του Παύλου Λεμοντζή
Η «ξενία», η υποδοχή δηλαδή ενός ξένου, η περιποίηση, η προστασία του και η ανταλλαγή δώρων ανάμεσα στον «ξενίζοντα» (φιλοξενούντα) και τον «ξενιζόμενο» (φιλοξενούμενο) ήταν βασικό γνώρισμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, θεσμός δικαίου και ευσέβειας.
Είχε τεθεί υπό την προστασία του θεού Δία -«πατρός ανδρών τε και θεών τε»- στον οποίο είχε αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «ξένιος Ζεύς». Είχε ενταχθεί και αυτό το γνώρισμα στο πλαίσιο του γενικότερου ανθρωπιστικού πολιτισμού των αρχαίων Ελλήνων, ο οποίος επέβαλλε στους ανθρώπους να βλέπουν στο πρόσωπο ενός άλλου ανθρώπου τον ίδιο τον εαυτό τους και αποτέλεσε, έκτοτε, τον κεντρικό πυρήνα όλων των πολιτισμών. Σε ορισμένες, μάλιστα, δύσκολες για τα άτομα περιπτώσεις, προσλάμβανε τη μορφή της ικεσίας και καθιστούσε τον ικέτη πρόσωπο ιερό, το οποίο απολάμβανε προστασία ακόμα και από τους εχθρούς του.
Κι όμως! Στις μέρες μας οι νεοέλληνες που στερούνται εθνικής συνείδησης και φιλότιμου, οι συρόμενοι από τη μύτη σε οιμωγές όχλου εναντίον αθώων πολιτών, οι άφρονες, δήθεν αλληλέγγυοι προς οτιδήποτε είναι «καταραμένο» στο στόμα των χειριστικών αρχηγών τους, αμαυρώνουν την ελληνική φιλοξενία, με τον χειρότερο τρόπο.
Νέα επεισόδια στην Κρήτη, μετά τη Ρόδο και τη Σύρο: Ένταση και χημικά σε κρουαζιερόπλοιο με Ισραηλινούς.
Η άφιξη και αναχώρηση κρουαζιερόπλοιου με Ισραηλινούς τουρίστες συνοδεύτηκε από ρίψεις αντικειμένων, χρήση δακρυγόνων και επέμβαση των ΜΑΤ.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κακό έργο από κατευθυνόμενα μπουλούκια, που νομίζουν ότι επιτελούν σκοπό, αλλά αντί για ιερός, προκύπτει ανίερος σκοπός που δυσφημεί τη χώρα μας σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Ποιος , άραγε, είναι αυτός που επιμένει να «τιμωρηθούν» οι αθώοι πολίτες ενός κράτους που έχει ηγέτη αιμοσταγή; Θα τολμούσε ο ίδιος ο διοργανωτής της απερίσκεπτης διαμαρτυρίας, να συγκεντρώσει τους οπαδούς που συρρέουν σαν τα πρόβατα στα λιμάνια , να απαγορεύσει τους Τούρκους πολίτες να κατακλύζουν τη Βόρεια Ελλάδα καθημερινά; Να μην επιτρέπει στα λεωφορεία να αποβιβάζουνε τους γείτονες που έρχονται διακοπές και αφήνουν τα χρήματά τους στην αγορά, κρατώντας σημαίες Κυπριακές και φωνάζοντας εν χορώ «Λευτεριά στην Κύπρο;» Δεν το είδα τόσα χρόνια. Από κανέναν. Μήτε αριστερό που στερείται εθνικής συνείδησης και λατρεύει τα ελεύθερα σύνορα, μήτε αγανακτισμένο ουμανιστή που θλίβεται για την τραγική κατάσταση της Γάζας.
Άρα, η επιλεκτική επίθεση στους Ισραηλινούς τουρίστες είναι μια επίδειξη αναρχικής δύναμης που δε λογαριάζει ούτε πολιτειακούς νόμους ούτε ηθικούς κανόνες και δε γνωρίζει πότε και ποια είναι η αναγκαιότητα ύπαρξης της αναρχίας.
Φυσικά και δεν πρόκειται να συγκινηθεί ο Νετανιάχου και ν’ αλλάξει τακτική. Ελπίζω να μη μουλαρώσει το εβραϊκό λόμπι που επενδύει στην Ελλάδα και χάσουμε μια σοβαρή στήριξη και στην οικονομία μας και στην εξωτερική μας πολιτική. Άλλο που δε θέλει, δηλαδή, ο Ερντογάν για την εξάπλωση των επεκτατικών του σχεδίων εις βάρος της χώρας μας.
Από την άλλη, υποκίνηση ρατσισμού και ενθάρρυνση της βίας, φέρνει βία. Το ξέρουν ακόμα και οι συμμορίες ανηλίκων, πόσω μάλλον οι ομάδες που σπεύδουν να στηρίξουν την πολύπαθη Παλαιστίνη με ανόητο και επικίνδυνο τρόπο. Ωστόσο, η γενοκτονική ρητορική των Ισραηλινών τιτλούχων κυβέρνησης και θρησκείας, στην οποία προτείνεται η ολοκληρωτική καταστροφή ενός λαού, καταδικάζεται από τον πολιτισμένο κόσμο.
Γνωρίζω ότι οι εκκλήσεις για την εξάλειψη της παλαιστινιακής παρουσίας, χρονολογούνται πριν από την επίσημη ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Όταν άρχισε η σιωνιστική μετανάστευση στην περιοχή στα τέλη του 19ου αιώνα, λιγότερο από το 10% του πληθυσμού ήταν Εβραίοι. Ο γηγενής, σε μεγάλο βαθμό μουσουλμανικός πληθυσμός, αποτελούσε θεμελιώδες εμπόδιο στην ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους.
Οι ιδρυτές του σιωνισμού συζήτησαν ανοιχτά ιδέες για τη μετεγκατάσταση των Παλαιστινίων, την οποία συνήθως οραματίζονταν σαν εθελοντική. Αυτές οι ιδέες δεν απέχουν πολύ από την πρόταση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να μεταφερθούν οι Παλαιστίνιοι από τη Γάζα σε άλλες χώρες.
Αγνοούν όμως, ότι η επαναλαμβανόμενη βία και οι επιθέσεις μπορούν να τροφοδοτήσουν το υπαρξιακό άγχος των εποίκων, μαζί με τις φαντασιώσεις περί επίτευξης «μόνιμης ασφάλειας» ή απόλυτης προστασίας από μελλοντικές απειλές. Μεταξύ των Εβραίων Ισραηλινών, η συλλογική μνήμη των διώξεων -με αποκορύφωμα τη γενοκτονία των Ευρωπαίων Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος- έχει προσθέσει ένα άλλο σημαντικό στοιχείο στην επιδίωξη μόνιμης ασφάλειας.
Το παλαιστινιακό ζήτημα δεν πρόκειται να λυθεί με «επαναστάσεις» του κοπαδιού που τρέχει στα λιμάνια κι εμποδίζει κρουαζιερόπλοια να αποβιβάσουν πολίτες του Ισραήλ που έρχονται ως τουρίστες στην Ελλάδα. Αυτή η κίνηση είναι, τουλάχιστον, απερίσκεπτη, άνευ ουσίας, μηδενικού αποτελέσματος, δυσφημιστική για τη χώρα του «ξένιου Δία» και, εν τέλει, ανόητη. Αφήνω που, ορισμένοι από τους επισκέπτες είναι πιθανόν να μετείχαν στις μαζικές διαμαρτυρίες Ισραηλιτών πολιτών εναντίον του Νετανιάχου στο Τελ Αβίβ και σε άλλες πόλεις του Ισραήλ. Επίσης, δε συζητώ καν το ακανθώδες θέμα της ομηρίας αθώων από τη Χαμάς, την άρνησή της στην απελευθέρωσή τους και τον αποδεκατισμό των περισσοτέρων από αυτούς είτε από εν ψυχρώ εκτέλεσή τους είτε από κακουχίες και λιμό.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
