«Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δύο «λύκων» που υπάρχουν μέσα σε όλους μας.
Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία και το Εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και η πίστη στο Θεό.»
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
«Ποιος λύκος νικάει;» Ο γέρος απάντησε: «Αυτός που ταΐζεις».
Λύκοι σ’ όλον τον πλανήτη, τον γεμάτο και «πρόβατα», επίσης.
Φερ’ ειπείν, σου λέει ο Τράμπ: «Θέλω τη Γροιλανδία, θέλω τον Καναδά, όχι μόνο για τη γεωπολιτική σημασία της περιοχής, αλλά και για το πλέγμα εξαρτήσεων και συμφερόντων που τη διαμορφώνουν, αλλά θέλω και τη Γάζα να την κάνω Αμερικάνικη Ριβιέρα.
Θα μου πεις – προς το New York Times – πως ο Λύκος Νετανιάχου τη θέλει κι αυτός να την κάνει Εβραϊκή Ριβιέρα. Εντάξει, θα τα βρούμε στο παζάρεμα.
Όσο για τα χιλιάδες θύματα, αν δεν έχει παράπλευρες απώλειες ένας πόλεμος, δεν είναι πόλεμος, είναι εκδρομή στα κατσάβραχα, όπου μερικοί σκοντάφτουν, τσακίζονται, τελειώνουν εκεί, στο επί τόπου».
Τα ακούει αυτά ο Λύκος Πούτιν, ξερογλείφεται κι αμολάει τα αεριωθούμενά του εκεί που θέλει, διατρανώνοντας με τη σειρά του: «Θέλω την Εσθονία, θέλω την Πολωνία, θέλω τη Μολδαβία, την Ουκρανία -θέλουν δε θέλουν οι άλλοι – την έχω στα ματωμένα χέρια μου. Όσο για τα χιλιάδες θύματα, αυτά τα ΄χει μια εισβολή, πόσω μάλλον, περισσότερες της μιας.
Πετάγεται, τις προάλλες, ένας γείτονας αριστερός του δόγματος «εμείς είμεθα Κουτσουμπακικοί από πάππου προς πάππου» και υπερθεματίζει : «Πολύ καλά θα κάνει ο ισόβιος κόκκινος Πρόεδρος, διότι πήγε το ΝΑΤΟ να του βγάζει μιλιταριστική γλώσσα γύρω- τριγύρω του».
-Κι εσένα τι σε νοιάζει; Θα σου κοπεί η όρεξη και δε θα τρως; Αντέτεινε ο απέναντι, ο νέο-φιλελεύθερος, που δε θέλει να τον λες «δεξιό».
Ήταν κι ένας, ας πούμε, ορθολογιστής στην παρέα και μπήκε στη μέση:
«Η Δύση είναι γεμάτη τόσο από αντισημιτικό όσο και από αντι-ισλαμικό αίσθημα. Αυτό σημαίνει ότι η προκατάληψη είναι μικτή. Η Δύση είναι αντι-ρωσική εδώ και αιώνες, με εξαίρεση μερικούς πολέμους. Επίσης, συσχετίζουμε τον Πούτιν με την ΕΣΣΔ, που είναι η κορυφή του δυτικού μίσους. Η Ουκρανία δεν είναι κάτι για το οποίο οι άνθρωποι είχαν κάποια άποψη, θετική ή αρνητική.
Η τρέχουσα κατάσταση δείχνει πολύ πιο απλή στον πόλεμο Ρωσίας- Ουκρανίας. Η μία εισβάλλει ενεργά στην άλλη, για να αλλάξει τη δημογραφία σε μια πράξη αποικιοκρατίας.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι μια πραγματικά περίπλοκη κατάσταση. Το σημερινό ισραηλινό κράτος είναι προϊόν αποικιοκρατίας εποίκων, με την πλειοψηφία των δικαιούχων του να μην είναι αυτόχθονες στην περιοχή και να προέρχονται από την Ευρώπη. Κάτι που κάνει τους Ισραηλινούς να φαίνονται ως καταπατητές. Αλλά, ο λόγος που ξεκίνησε το αποικιακό έργο ήταν αποτέλεσμα αιώνων διώξεων από τον υπόλοιπο κόσμο. Μέρος αυτής της δίωξης προήλθε από τότε που οι Ρωμαίοι έδιωξαν τους Εβραίους από αυτή την περιοχή, οπότε οι Παλαιστίνιοι μπορούν να θεωρηθούν ως οι άποικοι. Αλλά προφανώς, αυτό συνέβη πριν από πολλούς αιώνες, άρα οι δύο πλευρές έχουν ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την περιοχή.
Εάν βρεθεί μια λύση δύο αυτόνομων κρατών, θα οδηγήσει σε ένα αιματηρό βίαιο χάος καθώς οι άνθρωποι θα προσπαθούν να φτάσουν στην- κατ’ αυτούς- σωστή πλευρά της ιστορίας.
Η παροχή ελέγχου στους Άραβες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε γενοκτονία των Εβραίων, επειδή ολόκληρη η ρητορική τους εξαρτάται από τον αφανισμό των Εβραίων.
Η παροχή ελέγχου στους Ισραηλινούς, σίγουρα θα οδηγήσει σε γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων, όπως συμβαίνει ήδη. Η παρέμβαση τρίτου ως εγγυητή ασφαλείας, ακόμη κι αν πετύχει, οι Παλαιστίνιοι θα εξακολουθούν να θέλουν κυριαρχία, οι Άραβες στην περιοχή θα δυσπιστούν έναντι οποιουδήποτε κράτος υποστηρίζεται από ξένους, ως μια εισβολή της δυτικής δύναμης, ενώ ο Ισραηλινός πολίτης δε θα είναι χαρούμενος με την εγγυημένη απώλεια κυριαρχίας.
Στην Ουκρανία, εφόσον η Ρωσία σταματήσει να εισβάλλει στα εδάφη της, η σύγκρουση λήγει, επειδή δεν υπάρχει αμοιβαίο μίσος στους αδερφούς λαούς.
Η Χαμάς, από την άλλη, είναι μια χονδροειδής τρομοκρατική οργάνωση χωρίς νομιμότητα, που ξεκίνησε αυτό το τρέχον κύμα της σύγκρουσης, επιτιθέμενη σε αθώους ανθρώπους. Ωστόσο, είναι η μόνη ομάδα που μάχεται από την πλευρά των Παλαιστινίων, οπότε οι άνθρωποι στον πλανήτη τρέφουν μια συμπάθεια σ’ αυτούς.
Το παλαιστινιακό έθνος είναι μια συνθετική εθνική αντίδραση στην ύπαρξη του ισραηλινού κράτους και της βίας του, τροφοδοτούμενο από τον αντισημιτισμό του αραβικού κόσμου.
Το ισραηλινό έθνος είναι αποτέλεσμα του σιωνιστικού κινήματος που έφερε Ισραηλινούς για να δημιουργήσουν ένα ολοκαίνουργιο κράτος και, επομένως, είναι ένα συνθετικό έθνος, που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον φόβο της δίωξης και της ανασφάλειας από την έλλειψη μιας αληθινής πατρίδας. Όμως, ο Νετανιάχου θεωρείται από το πλήθος της χώρας του ένας διεφθαρμένος πολιτικός, που μπορεί να χρησιμοποιεί τον πόλεμο για να παραμείνει στην εξουσία.
Εν τέλει, η σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό και είναι εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα, επειδή καμιά πλευρά δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την ειρήνη. Υπάρχουν πολλά περισσότερα να συζητηθούν γι’ αυτό. Είναι ένα ολόκληρο πεδίο μελέτης.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
