της Αναστασίας Τερζόγλου
Τον τελευταίο καιρό στο Κάιρο, παράξενα πράγματα συνέβαιναν. Ένα τεράστιο γιατί βασάνιζε το παιδικό κεφαλάκι της Αριστέας.
Ο πατέρας της οδηγός σε προξενική αρχή, ήταν ανήσυχος και συνεχώς μιλούσε με μισόλογα στο τραπέζι. Η μητέρα τον κοιτούσε με νόημα και του έγνεφε να σωπάσει. Σταυροκοπιόταν, όπως κάθε φορά πριν απο κάθε γεύμα, αλλά πρόσθετε κάτι που δεν έλεγε πριν από λίγο καιρό. «Ο Θεός να μας προστατέψει και να μας οδηγήσει». Μετά, το πρόσωπό της σκοτείνιαζε, γινόταν σκεπτικό και συννεφιασμένο. Ούτε αποτελείωνε το φαγητό. Μάζευε βιαστικά και αμίλητα τα πιάτα κι έμενε ώρες στην σιωπή της. Πάλευε με τους δαίμονές της; Κι ο πατέρας γιατί φαινόταν τόσο ανήσυχος και συλλογισμένος; Τί έλεγαν ώρες χαμηλόφωνα; Όμως όλοι έδειχναν ανήσυχοι. Είχαν μια ολοφάνερη αγωνία, ότι κάτι θα συμβεί. Λες και περίμεναν μια ωρολογιακή βόμβα να εκραγεί. Τί περίμεναν και γιατί τα εξαδέλφια της τα έβλεπε τόσο συχνά τον τελευταίο καιρό, ενώ οι γονείς τους μαζεύονταν στο πίσω καθιστικό και συγοκουβέντιαζαν; Το θέμα πρέπει να ήταν πολύ σοβαρό, διότι όταν τελείωναν, οι όψεις τους ήταν ολοφάνερα προβληματισμένες.
Παρ΄όλο που ήταν τόσο καλοβαλμένοι στην Αίγυπτο. Τίποτε δεν τους έλειπε. Και οι Αιγύπτιοι, τους σέβονταν και τους τιμούσαν. Δεν ένιωθε η Αριστέα καμμιά διάκριση. Η Αίγυπτος ήταν η γεννέτηρά της. Άλλα η οικογένεια της ήταν Έλληνες εγκατεστημένοι σ΄αυτόν τον τόπο, πολλά χρόνια πριν.
Μετά ξεχνούσε όλα τα ερωτηματικά της. Την συνέπαιρνε το παιχνίδι με τα εξαδέλφια της και ευχόταν οι μυστικές συζητήσεις να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια, καθώς και το παιχνίδι. Αλλά κάποτε τελείωνε η συνάντηση. Τα εξαδέλφια έφευγαν και γυρνούσε στα βιβλία της, που την περίμεναν υπομονετικά, να ανοίξουν απάτητους δρόμους στο μυαλό της, στο είναι της. Να την μορφώσουν και να την καλλιεργήσουν. Να της διδάξουν τον τόπο, και την ιστορία του τόπου των παππούδων της, εκτός των άλλων γνώσεων.
Eκτός των διηγήσεων από τους παππούδες, μέσα από τα βιβλία αγάπησαν τα παιδιά την Ελλάδα. Κι ας κατοικούσαν στις πιο απόμακρες παροικίες του κόσμου. Οι περισσότεροι Έλληνες σε όποια χώρα και να μετοικίσουν, συνεργάζονται με τους ντόπιους και το Ελληνικό φιλότιμο τους καταξιώνει. Έτσι ευημερούν οι Ελληνικές παροικίες του εξωτερικού, χωρίς να χάνουν την Ελληνική τους συνείδηση ταυτόχρονα. Η Αιγυπτιακή παροικία δεν διέφερε. Η Αίγυπτος όμως διαφοροποίθηκε. Κι αυτή της η αλλαγή, κόστισε τον ξεριζωμό, εκ νέου, πολλών νοικοκυριών. Πολλών ψυχών.
Ήταν Σάββατο του 1952. Δεν είχαν σχολείο. Ήταν όλοι στο σπίτι. Τις τελευταίες μέρες, η πόλη ήταν ανάστατη. Η μητέρα, της έλεγε να προσέχει, αν και το σχολείο ήταν σε απόσταση αναπνοής από την γειτονιά της. Διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις αναστάτωναν την συνηθισμένη ζωή της πόλης. Εκείνο το Σαββάτο έμεινε στην Ιστορία σαν Μαύρο Σάββατο. Ήταν 26 Ιανουαρίου. Δυνατοί κρότοι αναστάτωσαν το περιβάλλον. Mετά, άρχισαν πυρκαγιές. Σε οτιδήποτε ήταν από μη Αιγυπτίους. Η πόλη θύμιζε πόλεμο. Από εκείνη την μέρα τα επεισόδια δεν έλειπαν. Αστυνόμευση, λογοκρισία, ελεγχόμενο ταχυδρομείο και όλα εκείνα που σκιαγραφούν μιά καλυμμένη δικτατορία. Το ελεύθερο πνεύμα του Έλληνα δεν υποτάσσεται. Ψάχνει ελεύθερη γη να ανθήσει.
Ο φιλελεύθερος Καναδάς, αν και κρύος, κίνησε το ενδιαφέρον των γονέων της. Άρχισαν να ενδιαφέρονται για την μετοίκηση τους στο Μόντρελ. Πολύ σύντομα, όλα τα αναγκαία έγγραφα ετοιμάστηκαν. Δεν την τρόμαζε η νέα γη. Θα ήταν με όλη της την οικογένεια και σε όποιο μέρος της γής και να ήταν. Πάντα θα την σκέπαζε η θαλπωρή και η αγάπη της οικογένειας της. Δεν θα ήταν μόνη, θύμα οποιουδήποτε θύτη. Διότι ο μόνος προσελκύει επιτήδειους. Ευλογημένη ομπρέλα, η οικογένεια!
Εξ αιτίας αυτών των γεγονότων, έφτασε στο Μόντρεαλ και ξεκίνησε την ζωή της. Σε διαφορετικό εντελώς περιβάλλον από της Αιγύπτου, αλλά έχοντας στήριγμα, υποστηρικτή, συμπαραστάτη, την οικογένεια. Το κύτταρο της κοινωνίας. Αν αρρωστήσει ένα κύτταρο από τον οργανισμό μας, εξαπλώνεται η ασθένεια και μολύνει όλο τον οργανισμό, τον εξασθενεί, τον ταλαιπωρεί και στο τέλος τον σκοτώνει. Όταν η κοινωνία έχει υγιείς οικογένειες προοδεύει. Δημιουργεί και όποια αντιξοότητα να παρουσιαστεί, την ξεπερνά και προχωρά. Το ίδιο και την δική της. Η αναγκαστική μετακίνηση, τους ένωσε περισσότερο και δημιουργήθηκαν για άλλη μιά φορά, εκτός Ελλάδος. Όπως οι παππούδες τους, παλιά, στην Αίγυπτο.
Στην αρχή ήταν δύσκολα. Σχεδόν ακατόρθωτα. Υπήρχαν όμως κι άλλοι Ελληνοαιγύπτοι και κυρίως κι άλλοι ΄Ελληνες. Κάποιοι απο αυτούς, τους αγκάλιασαν. Οι ομοιοπαθείς Ελληνοαιγύπτιοι και οι ήδη εγκατεστημένοι Έλληνες, που άνοιξαν τις αγκάλες τους στους νεοφερμένους, έκαναν ανεκτή την μετακίνηση. Οι παλαιότεροι τους ενίσχυαν και τους εμψύχωναν. Αυτοί τους βοήθησαν να σταθούν με αξιοπρέπεια στα πόδια τους. Γιατί ήταν Έλληνες, αλλά κι επειδή οι Έλληνες από την Αίγυπτο, ήταν πολύ χρήσιμοι άνθρωποι, γνωρίζοντας τέσσερις γλώσσες! Ήταν μορφωμένοι. Είναι πασίγνωστη η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, που ιδρύθηκε στην Ελληνιστική εποχή, επό διακυβέρνησης Πτολεμαίου Α΄, του επονομαζόμενου Σωτήρος, με την παρότρυνση του Δημήτριου Φαληρέα.
Έγινε το εκδοτικό κέντρο του τότε γνωστού κόσμου, υποσκελίζοντας ως προς τον πλούτο των χειρογράφων της, κάθε άλλη γνωστή βιβλιοθήκη της εποχής της και του παρελθόντος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ – ΣΕΡΒΙΑΣ
