της Αναστασίας Τερζόγλου
Ο Θεόδωρος, ο Έλληνας μετανάστης που πέρασε ένα μέρος της ζωής του, εδώ στο Μόντρεαλ, έφτασε με την σύζυγο και τον 2χρονο γιό του, στα 27 του χρόνια, στον Καναδά, προσκεκλημένος από την αδελφή του. Όπως συμβαίνει με τους οικονομικούς μετανάστες, που αλυσιδωτά παρακινούν ο ένας τον άλλο. Μένουν όλοι μαζί, σε μεγάλο σπίτι, με την προσωπική οικογένεια, καθώς και με την πατρική, όπως οι περισσότεροι, εκείνα και αυτά τα χρόνια.
Ο Θεόδωρος, σεβόταν τον πατέρα του και υπάκουγε στις επιθυμίες του, στηρίζοντας όχι μόνο την προσωπική του οικογένεια αλλά και την πατρική. Εργαζόταν σκληρά στην αρχή, σε κάποιο σφαγείο, γιατί γνώριζε τα πάντα για τα ζώα. Από την αγορά τους, την σφαγή τους, τον τεμαχισμό τους, μέχρι το κρέμασμα τους στο τσιγκέλι και την πώληση τους επίσης. Με ένα μαντήλι δεμένο στο μέτωπο, ώστε να περιορίζει τον ιδρώτα του, εργαζόταν πολλές φορές δωδεκάωρα. Όταν συγκεντρώθηκε ένα ποσό, ικανό ώστε να δημιουργηθεί μια επιχείρηση, το διάβημα έγινε. Ο πατέρας με τον Θεόδωρο, που γνώριζε άριστα την δουλειά, το υλοποίησαν. Φυσικά, ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Αλλά, οι πλέον έμπειροι που μάθαιναν την δουλειά, στους υπόλοιπους, ήταν ο πατέρας και ο Θεόδωρος. Παρ’ όλη την μεγάλη προσπάθεια των δύο ανδρών, επιβάλλετο η σύμπνοια όλων. Σαν μια χορωδία που χρειάζεται όλοι να υπακούουν τον μαέστρο, ώστε η μουσική να ακούγεται αρμονική. Χρειαζόταν συντονισμό και πειθαρχεία. Πολύ δύσκολο. Ακατόρθωτο θα έλεγα. Διαχρονικά οι συνεργασίες είναι δύσκολες. Καθώς οι χαρακτήρες, αλλά και οι ιδιοσυγκρασίες, δεν είναι εύκολο να συντονιστούν. Ο Θεόδωρος βέβαια έκανε υπομονή και υπακοή. Δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον πατέρα του. Εξάλλου στο εξωτερικό, μόνο την οικογένεια έχεις και σε αυτήν βασίζεσαι. Που λέει ο λόγος…
Λένε, ότι η υπομονή νικά τα πάντα, αλλά σε ήπιας ιδιοσυγκρασίας, φυσιογνωμίες. Ο Θεόδωρος έβλεπε ότι κάνοντας υπομονή, έφθειρε την υγεία του. Διότι, δεν ανταποκρύνονται όλοι το ίδιο στις υποχρεώσεις τους. Αυτό αρρώσταινε τον νέο επιχειρηματία. Διότι, αντιλαμβανόταν στο έπακρο τις απαιτήσεις της επιχείρησης. Ίσως γιατί ήταν ο μεγαλύτερος. Ο πατέρας του εν τω μεταξύ, αντιλαμβανόταν την έλλειψη καλής συνεργασίας και προσπαθούσε να συμβιβάσει και να εξομαλύνει τις σχέσεις. Κάθε γονέας, θέλει να συνεργάζεται αρμονικά η οικογένεια του. Πράγμα ανέφικτο τις περισσότερες φορές.
Κάποια στιγμή όλη η οικογένεια επέστρεψε στην Ελλάδα. Ήταν την εποχή της Χούντας, που επιχορηγείτο η δημιουργία κτηνοτροφικών μονάδων. Τελικά ναυάγησε και αυτή η προσπάθεια συνεργασίας ολόκληρης της οικογένειας. Δεν υπήρχε συνοχή. Ο πατέρας και τα αδέλφια του, επέστρεψαν στο Μόντρεαλ. Μόνο ίδιος έμεινε πίσω, στο μικρό, γραφικό χωριουδάκι του. Άνοιξε μόνος, χωρίς να βασίζεται σε κανέναν το δικό του παραδοσιακό κρεοπωλείο. Πήγε πολύ καλά, αφού ήταν άσσος στην δουλειά του. Διατηρούσε στάβλο με ζώα, έτσι τροφοδοτούσε άμεσα το κρεοπωλείο του. Το πρωί σηκωνόταν στις πέντε τα χαράματα. Πήγαινε στον στάβλο και αφού καθάριζε τα λιγοστά ζώα, τα τάιζε, τα πότιζε και επέστρεφε στο κρεοπωλείο. Έπινε τον Ελληνικό του καφέ, έτρωγε το πρωινό του και συνέχιζε να εργάζεται, σύμφωνα, με τις ανάγκες, της επιχείρησής του. Ξεκοκάλισμα, τεμαχισμός του κρέατος, παραγωγή λουκάνικων, (τα καλύτερα στην περιφέρεια), καθάρισμα και ότι άλλο χρειαζόταν. Ο Θεόδωρος, ποτέ δεν έκλεινε το μαγαζί του. Δεν είχε ωράριο. Ούτε Κυριακές και σχόλες. Όταν ερχόταν πελάτης και δώδεκα τα μεσάνυχτα να ήταν, έπρεπε να τον σερβίρει. Αυτή η υπεύθυνη συμπεριφορά του, προς την επιχείρηση του, τον έκανε να επικρατήσει στην περιφέρεια και να αποκτήσει σταθερά διακόσιους πελάτες. Ήταν πλέον πετυχημένος επαγγελματίας στην περιοχή του. Το βουκολικό χωριό, ήταν το βασίλειο του. Είχε κερδίσει την επιτυχία του, με την επίμονη εργασία!
Επίσης, η παραμονή του στην Ελλάδα είχε σαν αντίκτυπο, τα παιδιά του να φοιτήσουν στα σχολεία της Ελλάδας, μαθαίνοντας Ελληνικά, άπταιστα. Να γράφουν και να διαβάζουν. Φυσικά μεγαλώνοντας, άρχισε να τους σπρώχνει να μάθουν την δουλειά του, ώστε να τους την παραδώσει όταν έλθει η ώρα. Όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας του. Ο Θεόδωρος, είχε απόκτησε άλλους δύο γιούς, κατά την διάρκεια της παραμονής του στο Μόντρεαλ. Όπως του έλεγε η σύζυγός του, είχε τρείς εργάτες. Βέβαια, ο Θεόδωρος, σαν έξυπνος άνθρωπος που ήταν, αντιλαμβανόταν ότι κάθε άτομο έχει τις ροπές του. Δεν μπορούσε να επιβάλει στα παιδιά του το επάγγελμά του, παρ’ όλη την επιτυχία του και παρ’ όλο που αυτός ήταν ο κρυφός του πόθος. Ύστερα μάλιστα από την φυγή του μεγαλύτερου γιού στο Μόντρεαλ, άρχισε να σκέπτεται να επιστρέψει στον Καναδά.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ – ΣΕΡΒΙΑΣ
