της Αναστασίας Τερζόγλου
Η Αναστασία και ο Παρασκευάς,΄Ελληνες πρόσφυγες από την Τουρκία, πήραν φύλλο πορείας από την τότε κυβέρνηση στην Μακεδονία. Οι Τούρκοι εγκατέλειψαν τα Ελληνικά χωριά και γύρισαν στην χώρα τους. Το ίδιο και οι Έλληνες.
Η ανταλλαγή έγινε με την συμφωνία της Λωζάνης, που υπογράφηκε 30 Ιανουαρίου του 1923 στην Ελβετία. Βασίστηκε στην θρησκευτική ταυτότητα και περιελάμβανε τους Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς, πολίτες της Τουρκίας και τους Μουσουλμάνους πολίτες της Ελλάδας. Ήταν υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, μεγάλης κλίμακας, ή αλλιώς, αμοιβαίας εκτόπισης. Η μοναδική στην παγκόσμια ιστορία, που υπαγορευόταν, απο διακρατική σύμβαση. Και όταν η ιστορία υπαγορεύει, οι άνθρωποι δεν έχουν παρά να ακολουθούν την μοίρα τους, όπως το ζευγάρι της ιστορία μας. Ευτυχώς, ήταν νέοι άνθρωποι και άντεχαν την ταλαιπωρία. Τα παιδιά τους γεννιόντουσαν το ένα μετά το άλλο με λίγα χρόνια διαφορά το καθένα. Γερά παιδιά, ευτυχώς.
Μετά ξεκίνησε ο πόλεμος του 1940. Την Μακεδονία την πάτησε η θηριώδης μπότα του Βούλγαρου κατακτητή. Οι Βούλγαροι, παλαιόθεν, επιβουλεύονταν την Μακεδονία. Ήταν ο δρόμος εξόδου τους στην Μεσόγειο θάλασσα. Δεν έχασαν ούτε στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο την ευκαιρία, προσπαθώντας με πολύ σκληρό τρόπο, να υλοποιήσουν, το κατακτητικό αυτό σχέδιο. Συλλάμβαναν και βασάνιζαν αθώους πολίτες. Ένας απο αυτούς ήταν ο παππούς Παρασκευάς. Για δεύτερη φορά σώζεται από τον θάνατο. Διότι υπέστη άγριο ξυλοδαρμό απο βάναυσους Βούλγαρους στρατιώτες. Ήταν τόσο σκληροί, που δεν δίστασαν να αρπάξουν απο τις μακριές κοτσίδες την μία απο τις μεγαλύτερες κόρες του παππού Παρασκευά, που διαμαρτυρήθηκε όταν συνέλαβαν και απομάκρυναν τον πατέρα της, οδηγώντας τον στον τόπο του μαρτυρίου του. Απελευθερώνεται τελικά η Μακεδονία. Αλλά ο πόλεμος αφήνει εξαντλημένους ανθρώπους. Αμόρφωτα παιδιά επίσης. Ο παππούς Παρασκευάς αποφασίζει να μετακινήσει για άλλη μιά φορά την οικογένεια στο πλησιέστερο πεδινό κεφαλοχώρι. Χρειαζόταν να καλλιεργήσει κάμπο, ώστε να ταΐσει τόσα στόματα. Επίσης, είχε φιλοδοξίες για τα παιδιά του. Ήθελε να μάθουν τέχνες και γράμματα. Τα παιδιά μεγάλωναν και τον βοηθούσαν ευτυχώς. Διότι οι ταλαιπωρίες, οι μετακινήσεις, η ακατάπαυστη εργασία είχαν αρχίσει να υποσκάπτουν την υγεία του. Ένας άλλος λόγος που τον οδήγησε στην μετακίνηση απο το απόκρυμνο χωριουδάκι του, ήταν ότι πολύ κοντά στο χωριό δημιουργήθηκαν λατομεία μαρμάρου. Βρέθηκαν στην περιοχή κοιτάσματα άριστης ποιότητας. Δεν είναι τυχαίο, ότι σε κάθε σπιθαμή Ελληνικής γής είναι θαμμένα μαρμάρινα αγάλματα, υποδηλώνοντας την πανάρχαια πορεία μας στον πλανήτη Γή. Σμιλεύοντας τους ακατέργαστους ολόλευκους, απόλυτα συμπαγείς όγκους, δημιουργούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, έργα τέχνης πρωτοφανούς τελειότητας, που διατηρήθηκαν εν μέσω των αιώνων, υποδηλώνοντας το μέγεθος του πολιτισμού μας. Όλα αυτά,φυσικά, σε εποχές ευημερίας και σταθερότητας. Σε Χρυσούς Αιώνες Ειρήνης.
Οι διωγμοί, οι αναγκαστικές μετακινήσεις, οι πόλεμοι, δεν επιτρέπουν τους λαούς να αναπτύσσονται. Αρκούνται στην καθημερινή επιβίωση. Η γιαγιά Αναστασία, εν τω μεταξύ είχε γεννήσει την τελευταία κόρη τους.Ο παππούς, σαν πολυτεχνήτης που ήταν όπως οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής του, έκτισε ένα γραφικό σπιτάκι πολύ κοντά, στο σπίτι του αδελφού της γιαγιάς Αναστασίας. Χρόνια παντρεμένος, αλλά άτεκνος. Η Αναστασία με την χρυσή καρδιά, παραχώρησε την κηδεμονία του τελευταίου της βρέφους στον αδελφό της. Δεν στερήθηκε ποτέ το παιδί της, διότι το παιδί ψάχνει παιδιά.΄Ετσι καθημερινά ήταν στην αυλή της κι έπαιζε με τα αδέλφια του. Ο αδελφός της όμως, είχε ένα στήριγμα για τα γεράματα. Μια κόρη.
Ο μεγαλύτερος γιός τελικά, αφού παντρεύτηκε μια συγχωριανή του, έψαξε την τύχη του στη Αθήνα. Και την βρήκε. Οι κόρες παντρεύτηκαν. Σκορπίστηκαν σε διάφορες πόλεις. Μια από αυτές μετανάστευσε στην Γερμανία. Ο μικρότερος γιός κατάφερε δουλεύοντας σκληρά, να τελειώσει την Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης. Τελικά έγινε συμβολαιογράφος και εγκαταστάθηκε στην Χαλκιδική. Ακόμη εκεί διατηρεί συμβολαιογραφείο ο γιός του, που ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του. Όλα τα παιδιά της γιαγιάς Αναστασίας σκορπίστηκαν, προσπαθώντας να επιβιώσουν και να μην επιβαρύνουν άλλο, τους ταλαιπωρημένους γονείς τους. Ένα παιδί μόνο έμεινε κοντά στο προσφυγικό ζευγάρι. Αφού γηροκόμησε πρώτα τους θετούς γονείς της, η τελευταία κόρη συμπαραστάθηκε και στους φυσικούς γονείς. Η ειρωνία της τύχης ή ευλογία; «Άγνωστες οι βουλές του Κυρίου»
Ο παππούς Παρασκευάς έφυγε ήσυχα, όπως ταίριαζε στην ήπια, αθόρυβη, μα τόσο δημιουργική πορεία του πάνω στην γή. Η γιαγιά Αναστασία τον ακολούθησε μετά από λίγα χρόνια, όπως συμβαίνει σε ζευγάρια τόσο μακράς, κοινής, πορείας.
Η λαίλαπα της κρίσης στην Ελλάδα, που ξεκίνησε το 2009 και εξελίσσεται από τότε, ώθησε την οικογένεια της εγγονής της Αναστασίας, λόγω των Καναδικών υπηκοοτήτων των μελών της, να σκέπτεται την μετοίκηση. Η υψηλόβαθμη εκπαίδευση του Καναδά, συμπεριλαμβανομένων των ξένων γλωσσών, είναι ελκυστική. ’Ετσι, η εγγονή εγκαταλείποντας το βασιλειό της στην Ελλάδα, όπως άλλοτε η γιαγιά της, αναζήτησε πηγές αναβάθμισης. Προσπαθώντας να χαράξει εξελικτικότερη πορεία στην δική της οικογένεια. Με παρονομαστή όμως, τον ξεριζωμό. Όπως άλλοτε η πρόσφυγας γιαγιά της, Αναστασία.Οι ιστορία επαναλαμβάνεται κι ας ωθείται από άλλες ανάγκες ή παραμέτρους. Αυτό αποδεικνύεται εν μέσω των αιώνων. Οι αρχές είναι το ήμισι του παντός, διότι απαιτούν υπερβολική προσπάθεια και γιατί όλα τα ξεκινήματα αρχίζουν από το ΜΗΔΕΝ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ –ΣΕΡΒΙΑΣ
