Του Γιάννη Μόνιου
«… κι εγώ θα γίνω πρώτος μαθητής!».Αλήθεια, πρέπει να γελάει ή να κλαίει ο κάθε νουνεχής; Μια τέτοια διαφήμιση πως θέλει τα παιδιά μας; Πως θέλει τα σχολεία μας; Να βγάζουν πρώτους μαθητές τους σαλαμοκαταναλωτές; Μα, τι παιδικότητα υφαίνουμε; Γιατί σαλαμοποιούμε αγαθές ψυχές; Τέτοια η παιδεία μας; Ζούμε για να τρώμε ή τρώμε για να ζούμε; Να τρώμε τι; Υπεράνω όλων το «φεράνο»: Ιδού το ιδανικόν! Αλλιώς δεν θα γίνω πρώτος! Προϋπόθεση και «ατού» για τα πρωτεία του παιδιού μας η «υφασμένη και γιαουρτωμένη σαλαμιά»! Στα σίγουρα μας χρειάζεται γιαούρτωμα, αφού ταυτίζουμε την ευάρκεια με την «υφαντική παριζάρκεια»! (Δεν ξέρω τι φαγώσιμο περιείχε ο τορβάς ενός, άλλη εποχής, σχολειαρόπαιδου, που συνάμα ήτανε και τσομπανάκος. Πάντως αυτού το ιδανικόν ήτανε άλλου γένους και ποιότητας. Τραγουδούσε κι έλεγε: «Ήθελα να ‘μουν τσέλιγκας, να ‘μουν και παλληκάρι, να ‘μουνα και τραγουδιστής, δεν ήθελα άλλη χάρη». Αυτού του μαθητοτσομπανάκου τα ιδανικά δεν τρεφόταν με σαλαμόχορτο. Αρκούσε η μπομπότα για να γίνει σ’ όλα πρώτος).
