Γράφει η Αναστασία Τερζόγλου
Η Δάφνη, στην αρχαία, Ελληνική μυθολογία, ήταν νύμφη. Κόρη του ποταμού Πηνειού και της Γαίας (Γης). Οι αρχαίοι μας πρόγονοι πίστευαν, ότι οι νύμφες, προήλθαν, από το σμίξιμο Ολύμπιων θεών και ανθρώπων. Ή, στοιχείων της φύσης. Διότι είχαν ιδιαίτερα απόκοσμη ομορφιά. Έτρωγαν αμβροσία, παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν αθάνατες. Ζούσαν όμως, πολλά χρόνια. Τις κατέτασσαν στην κατηγορία των ημίθεων. Όπως ήταν ο Αχιλλέας και ο Ηρακλής.
Ήταν παρθένες αφιερωμένες, στην Άρτεμη και ζούσαν κοντά σε ποτάμια και λίμνες. Την ακολουθούσαν και προστάτευαν μαζί της, εκτός από το υγρό στοιχείο που κατοικούσαν, τα κυνηγημένα ζώα, την εποχή της κυοφορίας τους. Ή τους νεοσσούς. Καθώς και τις θηλάζουσες μάνες. Γι΄ αυτό, πάντα προστατεύονταν από τους θεούς και είχαν τον σεβασμό, των ανθρώπων. Αυτοί οι μύθοι, δείχνουν την σοφία των προγόνων μας, και τον σεβασμό τους στην φύση.
Μια έμφαση που μόνο τα τελευταία χρόνια, εμείς, οι άμυαλοι άνθρωποι, αν και πολιτισμένοι και σύγχρονοι έχουμε αποδώσει. Αφού πρώτα, έχουμε κάνει, τεράστιες καταχρήσεις, σε βάρος της, στο όνομα του κέρδους. Έτσι, στράφηκε εναντίων μας, εφόσον, δεν την προσέξαμε. Οι νύμφες επίσης, προκαλούσαν μερικές φορές τον με πάθος έρωτα των θεών του Ολύμπου. Γιατί τους ανθρώπους τους απέφευγαν. Κρύβονταν καλά μέσα στα πυκνόφυλλα δάση.
Την Δάφνη, την ερωτεύτηκε σφοδρά ο θεός Απόλλων, και άρχισε να την κυνηγά ασταμάτητα. Εξαντλημένη, παρακάλεσε την μητέρα της Γαία, να την βοηθήσει. Η μητέρα της, θέλοντας να την γλυτώσει, την μεταμόρφωσε σε δένδρο, όταν ο Απόλλων προσπάθησε να την αγκαλιάσει. Ο Απόλλων για να παρηγορηθεί, έκοψε ένα κλαδί από το δένδρο και στεφανώθηκε. Από τότε, η δάφνη είναι το ιερό φυτό του αρχαίου Έλληνα θεού του φωτός.
Η Δάφνη δεν είναι μόνο νύμφη της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, δεν είναι επίσης το μυρωδάτο φύλλο που συνοδεύει το πολύτιμο σε σίδερο όσπριο την φακή, που παράγεται στην πατρίδα μας, αλλά βρίσκεται και πεντανόστιμη, εδώ στον Καναδά. Είναι όνομα, που ανταποκρίνεται σε γυναίκα της παροικίας μας. Ηρωίδα κι αυτή, όπως τόσες, άλλες μετανάστριες.
Η Δάφνη της εποχής μας, γεννήθηκε στην Πελοπόννησο. Καταγόταν από σπουδαία, οικογένεια. Ο πατέρας την ήταν συνταγματάρχης του Ελληνικού μας στρατού. Πολέμησε ώστε να προστατεύσει την πατρίδα. Αλλά ήταν άνθρωπος του καθήκοντος. Δεν προσπαθούσε να βολέψει τα παιδιά του σε επίλεκτες θέσεις. Έτσι όταν ο πρωτογιός σαλπάρισε για το Μόντρεαλ του Καναδά, έκανε πέτρα την καρδιά και τον αποχαιρέτησε στρατιωτικά. Όπως αρμόζει σε κάθε περήφανο ΄Ελληνα. Σε κάθε άνδρα με σθένος. Η ψυχή δακρύζει, μα τα μάτια στερεύουν…
Έτσι έφυγε ο πρωτογιός από το χωριό του πατρός του. Και η μάνα, σαν άλλη Σπαρτιάτισσα, ούτε δάκρυ δεν άφησε να ξεχειλώσει από την πονεμένη ψυχή της. Ήταν, ή, επί τας». Ή θα νικήσεις, ή, θα σε φέρουν νεκρό τιμημένο, στην ασπίδα σου επάνω. Έτσι αποχαιρέτισαν τον γιο οι γενναίοι γονείς.
Ο γιός έφτασε στο Μόντρεαλ, ξεκίνησε να εργάζεται με ζήλο. Γι’ αυτό εξ άλλου ξενιτεύτηκε. Βρέθηκε και η κατάλληλη νύφη με τα δικά του κριτήρια και προέβη εις γάμου κοινωνίαν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΝΙΣ ΣΕΡΒΙΑΣ
