Υπάρχει το σύνδρομο της γονεϊκής αποξένωσης και πως συμπεριφέρεται ένα αποξενωμένο παιδί; (του Γιώργου Γιαγκουδάκη)

Σήμερα θα μιλήσουμε για το σύνδρομο της γονεϊκής αποξένωσης και πως συμπεριφέρεται ένα αποξενωμένο παιδί και στο επόμενο βίντεο μου για την άρνηση του παιδιού να επικοινωνήσει με τον γονιό του.

Γειά σας είμαι ο Γιώργος Γιαγκουδάκης, νομικός σύμβουλος – δικηγόρος οικογενειακού δικαίου και σας ενημερώνω με χρήσιμα νομικά βίντεο οικογενειακού δικαίου. Ας μπούμε λοιπόν κατευθείαν στο σημερινό θέμα μας.

Την απάντηση στα ερωτήματα, αν υπάρχει το σύνδρομο της γονεϊκής αποξένωσης και πως συμπεριφέρεται ένα αποξενωμένο παιδί, μας δίνει μια πρόσφατη δικαστική απόφαση και συγκεκριμένα η υπ΄ αριθ. 158/2021 απόφαση Μον. Πρωτοδικείου Ρεθύμνου διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων.

Στην απόφαση αυτή δίνεται ένας ορισμός του συνδρόμου γονεϊκής αποξένωσης για το οποίο έχω μιλήσει στο παρελθόν σε άλλο βίντεο μου και γίνεται επίσης μια παράθεση ενδεικτικά των συμπεριφορών του αποξενωμένου παιδιού.

Έτσι λοιπόν «σύνδρομο γονικής αποξένωσης» ονομάζεται το φαινόμενο κατά το οποίο ο ένας γονέας προσπαθεί να «συμμαχήσει» με το παιδί και να το αποξενώσει μέσω της ψυχολογικής χειραγώγησης από τον άλλο γονέα. Η ψυχολογική χειραγώγηση περιλαμβάνει ύβρεις, ασύστολη δυσφήμηση και δημιουργία ψευδών αναμνήσεων εκ μέρους του αποξενωτή γονέα. Ως αποτέλεσμα το παιδί ουσιαστικά «εκπαιδεύεται» στο να απεχθάνεται τον «γονέα-στόχο». Δημιουργείται έτσι, το σύνδρομο γονικής αποξένωσης, το οποίο επικεντρώνεται στη συμπεριφορά του παιδιού. Περιγράφεται ως διαταραχή η οποία προκύπτει από την επίδραση του αποξενωτή γονέα και εκδηλώνεται μέσα από ένα σύνολο συμπεριφορών που εμφανίζονται στο παιδί. Ενδεικτικά στις εκδηλώσεις αυτές το παιδί:

α) Συμμετέχει σε μία «εκστρατεία δυσφήμησης», όπου συστηματικά και αδικαιολόγητα προσβάλλει κι επιτίθεται στον άλλο γονέα,

β) εμφανίζει απώλεια αμφιθυμίας,

γ) διατηρεί μόνο αρνητικά συναισθήματα για τον γονέα-στόχο και ακολουθεί μία λογική «άσπρο-μαύρο» (δηλαδή ως ο «απόλυτα καλός γονέας» και ο «κακός γονέας»),

δ) φαίνεται να «παπαγαλίζει» και να αναπαράγει τις απόψεις του αποξενωτή γονέα,

ε) προχωράει σε επιπόλαιους ορθολογισμούς, προκειμένου να δικαιολογήσει την εχθρότητα στον αποξενωμένο γονέα,

ε) εμφανίζεται ως «ελεύθερος στοχαστής», δηλαδή ότι η στάση προς τον αποξενωμένο γονέα είναι αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης,

στ) παρουσιάζει απουσία ενοχής για τη στάση του προς τον γονέα-στόχο, ενεργεί με αυξανόμενη εχθρότητα έναντι στον στοχοποιημένο γονέα, αρνούμενο τελικά οποιαδήποτε επαφή, άρνηση που επεκτείνεται σταδιακά και στην οικογένεια του αποξενωμένου γονέα,

ζ) επιδεικνύει αντανακλαστική υποστήριξη προς τον αποξενωτή γονέα.

Λόγω της αποξένωσης η επικοινωνία του δικαιούχου γονέα με το ανήλικο τέκνο του ματαιώνεται, κάθε φορά, λόγω της αρνήσεως του παιδιού να τον ακολουθήσει. Ο αποξενωμένος γονιός, συνήθως πατέρας νιώθει πίκρα, απογοήτευση, στενοχώρια και ακύρωση του πατρικού του ρόλου.

Κρίσιμο σημείο είναι να αποδειχθεί κατά πόσο η ματαίωση της εν λόγω επικοινωνίας οφείλεται σε οποιασδήποτε μορφής υπαιτιότητα και αρνητική επίδραση του γονέα με τον οποίο διαμένει επί του ανηλίκου τέκνου του ή σε λόγους που αφορούν το τέκνο. Για την άρνηση του παιδιού για επικοινωνία θα μιλήσουμε, όπως είπα στην αρχή, στο επόμενο βίντεο.

Από μία μερίδα της επιστήμης έχει υποστηριχθεί ότι το «σύνδρομο γονικής αποξένωσης» αποτελεί είδος συναισθηματικής κακοποίησης προς το παιδί, αφού προοδευτικά το παιδί πείθεται ότι ο στοχοποιημένος γονέας δεν τον αγαπάει και ως αποτέλεσμα το παιδί να νιώθει υποχρεωμένο να συμπεριφέρεται με τρόπους, που είναι αποδεκτοί από τον αποξενωτή γονέα για να μην υποστεί την απώλεια και της δικής του αγάπης.

Παρουσιάζεται η αντιστροφή ρόλων, όπου τελικά το παιδί σε ρόλο γονέα προσπαθεί να ικανοποιήσει τη συνεχή ανάγκη του αποξενωτή για αγάπη και αφοσίωση με «αντάλλαγμα» τη δική του φροντίδα και επιβίωση. Σταδιακά γίνεται πλέον αποδεκτή η ύπαρξή του (ανεξαρτήτως εάν θα χαρακτηριστεί από τους ειδικούς επιστήμονες ως «σύνδρομο» εν στενή εννοία, ή ως «φαινόμενο») ενδεικτικά δε, αναφέρεται η αναγνώρισή του κατά το έτος 2002 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο πλαίσιο Διεθνούς διάσκεψης.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ