Του Γιάννη Μόνιου
- Βρίσκεσαι στη Γερμανία λ.χ. σ’ ένα τους κατάστημα. Θέλεις κάτι ν’ αγοράσεις. Μιλάς Ελληνικά στον υπάλληλο. Δεν σου δίνει καμία σημασία και γυρίζει αλλού το κεφάλι. Του ξαναμιλάς Αγγλικά. Σου μισοδίνει σημασία, καταλαβαίνεις ότι καταλαβαίνει, μα δεν σου απαντάει, κάνει τον ανήξερο. Για τρίτη φορά επιστρατεύεις τα Γαλλικά σου. Και πάλι ηθελημένη άγνοια, βουβαμάρα. Στο τέλος βγάζεις από τον γλωσσικό τορβά σου κάποιες σπασμένες γερμανικές λέξεις. Αμέσως τότε άμεση εξυπηρέτηση κι ολόφαρδα «γερμανικά» χαμόγελα. Κάπως έτσι αναγκάζεσαι να μαθαίνεις και Γερμανικά. Μπράβο στην πολιτική των Γερμανών! Παντί τω τρόπω πολεμάνε για τη γλώσσα τους, αφού «τους την έδωσαν γερμανική».
- Πριν κάποιες μέρες άκουσα ότι η γερμανική βουλή ψήφισε (θα ψηφίσει;) το εξής: Για να μείνει κάποιος πρόσφυγας ή μετανάστης στη Γερμανία πάνω από 2-3 χρόνια πρέπει απαραιτήτως να διαθέτει πιστοποιητικό πλήρους γνώσεως και της Γερμανικής. Αλλιώς… Αυτά στη Γερμανία (και όχι μόνο). Εκεί εφαρμόζουν ό,τι έλεγε ο δικός μας Ψυχάρης: «Το να πολεμά κανείς για τη γλώσσα του είναι σαν να πολεμά για την πατρίδα του. Γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο…».
- Εμείς; Εμείς σκοτωνόμαστε να σκοτώνουμε τη γλώσσα μας. Λεηλατούμαστε από τα «ον λάιν» μας, τα «μπρέικ» μας, τα «μπρίφινγκ» μας, τα «ντιμπέιτ» μας, τα «ρίαλ νιούζ» μας, τα «σκάι» μας, τα «ίντερνέτ» μας, και … μύρια άλλα μιξοβάρβαρά μας. 4. Ο Ψυχάρης δεν είναι πια δικός μας. Άλλοι τον λατρεύουν…
Το ξαναγράφω: Ο υπουλότερος ιμπεριαλισμός είναι ο γλωσσικός.
