του Γιάννη Μόνιου
Εκ των υστέρων, έστω, λένε τα ευάριθμα εναπομείναντα παλιά ορθογραφικά – γραμματικά μου πως οφείλουν νευριασμένα να διαμαρτύρονται κάθε που ασεβώς ασελγούμε πάνω στη γλώσσα μας, παραμορφώνοντας κυρίως τη γραπτή απεικόνιση των λέξεων μας.
Από παιδί, λ.χ. του Δημοτικού, ίσαμε τώρα, έχω ενδημικώς σοφηλιασμένα έτσι γραπτώς εικονισμένες τις λέξεις: «κορώνα, κορωνίδα, κορωνίζω, κορωνόπους, κορωνοβόλος, κορωνοφόρος, κορώνιος» (στο πανεπιστήμιο κάτι άκουσα για την «ΚορωνοΕκάβη»), όλες τους με «ωμέγα» στη συλλαβή «ρω».
Όμως, εδώ και κάποιους μήνες, βλέπω πως σε μερικούς τηλεοπτικούς σταθμούς επιμένουν να γράφουν «κορονοϊός» (με όμικρον)! Μοιάζει να έχουν δίκιο αφού έτσι τους παρασύρει η τωρινή σχολική ορθογραφία! Ωστόσο χρωστούμε να λέμε και να ξέρουμε ότι την αρχαία ελληνική λέξη «κορώνα» (με ωμέγα) την δανείστηκαν οι Λατίνοι και, επειδή στο αλφάβητο τους δεν υπήρχε το «ωμέγα» τη γράψαν με «όμικρον» (corona). Αυτήν την λατινόγραφη corona ως αντιδάνειο προτείνει η νυν ελληνική γραμματική «τέχνη» που αρέσκεται πολύ πολλά να «στρογγυλεύει», όπως το ορθάνοιχτο «ωμέγα» της «κορώνας» και μας τη σερβίρει ως «κορόνα»!
Κάτι τέτοιες «στρογγυλεμένες» γραφές (τρία «όμικρον» στη σειρά στον «κορονοϊό»), πέρα από την, οπτικώς, αντιαισθητικότητα της ομοιομορφίας, οδηγούν σε ανιστόρητες υπεραπλουστεύσεις, πράγμα που μάλλον είναι μέσα στη «φιλοσοφία» της επίσημης γλώσσας μίας ανερμάτιστη «κιτσαρίζουσας δημοτιάς προοδευτικούρας» που δεν παύει, καθόλου αθώα, να κλείνει το μάτι π.χ. και σε όσους γράφουν σε τοίχους σχολικούς «… σ’ αγαπό»! (Στ’ αλήθεια, πόσο αναίσθητα, στεγνωμένα και ταριχευμένα δράμια αγάπης και έρωτα θα πετάγαμε από «Τα Ρω του Έρωτα» του Οδυσσέα Ελύτη, αν ήτανε γραμμένα με «όμικρον»;).
Ίσως, ακόμη, να προτιμάται από κάποιους, όχι της γλώσσας μας στεφανοφόρους το «όμικρον», γιατί –λέει- το «ωμέγα» στην «κορώνα» μπορεί να θυμίζει παλιούς διαδηματοφόρους, ενοίκους του Τατοΐου! Αλί μας, αν είναι έτσι!
Ξαναλέμε το γλωσσοϊστορικώς σωστό: «Κορωνοϊός», όχι «κορονοϊός», αφού από τα ομηρικά μας «γράμματα» πάντα η «κορώνα» ήθελε και πρέπει της το διαρκές «ωμέγα» και όχι το «όμικρον», όπως το θέλει η σχολική παραγγελιά, που ‘ναι για κράξιμο «κορώνης» (κουρούνας).
Προσθέτω: Καιρό πριν άκουσα από μίαν καλλίπυγο, ελαφροχαρούμενη δημοσιολογίνα: «Το μάθατε; Χθες είχαμε βαφτίσια, βαφτίσανε την καινούργια νόσο! Την είπανε Covid – 19»! Οι προσκεκλημένοι στον τηλεοπτικό σταθμό παλαμοκρότησαν! Όλοι τους πανέτοιμοι για τη βλακεία. Να ξεχάσουμε τη σύνθετη ελληνική λέξη «κορωνοϊός» (κορώνα + ιός) και, πιθηκίζοντας, συντομογραφικώς να εγγλεζομιλούμε!
Δία, σώζε μας από το βάρος τέτοιων και τόσων ελαφροτήτων. Στέλνε συχνά κάποιους τοξότες, αντιιοβόλους Απόλλωνες και Άρτεμιδες αντιιοχέουσες για να, αντεπιτιθέμενοι, θεραπεύουν νοσηρούς, ανιστόρητους και ανελλήνιστους γλωσσικούς ιούς.
