Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου
Έλληνας Μακεδόνας, ήταν ο Θεόδωρος. Οι γονείς του προέρχονταν, όπως κι ένα μεγάλο μέρος πληθυσμού στην Ελλάδα, από Έλληνες των Ελληνικών αποικιών της Μ. Ασίας. Μικρασιάτες, όπως τους αποκαλούν. Συγκεκριμένα, από τα περίχωρα, της Σμύρνης. Σώκια ήταν η ακριβής ονομασία της περιοχής του.
Κατατρεγμένοι από την τουρκιά, επέστρεψαν στην Μητρόπολη γη. Ο πατέρας του Θεόδωρου, ήταν ζωέμπορος. Ο Θεόδωρος, είχε την ατυχία, να είναι ο μεγάλος γιός, της οικογένειας. Κι όταν λέω ατυχία, εννοώ ότι έφερε την μεγαλύτερη ευθύνη για όλη την οικογένεια, μετά τον πατέρα. Ήταν ο προστάτης. Ακόμη και σήμερα στον Ελληνικό στρατό, αυτό υφίσταται. Ο μεγάλος γιος, επειδή είναι ο προστάτης της, υπηρετεί στην πόλη του, ώστε προστατεύει την οικογένεια του. Τα παλαιότερα χρόνια, αυτό, ήταν αυτονόητο. Ο πατέρας, γαλουχούσε τον μεγάλο γιο, να πάρει το πόδι του. Να γίνει δηλαδή, ο αντικαταστάτης του. Έτσι, ο μεγάλος γιος ακολουθούσε παντού τον πατέρα, μαθαίνοντας.
Ήταν το δεξί του χέρι, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Ο Θεόδωρος υλοποίησε κατά πόδας, αυτή την παράδοση. Το απαιτούσε ο πατέρας του, άλλωστε.
Μικρός, είχε την ευθύνη του στάβλου. Να ταΐσει, να ποτίσει, να αρμέξει. Να κουβαλά τις μπάλες με τα άχυρα από τον κάμπο στον στάβλο. Να συνοδεύσει τον πατέρα του στις διάφορες αγοροπωλησίες ζώων. Έτσι, άρχισε να κόβει το μάτι του. Αυτό σημαίνει ότι με το μάτι, μπορούσε να γνωρίζει τα κιλά ενός ζώου.
Αυτού του είδους η πείρα τον συνόδευε και σαν επαγγελματία. Έτσι, χρησιμοποιούσε σαν τρόπο ρίσκου, την απόδοση των κιλών χωρίς ζύγισμα του ζώου. Ήταν τόσο μεγάλη η εμπειρία του, με την πάροδο των ετών, που ποτέ δεν έπεφτε έξω! Κάθε φορά, που κάποια οικογένεια, από την περιφέρεια πούλαγε ένα από τα ζώα της, καλούσε τον πατέρα του Θεόδωρου. Και φυσικά ο μεγάλος γιός, έπαιρνε το κατόπι του. Η αγοροπωλησία στα μικρά χωριά της Ελλάδας μας, ήταν ένα συμβάν. Αποχωρίζονταν η οικογένεια ένα από τα ζώα της. Υπήρχε η χαρά που το ζώο έφερνε χρήματα στο νοικοκυριό, μα και λύπη για τον αποχωρισμό του ζωντανού. Κάθε σπίτι έτρεφε μερικά ζώα. Για να υπάρχει το γάλα, με το οποίο κάνανε χιλιάδες σκευάσματα. Γιαούρτι, τυρί, τραχανά. Επομένως, ήταν σημαντική πηγή διατροφής. Αγαπημένο κατοικίδιο. Πολλές φορές τα παιδιά της οικογένειας θρηνούσαν και υπέφεραν, για την θυσία του ζώου. Δεν είχαν γνώμονα τα χρήματα, αλλά την αγάπη που ανέπτυξαν με το ζωντανό.
Η συμφωνία έκλεινε δια χειραψίας και συνοδευόταν από ένα μικρό συμπόσιο. Ότι ετοίμαζε η νοικοκυρά σαν μεζέ, αλλά και το απαραίτητο τσούγκρισμα των γεμάτων με ποτό ποτηριών. Για το καλό του κλεισίματος της συμφωνίας, για την παρέα, για να βγουν από το στήθος εύκολα, βάσανα και καημοί και να ξελαφρώσει η ψυχή.
Ο Θεόδωρος, πολύ γρήγορα, έγινε ένας μεστωμένος έμπορος ζώων, παρ΄ όλο το μικρό της ηλικίας του. Πολλές φορές τον έζωνε ο πατέρας του τα χρήματα, ώστε να μην πέσει θύμα ληστών και τον έστελνε να κόψει με το μάτι το ζώο και να κλείσει την συμφωνία. Ήξερε ο μεγάλος άνθρωπος ότι δεν θα ζει αιώνια και ο Θεόδωρος, με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε να γίνει άριστος επαγγελματίας κρεοπώλης. Διότι του έμαθε το επάγγελμα, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Ο Θεόδωρος, δεν άργησε να ερωτευθεί κάποια συγχωριανή του. Η φαμίλια της νύφης, έχοντας δύο αρσενικά, δυσκόλευε τον ερωτευμένο άνδρα να συναναστρέφεται με την καλή του. Όταν τα νιάτα βράζουν, οι αντιρρήσεις μηδενίζονται. Ο Θεόδωρος έδωσε λύση στο πρόβλημα του, γρήγορα και άμεσα! Έκλεψε την καλή του. Πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, της τότε εποχής. Την παντρεύτηκε και την έφερε νύφη στο πατρικό του σπίτι. Έπρεπε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Μετά τα δυόμιση χρόνια στρατού, ο Θεόδωρος ξεκίνησε την έγγαμη ζωή του, χωρίς φόβο, αλλά με δυναμισμό και μπέσα. Ο λόγος του ήταν συμβόλαιο, η αντίληψη του αλάνθαστη, η εμπειρία του απεριόριστη, η αγάπη για την δουλεία του παροιμιώδης. Συνεργαζόταν άριστα με τον πατέρα του και συντηρούσε στο ακέραιο την οικογένεια που δημιούργησε. Το πρώτο παιδί, δεν άργησε να κάνει το ξεκίνημα της νεαρής οικογένειας. Ήταν σερνικό. Έτσι αποκαλούσαν τα αρσενικά παιδιά, ή ζωντανά. Όμως η κοινή ζωή στο πατρικό, παρόλο που ήταν ένα πανέμορφο, πέτρινο, διώροφο σπίτι, ήταν δεσμευτική για το νέο ζευγάρι. Δεν μπορούσε να έχει καμία αυτονομία!
Αφετέρου η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, ήδη είχε φύγει στο Μόντρεαλ, προσκεκλημένη για μόνιμη εγκατάσταση. Ο πατέρας του Θεόδωρου, μη μπορώντας να βαστάξει τον αποχωρισμό με το παιδί του, αποφάσισε να μετοικίσει κι αυτός εδώ, με όλα τα μέλη της οικογένειας του.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ -ΣΕΡΒΙΑΣ
