της θάλασσας που στον ορίζοντα ενώνονταν με τον ουρανό. Οι περισσότεροι, από χωριά της Ελλάδας στους πρόποδες βουνών, ή, νησιώτες, ψημένοι με την αλμύρα της θάλασσας. Άνθρωποι, αγωνιστές από τα γεννοφάσκια τους, γεννημένοι με την βοήθεια μαμής, ή, προηγούμενων, μεγαλύτερων γυναικών, που ήδη είχαν την εμπειρία του τοκετού.
Όλοι, βίωσαν την φρίκη του πολέμου. Οι μικρότεροι θυμούνται λιγότερα, οι μεγαλύτεροι τα πάντα! Πυρωμένη στάμπα στην θύμησή τους, οι αναμνήσεις…
Κάθε ένας απ’ αυτούς, είχε ένα διαφορετικό λόγο που αποκολλήθηκε από την πατρίδα, την Ελλάδα μας. Όλοι όμως ,είχαν ένα κοινό. Ότι βρέθηκαν εδώ, στα ξένα, να παλεύουν με τις αντιξοότητες που δημιουργεί μια τέτοια απόφαση. Η απόφαση της μ ε τ α ν ά σ τ ε υ σ η ς .
Η Ελλάδα μας, ορφάνεψε από τα παιδιά της, ο κόσμος όμως έλαμψε από το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα.
Σε έναν τέτοιο οίστρο κύματος μετανάστευσης από την πατρίδα Ελλάδα, δημιουργήθηκε και η παροικία του Μόντρεαλ στον Καναδά. Διότι ο Καναδάς θεωρείται ιδανικός προορισμός για κάθε μετανάστη. «Ο ΄Α γ ι ο ς Κ α ν α δ ά ς» όπως συχνά ακούγεται από τους Έλληνες μετανάστες της, να αποκαλείται.
Όπως όλες οι Ελληνικές παροικίες παγκόσμια, έτσι και του Μόντρεαλ, φυτεύτηκε και ποτίστηκε από τον Ελληνικό ιδρώτα. Μπουμπούκιασε με τα παιδιά των πρώτων μεταναστών που τώρα είναι σχεδόν μεσήλικες και άνθησε, με τα παιδιά των παιδιών τους.
Όλο το μεγαλείο της παροικίας οφείλεται συνεπώς στις ρίζες. Στους ηλικιωμένους μας. Αν, αυτοί, δεν κουράζονταν, δεν έσμιγαν ώστε να δημιουργήσουν επόμενη γενιά, δεν κρατούσαν αυστηρά τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας μας, καμία εξέλιξη δεν θα υπήρχε. Το ότι σήμερα η τρίγλωσση γενιά των παϊδιών τους, μιλά Ελληνικά, οφείλεται στις επίμονες μητέρες, συζύγους σπουδαίων ανδρών, που όμως κι αυτές επάξια στάθηκαν στο πλάι τους. Πολλές απ’ αυτές αφαίρεσαν το δικαίωμα από τους εαυτούς τους, στο να μάθουν τις γλώσσες του τόπου, αγγλικά ή γαλλικά, για να υποχρεώσουν τα παιδιά τους να μιλούν τα Ελληνικά, τουλάχιστον στο σπίτι. Ηρωικές, αξιοθαύμαστες Κυρίες! Δημιουργοί σταθερών νοικοκυριών, που με πυγμή και πειθαρχία, σαν άριστες καπετάνισσες τα κυβερνούσαν και ακόμη το ηλικιωμένο είδωλό τους, μας εμπνέει σεβασμό και θαυμασμό!
Με την πίστη και την προσπάθεια τους, κατάφεραν να οικοδομήσουν 11 ναούς στο Μόντρεαλ. Ακούραστες πάντα και με επίγνωση, προφυλάγουν τα ιερά και τα όσια που υπάρχουν βράχος ακλόνητος μέσα τους! Προσεύχονται ακατάπαυστα να αποφεύγουν τα βλαστάρια τους τις ξένες άσχημες επιρροές και τα βοηθούν να στέκονται στην κορυφή της εποχής τους.
Μπορείς να τις συναντήσεις σε φιλόπτωχες αδελφότητες ή στα σπίτια τους, να περιμένουν καρτερικά, τα τηλεφωνήματα των παιδιών ή τις αραιές επισκέψεις τους.
Οι άνδρες πάλι, όσοι άντεξαν και συνεχίζουν από τις αντιξοότητες της ξενιτιάς, συγκεντρώνονται στα Ελληνικά καφενεία των συλλόγων τους. Μεγάλες οθόνες δεσπόζουν σ’ αυτά. Η ένταση της φωνής σε ανάλογα επίπεδα, ώστε να βοηθά την εξασθενημένη από τα χρόνια ακοή τους. Η μόνιμη εκπομπή που τους ενδιαφέρει, τα νέα από την Ελλάδα. Την πατρίδα. Αγωνιούν για την τύχη της και σχολιάζουν τις πολιτικές εξελίξεις της, με κάθε λεπτομέρεια και φανατισμό. Γραφικές, κουρασμένες μορφές που φιλονικούν μεταξύ τους, πάντα όμως στο τέλος συμφιλιώνονται, γιατί έχουν ένα ακαταμάχητο σύνδεσμο. Την νοσταλγία για την μητρόπολη χώρα. Την Ελλάδα μας.
Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα του σήμερα και του τότε, ζει στους ηλικιωμένους μας. Ας μην αμφισβητούμε την εμπειρία, τον δυναμισμό και τους αγώνες, αυτών των ανθρώπων. Ας αναγνωρίσουμε τις ρίζες μας, τις ρίζες της παροικίας, που είναι οι ηλικιωμένοι. Οι ακρωτηριασμένοι αυτοί άνθρωποι, που κάποτε θύμιζαν Έλληνες ημίθεους στη μορφή, και μυθικούς ήρωες με τους αγώνες τους, έναντι στο άγριο κλίμα του Καναδά, αλλά και σε κάθε αντιξοότητα του τόπου μετανάστευσης τους, κατάφεραν με το ανήσυχο πνεύμα τους, την ακούραστη προσωπικότητα και την σταθερή τους πορεία, να φέρουν την παροικία του Μόντρεαλ, στην σημερινή της λαμπρότητα.
Κάθε μέρα, θα πρέπει να απονέμουμε φόρο τιμής στους γεννήτορές μας. Στους εναπομείναντες ηλικιωμένους ανθρώπους, που κατέθεσαν την ύπαρξη τους για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα, πλούσια τα ελέη. Δεν αξίζουν, οι άξιοι αυτοί άνθρωποι της δικής μας αναγνώρισης, τρυφερότητας και ανθρωπιάς, ώστε τα γεράματά τους να μετατραπούν στο γλυκύτερο, το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
* ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ – ΣΕΡΒΙΑΣ
