της Αναστασίας Τερζόγλου
Όνομα κοινό. Όμως το πλέον σεβάσμιο. Το πλέον ευλογημένο! Η Ορθοδοξία το υμνεί σε κάθε λειτουργία. Παρακλήσεις μεσολάβησης σε κάθε δύσκολη στιγμή (Εσέ Μεσίτρια έχω προς τον φιλάνθρωπο Θεό. Αγνή, Παρθένε, Δέσποινα, Άχραντε Θεοτόκε) βρίσκονται στο συνειδητό και το ασυνείδητο, κάθε ανθρώπου.
Η Μητέρα του Χριστού μας, η Δέσποινα μας, η Παναγία. Κάθε γυναίκα που φέρει ονόματα της Παναγίας μας, σα να παίρνει, μέρος της χάρης Της! Έτσι και η Δέσποινά μας, δέσποζε στον καιρό της. Πρώτα για την ομορφιά της. Γεννήθηκε ξεχωριστά όμορφη, παρ’ όλη την λιτότητα των τότε χρόνων. Γιατί, παιδί χωριού ήταν, με πολλά αδέλφια. Διέφερε όμως! Μακριές, χονδρές, κοτσίδες πλαισίωναν το τέλεια εξαγωνικό πρόσωπο.
Ζυγωματικά, υγρά χρυσοπράσινα μάτια, αστραφτερό, συμμετρικό χαμόγελο. Καμία ορθοδοντική δεν το έκανε τελειότερο. Σμιχτά μαύρα, φρύδια προστάτευαν τις πανέμορφες λίμνες των ματιών. Κυπαρισσένια κορμοστασιά, τέτοια που καλλιεργείται με γυμναστήριο την φύση! Τότε, οι άνθρωποι δεν είχαν ανάγκη από δίαιτες. Κινιόντουσαν συνέχεια δουλεύοντας ακατάπαυστα χειρονακτικά, από την αυγή, ίσα με την δύση.
Η Δέσποινα της ιστορίας μας, ήτανε έξη αδέλφια. Αυτή όμως δόθηκε για υιοθεσία. Στον αδελφό της μάνας της. Κοντοχωριανοί υπήρξαν μάνα και παιδί. Κάθε μέρα έβλεπε το παιδάκι της. Έτσι, τον άντεχε τον αποχωρισμό η μάνα.
Δύσκολα χρόνια. Ένα στόμα λιγότερο σκέφτηκαν οι γονείς της Δέσποινας. Και κάνουν και χαΐρι. Η μικρή Δέσποινα, μίας και ήταν στείροι οι θετοί γονείς της, και μιας και δεν την χώριζαν παρά μόνο δύο-τρία σπίτια από την πραγματική οικογένεια της, συνεχώς ήταν και μεγάλωνε μαζί με τα αδέλφια της. Καθόλου δεν απομακρύνθηκε από την φυσικούς γονείς της.
Την γαλαντόμα πράξη της προσφοράς των γονέων της, επιβράβευσε η Δέσποινα Παναγία, και δεν στέρησε την μάνα από το παιδί της. Τα Θεία, πάντα είναι επιεική με τους ανθρώπους, όχι όμως και οι άνθρωποι μεταξύ μας! Ο πόλεμος του 1940 τάραξε τότε την Ελλάδα μας. Η Μακεδονία κατακλύσθηκε από τους Βουλγάρους, που μάστιζαν πόλεις και χωριά, παρασυρμένοι από την σκληρότητα του πολέμου. Πιάσαν τον φυσικό πατέρα της Δέσποινας και τον χτύπησαν άσχημα. Αυτή, αντέδρασε στην άδικη πράξη προς τον τόσο φιλήσυχο και άγιο άνθρωπο, και την άρπαξαν από τις κοτσίδες. Αλλά παρ’ όλες τις κακουχίες, την πείνα και τις αρρώστιες, πορεύτηκαν. Χόρτα μάζευαν από τα βουνά, μια γελάδα άρμεγαν κι έκαναν τυρί, γιαούρτι, τραχανά κι όλου του κόσμου τα καλά. Διότι τότε οι γυναίκες, με μία κότα έκαναν τρία φαγητά. Έτσι ήτανε τα χρόνια. Η κατοχή ροβόλησε, το ίδιο και ο χρόνος. Το χωριό έγινε κωμόπολη, τα σμιχτά φρύδια ξεχώρισαν σε μονά, οι κοτσίδες κόπηκαν και το μυαλό μέστωσε. Ήλθε ο καιρός του γάμου.
Έψαξε τρόπο αποκατάστασης, όπως κάθε κοπέλα στον καιρό της. Καθώς η Δέσποινα ήταν ανήσυχο πνεύμα, δεν δίστασε να αναζητήσει την τύχη της, πέρα από τα σύνορα. Η αιτία ήταν μία φωτογραφία από το εξωτερικό. Συνηθισμένος τρόπος γάμου, εκείνης της εποχή. Ένας παραπλήσιος τρόπος, του σήμερα, είναι οι γνωριμίες από το facebook. Μόνο, που τότε ήταν σπάνια τα διαζύγια. Οι γυναίκες στωικά παρέμεναν στον γάμο. Μέχρι το τέλος!
Η Δέσποινα, με λογική αποδέχθηκε την μοίρα της.
Έτσι, βρέθηκε εδώ, στα ξένα. Με έναν άνδρα που δεν αγάπησε πριν τον γάμο. Θέρμη ανέβαζε, για ένα χρόνο, όταν σιμά του έγερνε. Δεν ήταν στα εφηβικά της όνειρα. Ούτε φτερούγισε η καρδιά της, σε κάποιο πανηγύρι του χωρίου, καθώς διασταυρώθηκαν τα βλέμματα. Κι έπειτα οι καντάδες, τα κλεφτά βλέμματα την Κυριακή στην εκκλησιά, το ρίγος κάθε συναπαντήματος, δήθεν τυχαία. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που συνθέτουν την απατηλή ψευδαίσθηση του έρωτα. Γιατί ο έρωτας δεν τρώγεται, όπως λένε οι γιαγιάδες μας. Δεν στρώνει τραπέζια. Η Δέσποινα πολύ καλά το κατάλαβε αυτό. Έτσι, λογικά επέλεξε, ώστε καλά να ζήσει. Μην στερηθεί τίποτε. Άφησε την αγάπη να έλθει σαν απόρροια της συμβίωσης και των καλών συμπεριφορών μέσα στον γάμο. Με αυτόν τον τρόπο έφτασε η Δέσποινα στο Μόντρεαλ του Καναδά. Μέσα από λογικές διαδικασίες.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ ΣΕΡΒΙΑΣ
