της Αναστασίας Τερζόγλου
Ο πολύπαθος Θεόδωρος, με την ζωή, να τον πηγαινοφέρνει σε δύο ηπείρους, τελικά, κατέληξε να είναι ο πρώτος στο χωριό του. Επίσης, ήταν αρκετά σοφός, ώστε να μείνει ανέπαφος από οικογενειακές επιχειρήσεις που μπορεί να δημιουργήσουν προστριβές με πολύ αγαπημένα, συγγενικά πρόσωπα. Φυσικά, έμεινε στον τόπο του χωρίς τα αδέλφια του, με τον πρωτογιό εγκατεστημένο εδώ, αλλά και με τους δύο γιούς να πηγαινοέρχονται Μόντρεαλ-Ελλάδα.
Από την πατρική οικογένεια, έβλεπε μόνο τον έναν αδελφό, που η οικονομική του κατάσταση, μετά τα εβδομήντα, του επέτρεπε να έρχεται κάθε καλοκαίρι, στην γενέτηρά του. Ενώ με τις αδελφές του, συναντήθηκε μία-δύο φορές, μετά, από την αποχώρηση του από εδώ. Δηλαδή, όταν αποφάσιζε, σπάνια, σύντομα ταξίδια, ώστε να δει τους γονείς του, ή τον παντρεμένο γιό του, που είχαν μόνιμα εγκατασταθεί πλέον στο Μόντρεαλ. Παλαιότερα δεν υπήρχαν οι άμεσοι σημερινοί τρόποι επικοινωνίας, οπότε επικοινωνούσαν, ή με γράμματα και κάρτες, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, ή έπαιρναν στην χάση και στην φέξη τηλέφωνο. Είναι γνωστές στους παλαιότερους οι τηλεφωνικές προσκλήσεις στον οργανισμό τηλεπικοινωνιών. Λάμβανες ενταύθα γράμμα, που σου όριζε ποια μέρα και ώρα θα είχες τηλεφωνική επικοινωνία με κάποιο δικό σου. Έχουμε διανύσει τεχνολογικά, χιλιόμετρα από τότε! Το πόσο βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής μας, αυτό είναι άξιον αμφισβήτησης. Όπως και η σωστή συμπεριφορά, ο σεβασμός, η αξιοπιστία, η φιλαλήθεια των ανθρώπων μεταξύ τους. Η ε ν τ ι μ ό τ η τ α.
Αυτό προφανώς αποζητούσε ο Θεόδωρος, καθώς και την απλότητα της ζωής του χωριού. Εύκολα φυλάγεσαι από κακοτοπιές συμπεριφορών.
Καθαρός αέρας και τροφές. Καθαρές συναλλαγές. Εύκολα, διακρίνεται ο ανέντιμος, στιγματίζεται και αποφεύγεται. Αυτά εκτιμούσε στο μικρό χωρίο, που για τον Θεόδωρο, δεν περιοριζόταν στα στενά του πλαίσια. Γιατί η φήμη του κρεοπωλείου του απλωνόταν σε όλη την περιοχή. Η δε επιχειρηματικότητα του το ίδιο. Πάντα το σπίτι του ήταν γεμάτο απο ποιοτικό κρέας και συχνά προσκαλούσε συγχωριανούς, να πιούν το γνωστό ουζάκι με καλό, σπιτικό μεζέ. Απλά και με ακατάπαυστη εργασία, περνούσαν τα χρόνια του. Αποχαιρετισμοί και επάνοδοι συγγενών και των παιδιών του, πάντα, κρατούσαν άσβηστο, το Μόντρεαλ στην οικογένεια του. Το βλέμμα του άστραφτε κάθε φορά που κάποιο συγγενικό πρόσωπο έφθανε. Τραπέζια γεμάτα με διάφορων ειδών κρεατικά, μοσχομύριζαν. Καθώς και τοπικά κρασιά, επιβεβαίωναν την Ελληνική φιλοξενία, του σπιτιού του. Και μετά, η μελαγχολία της φυγής. Το τελευταίο αντίο. Βουρκωμένο, μα πάντα φιλόξενο και τραπεζοστολισμένο. Η τελευταία γεύση από Ελλάδα, μέχρι την επόμενη επάνοδο. Το πήγαινε-έλα στο Μόντρεαλ, σαν ετήσιο συμβάν, δέσποζε στην ζωή του Θεόδωρου. Κάποια στιγμή δέχθηκε την μητέρα του, με προχωρημένο αλτσχάιμερ. Την προστάτεψε, την πρόσεξε, μέχρι που κατέληξε και κοιμάται από τότε στο κοιμητήρι του χωριού της. Απαλλαγμένη πλέον από μετακινήσεις και διωγμούς. Γιατί, αυτή η γιαγιά, ξεκίνησε να μετακινείται, από την καταστροφή της Σμύρνης. Καθώς ήταν Ελληνίδα της διασποράς, σε παροικία της Τουρκίας. Κυνηγημένη από τα γεγονότα του 1922, έφτασε στην Μακεδονία. Μετακινήθηκε δύο φορές, μπρός πίσω, Ελλάδα-Μόντρεαλ, αρρώστησε εδώ, επέστρεψε Ελλάδα και θάφτηκε, χάριν του γιού της Θεόδωρου, στην χώρα των ηρώων. Γιατί ηρωίδα υπήρξε! Όπως και κάθε μετανάστης, που αφήνει την βολή του και τολμά στον δύσκολο αγώνα της ζωής, να προσθέσει βαθμό δυσκολίας, την ξενιτιά. Αυτό το γεγονός, ήταν ακόμη μια ένδειξη ευθύνης που σκιαγραφεί περίτρανα, τον χαρακτήρα του. Δέχθηκε να παρασταθεί, στην δύσκολη ασθένεια της μάνας, υπακούοντας στους άγραφους νόμους, της συνείδησης! Αναπάντητο μένει το ερώτημα. Ποιά είναι η παλιά εποχή και ποιά η νέα; Τί καθορίζει την εξέλιξη;
Είναι η πολυτέλεια, το χρήμα, η τεχνολογία, ή η γνώση; Ή, είναι ευαισθησία προς την ύπαρξη, όταν έλθει η ώρα της φυσικής φθοράς, που συνοδεύεται από ασθένειες;
Μέσα από ενστικτώδεις διαδικασίες, ο Θεόδωρος, ήξερε τί να κάνει. Ήταν η εσωτερική ανάπαυση, ή σοφία του, που τον οδηγούσε; Σίγουρα δεν τον οδήγησε η εξέλιξη, αλλά η ανθρωπιά του και η υπευθυνότητα του. Ο Θεόδωρος διαχειριζόταν τα εργαλεία που ο ανθρώπινος νούς είχε ανακαλύψει. Κι όχι αυτά, εκείνον. Είχε αμεσότητα, ευθύτητα, σοφία, κοφτερό νου, αντίληψη, εντιμότητα, καθαρό οφθαλμό, άπειρη δεξιότητα στην δουλειά του. Διότι εργαζόταν ακατάπαυστα. Όλες τις ώρες της μέρας, όλες τις μέρες του χρόνου. Οι συγχωριανοί του τον σέβονταν και τον συμβουλεύονταν. Ήταν απο τους αξιοσέβαστους, στον τόπο του. Τέλειος φυσικά, δεν είναι κανείς, παρά μόνο ο Θεός.
Ο μπάρμπα Θεόδωρος, έφυγε από την ζωή, προσφέροντας μέχρι το τέλος στην οικογένεια του. Θα μπορούσε να είχε μείνει, πάνω στο κούτσουρο του κρεοπωλείου του, αν δεν τον χτυπούσε αρρώστια. Αλλά, κληρονόμησε την οικογενειακή ασθένεια της μητέρας του. Μετά από δύο χρόνια απόγνωσης, πότε επικοινωνώντας με την πραγματικότητα και πότε να βυθίζεται στους απάτητους δρόμους της ασθενείας του, τελικά κατέληξε. Ο Προφήτης Ηλίας τον σήκωσε με το άρμα του, οδηγώντας τον σε τόπους χλοερούς. Όπου παν αμάρτημα, εν λόγω, ή έργω, είναι συγχωρούμενο. Και η ψυχή αναπαύεται. Ο Θεόδωρος, τους τρείς τελευταίους μήνες της ζωής του ήταν μέλος ιδρύματος ανιάτων ασθενειών. Στον ίδιο χώρο δεσπόζει, Ορθόδοξη εκκλησιά του Προφήτη Ηλία. Ο Άγιος, που οδηγεί τις ψυχές που καταλήγουν στο ίδρυμα, στο υπέρλαμπρο φώς του αδιαχώρητου. Στην αιωνιότητα…
Ο Θεόδωρος, ήταν ένας ακόμη μετανάστης, που πέρασε δίπλα σας χαμογέλασε καλωσορίζοντας σας, στο κρεοπωλείο του. Εδώ, στο Μόντρεαλ. Ήταν τόσο νέος, που κανείς ποιά δεν τον θυμάται. Ίσως πάλι, ταξίδευσε η γενιά του, όπως κι αυτός. Κι εκεί που η φύση πεθαίνει ανεπιστρεπτί, ο νέος ανθός, στέφει την αναγέννηση, την διαιωνίζει. Ο Θεόδωρος ο νεότερος, ο εγγονός, χαράζει την δική του πορεία ζωής, εδώ, στο Μόντρεαλ. Η γέννηση, είναι η φυσικότερη συνέχεια της ζωής. Δεν συνεπάγεται όμως την επανάληψη. Κάθε ύπαρξη, έχει την δική της αποστολή. Διαγράφει μην καινούργια, τελείως απρόβλεπτη τροχιά. Τα νιάτα ζεύονται την ζωή και την οργώνουν. Με δικό τους, μοναδικό, αξιοθαύμαστο τρόπο. Κι αυτή, η συνεχής επανάληψη, εξασφαλίζει στο ανθρώπινο γένος, την αιωνιότητα που συνεπάγεται, την πρόοδο; Ερώτημα προς διερεύνηση.
ΣYNEXIZETAI
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ – ΣΕΡΒΙΑΣ
