της Αναστασίας Τερζόγλου
Ο Περικλής γεννήθηκε στον Πειραιά. Σαλπάριζαν τα καράβια και ο Περικλής αμούστακος ακόμη, τα παρατηρούσε καθώς πήγαιναν και έρχονταν, ταξιδεύοντας και την σκέψη του, μαζί τους.
Ο Πειραιάς, το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, δεν σώπαινε ποτέ. Φουγάρα με διαφορετικούς ήχους, βροντοφώναζαν καθημερινά. Πολλοί Πειραιώτες μπαρκάριζαν, εξοικειωμένοι με το πήγαινε έλα των καραβιών σε καθημερινή βάση. Η ανέχεια μετά τον πόλεμο αλλά και η γοητεία του άγνωστου, τους τραβούσε σαν μαγνήτης. Ο μεγάλος αδελφός του Περικλή, σ΄ αυτή την έλξη υπάκουσε και έφυγε με εμπορικό καράβι. Ταξίδευε και μάθαινε. Έτσι οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, ότι ταξιδεύοντας σκορπίζεται στα θέλγητρα κάθε λιμανιού. Έπρεπε να επιλέξει κάποιο λιμάνι και να στεριώσει, ώστε να κάνει οικογένεια και να απολαύσει τις χαρές της μόνιμης εγκατάστασης.
Η Ελλάδα μόλις είχε βγει από πόλεμο. Δεν ήταν ελκυστική, ούτε υποσχόταν καλή ζωή. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, την εγκατέλειπαν στοιβαγμένοι καραβιές-καραβιές, ψάχνοντας τόπους δημιουργίας και πλουτισμού. Τα παρθένα, μακρινά μέρη του Καναδά και της Αμερικής υπόσχονταν γρήγορη και πλούσια αποκατάσταση. Όλοι οι μετανάστες, με αυτή την ψευδαίσθηση εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους. Το εμπορικό Ελληνικό καράβι, που ταξίδευε ο αδελφός του Περικλή, πολλές φορές, έφτανε μέχρι το Μόντρεαλ. Όσο ήταν μικρότερης ηλικίας δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα να στεριώσει σε στέρεα γη. Του άρεσε που κάθε λιμάνι, ήταν γι’ αυτόν μια διαφορετική εμπειρία. Αργότερα, κουράστηκε από τις αλλαγές και έχασε πλέον το ενδιαφέρον του γι’ αυτές. Διψούσε, να ρίξει άγκυρα. Να στεριώσει. Κατόπιν συνεννόησης με συνάδελφο, ξεμπάρκαραν στο Μόντρεαλ. Η Ελληνική παροικία, μόλις άρχισε να ανθίζει. Εγκαταστάθηκαν, βρήκαν εργασίες σε εστιατόρια, παντρεύτηκαν μετανάστριες και νοικοκυρεύτηκαν.
Τότε ήλθε για πρώτη φορά ο Περικλής στον Καναδά. Επισκέπτης στον αδελφό του. Πριν εκτίσει την στρατιωτική του θητεία. Στα δεκαεννέα του χρόνια. Μερικούς μήνες έμεινε και επέστρεψε στην Ελλάδα, με την πεποίθηση, να είναι ανεπιστρεπτί. Μετά το πέρας της υποχρέωσης του προς την πατρίδα, όλως απροβλέπτως, ξανάβαλε πλώρη για Μόντρεαλ. Τα δυόμιση χρόνια του στρατού, τον έκαναν αποφασιστικό και θαρραλέο. Πίστεψε στο όνειρο του μετανάστη. Ότι θα πλούτιζε στο εξωτερικό και θα επέστρεφε να συνεχίσει την ζωή του, στην χώρα του. Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο του. Τον ίδιο σχεδιασμό, κάνουν πολλοί μετανάστες. Λίγοι επιλέγουν εξ αρχής να παραμείνουν μακριά από την πατρίδα τους. Η ελπίδα της επιστροφής, σιγοκαίει στην ψυχή τους, σαν το καντήλι, μέρα, νύχτα. Η υπομονή, είναι η σκιά τους, η δύναμή τους, ο τρόπος της δημιουργίας τους. Κάποιοι καταφέρνουν να επιστρέψουν. Αφού κάνουν αιματηρή οικονομία και γερό κομπόδεμα. Με αυτό το κεφάλαιο ξεκινούν στην Ελλάδα. Είναι το έπαθλο που απόκτησαν, μετά κόπων και βασάνων. Μετά από σκληρό αγώνα, στα ξένα. Πρώτα, με τον εαυτό τους. Με τον νόστο, τις αναμνήσεις από την πατρίδα, την αμφιβολία, την μοναξιά.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
