της Αναστασίας Τερζόγλου
Η Αννέτα, αριστούχα μαθήτρια, εισήχθη στην Νομική σχολή Θεσσαλονίκης. Νοίκιασε ένα δωμάτιο κοντά στο πανεπιστήμιο αλλά λόγω της οικονομικής στενότητας έπρεπε να σκαρφαλώνει κάθε μέρα, στον έκτο όροφο. Εκεί υπήρχε φθηνός χώρος και τον επέλεξε.
Ήταν συνετή, όχι μόνο στην μάθηση αλλά και στην συμπεριφορά. Γνώριζε ότι οι γονείς της κοπίαζαν, ώστε να της στέλνουν την διαβίωσή της και συμμερίζονταν απόλυτα. Κάποιοι συμφοιτητές της, εργάζονταν στις οικοδομές, για να εξασφαλίσουν στέγη, τροφή και βιβλία. Αισθανόταν πολύ τυχερή, που η ίδια είχε μόνο το διάβασμα. Πήγαινε κι ερχόταν, στον τόπο της η νεαρή κοπέλα, όταν το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις της από το πανεπιστήμιο. Ήταν συνεσταλμένη νέα και δεν προσχώρησε σε παρέες ξελογιάστρες, της συμπρωτεύουσας. Σε μία από τις επισκέψεις της στο χωριό, της προτάθηκε, ένα συνοικέσιο. Ο νεαρός άνδρας ήταν δάσκαλος. Από την περιοχή. Είχε αποφασίσει να ξενιτευτεί στην παροικία του Μόντρεαλ, στον Καναδά. Ήθελε να φύγει παντρεμένος, ώστε να μην εμπλακεί εδώ, με το ξένο στοιχείο. Υπήρχε προκατάληψη. Είχε την νοοτροπία «Παπούτσι, από τον τόπο σου». Έψαχνε νύφη, συνετή και όμορφη. Όχι απαραίτητα με προίκα. Διότι γνώριζε ότι το εξωτερικό θα του παρείχε χρήματα. Εφόσον δεν επαναπαυόταν στον μισθό.
Η Αννέτα, το σκεφτόταν και το ξανασκεφτόταν, τι είναι το καλύτερο γι’ αυτήν. Οι δικοί της δεν την επηρέασαν, αλλά γνώριζε καλά, ότι δυσκολεύονταν να της στέλνουν για τις σπουδές της. Και μετά; Ποια θα ήταν η τύχη της; Θα έφθανε σε μεγάλη ηλικία, ώστε να κάνει οικογένεια; Διότι τα παλαιότερα χρόνια, μετά τα εικοσιπέντε, η γυναίκα θεωρείτο γεροντοκόρη. Θα μπορούσε να προσχωρήσει σε σχέση αστεφάνωτη. Όμως αυτό, δεν της το επέτρεπε η παιδεία της. Πριν εξήντα χρόνια, αλλά ήταν τα μέτρα κι άλλα τα σταθμά. Έγιναν πολλοί αγώνες, ώστε να καταξιωθεί η γυναίκα και να αποκτήσει τις σημερινές ισορροπίες. Πρώτα με τον εαυτό της. Η ξαφνική ελευθερία μπορεί να σε οδηγήσει στο άλλο άκρο. «Παν μέτρον, άριστον» Ανεξίτηλη, η κληρονομιά των προγόνων μας!
Μετά από μερόνυχτα σκέψης το αποφάσισε. Θα εγκατέλειπε τις σπουδές στην Νομική και θα ακολουθούσε τον δάσκαλο στο Μόντρεαλ.
Παντρεύτηκε στον τόπο της. Το γαμήλιο ταξίδι έγινε με το υπερωκεάνιο αλλά δεν ήταν σύντομο. Διήρκεσε μια ζωή. Ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει η αν πήρε την σωστότερη απόφαση, για την ζωή της. Βρέθηκε να κολυμπά σε τόσο βαθιά νερά, παρόμοια με άβυσσο. Καινούργιος τόπος, άγνωστος σύζυγος, δυσκολία στην γλώσσα. Την μόνη εργασία που μπόρεσε να βρει, ήταν στο εργοστάσιο. Παρ’ όλη την μόρφωση και εξυπνάδα που διέθετε. Περιορίστηκε σ’ αυτό το είδος εργασίας και στις υποχρεώσεις του έγγαμου βίου. Δεν συνέχισε κάποια σπουδή. Μεσολάβησαν και οι γεννήσεις των δύο θυγατέρων και η οποιαδήποτε δυνατότητα, έμεινε άκαρπη και άπρακτη. Η λάτρα και η εκπαίδευσή των παιδιών, απαιτούν χρόνο ενέργεια και χρήμα. Η λαχτάρα της να μορφωθούν, την ξαναέστειλε στο εργοστάσιο. Το όραμα ήταν σπουδές και δημιουργία περιουσίας. Εδώ και στην Ελλάδα. Υπήρχε ένα πατρικό στην γενέτειρα, που περιήλθε στη δικαιοδοσία της. Το είχε τάξει ο πατέρας της στον δάσκαλο.
«Μετά τον θάνατό μας», του είπε στον γάμο ο πεθερός, «το σπίτι θα είναι της κόρης μου. Τα αγόρια θα πάρουν τα χωράφια. Να τα καλλιεργούν και να ζουν. Οι γιοί μου δεν προχώρησαν με τα γράμματα. Κάπως πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους. Η γη, αν είσαι εργατικός, σε ανταμείβει».
Το είπε και το έκανε ο τίμιος απλός, άνθρωπος. Πήγε στον συμβολαιογράφο και της το έγραψε. Κι έτσι, είχαν να γεμίζουν κι εκείνο τον κουμπαρά. Ήταν όμως οι αναμνήσεις. Η ελπίδα επιστροφής, έστω για λίγο. Είναι η νοσταλγία που σε ξαναγυρνά στην ρίζα. Στον τόπο που γεννιέσαι. Είναι το αόρατο νήμα που πάντα θα σε συνδέει και θα κοπεί, μόνο με τον θάνατο σου.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ – ΣΕΡΒΙΑΣ
