Γράφει ο Ναπολέων Λιναρδάτος
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον κ. Παπαδημούλη την εξαιρετική ικανότητα στην προπαγάνδα. Ένας από του βασικούς νόμους της προπαγάνδας είναι αν βρεθείς σε δύσκολη θέση, τότε καλύτερα να απαντήσεις σε ένα θέμα που κανένας δεν έχει θέσει. «Εγώ τα δηλώνω όλα και δεν τα κρύβω ούτε σε offshore, ούτε σε θυρίδες, ούτε σε κρυφούς λογαριασμούς στο εξωτερικό μέσω αχυρανθρώπων» δήλωσε ο κ. Παπαδημούλης.
Βέβαια το θέμα δεν ήταν αν τα δήλωσε ή όχι. Το θέμα δεν ήταν αν είχε offshore, ή θυρίδες ή «κρυφούς λογαριασμούς στο εξωτερικό μέσω αχυρανθρώπων». Κανένας δεν είχε θέσει κανένα τέτοιο θέμα. Το θέμα στην περίπτωση του κ. Παπαδημούλη ήταν πολιτικό και ηθικό. Δεν ήταν θέμα νομιμότητας των πεπραγμένων του.
Ο κ. Παπαδημούλης και το κόμμα του ευαγγελίζονται μια ιδεολογία που δαιμονοποιεί την συσσώρευση πλούτου. Και η δαιμονοποιήση δεν έχει να κάνει με το αν η συσσώρευση πλούτου είναι νόμιμη ή παράνομη. Η διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς δεν είναι ότι οι δεξιοί είναι υπέρ του παράνομου πλουτισμού και οι αριστεροί είναι μόνο υπέρ του νόμιμου πλουτισμού. Οι αριστεροί και η αριστερά, βλέπει και την νόμιμη συσσώρευση πλούτου ως την πιο σημαντική απόδειξη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Και αυτή η συσσώρευση για την αριστερά δεν είναι απλά ένα αρνητικό κοινωνικό φαινόμενο, έχει προεκτάσεις και σε προσωπικό επίπεδο. Αυτός που συσσωρεύει πλούτο είναι άπληστος, κοινωνικά ανάλγητος, ένας εκμεταλλευτής του ανθρώπινου μόχθου. Εδώ βρίσκεται το θέμα με τον κ. Παπαδημούλη. Η φαινομενικά μεγάλη απόσταση μεταξύ της ιδεολογίας του και της προσωπικής του συμπεριφοράς.
Ο κ. Παπαδημούλης καταδικάζει όλους αυτούς που νόμιμα τα καταφέρνουν στην ελεύθερη οικονομία, έστω και αν ο πλούτος τους προέρχεται από εθελοντικές συναλλαγές με άλλους πολίτες. Ο πλούτος του κ. Παπαδημούλη δεν προέρχεται από ελεύθερες — εθελοντικές συναλλαγές. Ο κ. Παπαδημούλης και οι συνάδελφοι του στο Ευρωκοινοβούλιο νομοθετούν τις πλουσιοπάροχες αμοιβές τους. Όποιος πολίτης τολμήσει να κρίνει ότι αυτές οι αμοιβές του κ. Παπαδημούλη είναι υπερβολικές και δεν θέλει να τις χρηματοδοτήσει (βλ. φόρους), έχει μία και μοναδική κατάληξη, τη φυλακή.
Μόνο ένα άτομο σαν τον κ. Παπαδημούλη θα μπορούσε να αισθάνεται ηθική ανωτερότητα έναντι όλων αυτών που κερδίζουν στην ελεύθερη οικονομία. Ο ίδιος συσσωρεύει πλούτο για τον εαυτό του αφού πρώτα έχει εξαναγκάσει σε δήμευση μέρος του εισοδήματος όλων των άλλων. Πρέπει να είσαι βαθιά χωμένος μέσα στο αριστερό ηθικό πλεονέκτημα για να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις τον παραλογισμό της αριστερής ιδεολογίας.
