του Γιώργου Δημητρακάκη
Με καρτερία περιμέναμε τη σειρά: «πορεία του Αγίου Παϊσίου από τα Φάρασα στον Ουρανό» για να δούμε και κάτι χωρίς: ερωτικό περιεχόμενο, ίντριγκες, εκβιασμούς, φόνους και αυτό το κάτι που διέγειρε το λαό μέχρι και σήμερα, όλο το σκηνικό με το αρνητικό πρόσωπο του ανθρώπου!
Να διδαχθούμε πως έζησε κάποιος όμοιός μας που με την προσευχή και την ταπεινότητα άγγιξε την Ουράνια Βασιλεία.
Να δούμε τη μεγαλειότητα των Αγιορειτών και των ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο Θεό απαρνιόντας τα εγκόσμια, να δούμε την προσφορά τους σε εμάς και τον συνάνθρωπο τους με όλες τις σωματικές τους ταλαιπωρίες, φυσικά έχοντας την ψυχική τους γαλήνη.
Γιατί από όλους μας πέρασε κάποτε από το στενόμυαλο εγωισμό μας και την αγραμματοσύνη-ασχετοσύνη μας, ότι μόνασαν για μια καλοπέραση!
Αγαπητοί μου ποιος από μας θα ζούσε έχοντας για καθημερινή του τροφή, ρίζες φυτών και ένα παξιμαδάκι, ποιος θα μάζευε νερό σταγόνα – σταγόνα σε ένα κονσερβοκούτι να το πίνει, ποιος τα ολίγα του έσοδα θα τα διέθετε στους πτωχούς και αυτός να περπατά ξυπόλητος, να προσεύχεται μέρα νύχτα για τους συνανθρώπους του και τον ίδιο;
Δεν ήταν λίγες οι φορές που επισκεπτόμενοι το Άγιον Όρος μας ξυπνούσαν τα μεσάνυχτα για εκκλησιασμό και εμείς δυσανασχετούσαμε, ενώ οι αξιοσέβαστοι μοναχοί εκκλησιάζονται κάθε μεσάνυχτα και την ημέρα πάλι δουλειά και προσευχή!
Η Χάρις όμως του Θεού τους έδινε και δίνει δύναμη και τροφή για τη σωματική και τη πνευματική τους ακεραιότητα.
Να δούμε την μεγαλειότητα της ταπεινότητας και της προσφοράς, που εμάς δεν μας αγγίζει, γιατί βάζουμε πρώτα το «τομάρι «μας και το εγώ μας!
Να καταλάβουμε ότι η μόνη σωτήρια οδός είναι αυτή της πορείας προς τον ουρανό, να ψαχθούμε ψυχικά, να κάνουμε αναδρομές στο παρελθόν για τα αρνητικά βήματά μας και να αλλάξουμε πνευματική κατεύθυνση που είναι η μόνη που θα μας φέρει γαλήνη, και πνευματική ανόρθωση για το άγγιγμα της ψυχής μας με το Θεό.
Φθάνουμε σε μια ηλικία και αναρωτιόμαστε πότε έφτασα μέχρι εδώ, πότε πέρασαν τόσα χρόνια, τι κατάλαβα, τι πέτυχα με το να χτίζω ντουβάρια, πλούτη και να απολαμβάνω όλα τα εγκόσμια αγαθά; Τίποτε, μπροστά στη αιώνια ζωή που ακολουθεί!
Μεγάλη η δύναμη της πίστεως στο Θεό και ακόμη μεγαλύτερη όσοι αποκτήσουν την Θεία Χάρη και τη μετέπειτα Βασιλεία των Ουρανών!
Θα μου πείτε τι σκιάζεσαι εσύ για τον Άγιο Παΐσιο και κάθε ιερωμένο;
Η εκτίμησή μου ήταν και είναι απεριόριστη από τη στιγμή που αυτός ο Άγιος διάβασα πήγε στο στρατό έχοντας την ειδικότητα του ασυρματιστή και βρέθηκε στο μέτωπο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, γνωρίζοντάς Τον από κοντά, μελετώντας το βίο Του, την διορατικότητά Του, την ταπεινότητά Του, τα θαύματά Του και πάρα πολλά άλλα χαρίσματά Του!
Δεν θα παραλείψω να γράψω σαν αμαρτωλός για την προστασία που με παρείχε, όταν πέφτοντας από τη σκάλα και κατά την πτώση τον είδα στα αριστερά μου να μου κρατά το αριστερό μου χέρι. Έπεσα χτυπώντας πίσω στο κεφάλι, ήταν τόσο το χτύπημα που βρέθηκα στο Παπανικολάου για ένα βράδυ για τυχόν παρενέργειες και για δύο χρόνια δεν μπορούσα να ξαπλώσω ανάσκελα!
Δεν κάνω διαφήμιση της σειράς αλλά να ενημερώσω για τα χαρίσματα αυτών των Ιερωμένων που τόσο λοιδορούνται από πολλούς αμαθής «πανεπιστήμονες» – αυτοί που αποφοίτησαν από όλα τα πανεπιστήμια!!!
Ποτέ δεν είναι αργά για μετάνοια, ποτέ δεν είναι αργά για ένα «Κύριε Ελέησον» και ένα «Δόξα Τω Θεώ», για να δούμε πόσο θα αλλάξει και η εγκόσμια πορεία μας!!!
Αγαπητοί μου, όλοι έχουμε δίπλα μας ένα Άγγελο, έναν Άγιο που μας προστατεύει, ποτέ, μα ποτέ, μην επιδιώξουμε να διώξουμε τους προστάτες από δίπλα μας, όσο και αν μας τσιγκλάει το ταγκαλάκι – ο διάβολος κατά τον Άγιο Παΐσιο!!!
Δημητρακάκης Γεώργιος
Μαθηματικός- Πρώην δντής γυμνασίου -λυκείου
