του Γιάννη Μόνιου
Δεν ακριβώς θυμάμαι ποιος στρατηγός, που έγινε πρωθυπουργός – δικτάτωρ, κατά τη δεκαετία του 1920, ξεδιάντροπα πάνω – κάτω ξεστόμισε: «Αν ήξερα πόσο εύκολα κυβερνώνται οι Έλληνες, θα τους κυβερνούσα από όταν ήμουνα φαντάρος ή το πολύ πολύ υποδεκανεύς»!
Με την περίπτωση του «φαντάρου» υποψήφιου πρωθυπουργού Κασσελάκη χάνουμε πια τις αισθήσεις μας, παθαίνουμε ισχυρό κλονισμό, «βλέπουμε τον Χριστό φαντάρο» (κατά τη συνθηματική γλώσσα της φανταρίας). Με τις από τον ίδιο πανάκριβες, μεϊντανιζόμενες εξυπνοβλακοαμερικανιές του, που γοητεύουν, φευ, αρκετούς φυρόμυαλους από εμάς, ακολουθεί ξετσίπωτα τα λόγια του ηλικιωμένου στρατηγού- δικτάτορα. Δεν καθόλου αναμένει το στρατηγηλίκι. Όντας κατά τα λεγόμενά του ζάμπλουτος, θα πάει φαντάρος (ήδη πήγε, φορώντας στο χακί του βιντεοκάμερες) για 20 μέρες και… μετά πλήρης φανταρικών γνώσεων, θα γίνει στρατιωτικώς ενήλιξ, απαλλαγμένος από την infanteria (σωματοφυλακή ανήλικων πριγκίπων. Infants στα λατινικά σημαίνει παιδί).
Πριν όμως μπει στο φανταριλίκι του είδαμε στα Μ.Μ. Εννύκτωσης να κοκορεύεται που συριζαϊκώς πολυπλήρωτα κουρεύεται, να πασπαλίζεται με καβαφικά «ηδονικά μυρωδικά» και δίκην αρλεκίνου της παλιάς ιταλικής κωμωδίας με αλλοπρόσαλλες, αψυχολόγητες συμπεριφορές, άλλα, κατ’ αυτόν με κατά συρροήν «ώριμες» ανωριμότητες, το νιώσαμε να εννοεί πως μετά το εικοσαήμερο, «θα βάλουν μπρος τα ντόλαρ του» για πρωθυπουργός! Ο καβαφικώς παρφουμαρισμένος «φαντάρος» Κασσελάκης (έτσι ήθελε να τον δούμε από τις κάμερες του) σίγουρα εκμεταλλεύεται το για 20 μέρες χακί του για είσπραξη άκριτων ζήτω και, λαου – λάου, να επιβάλει ως προεξάρχουσα και θαυμαστώς παραδειγματική για τα παιδιά και εγγόνια μας την ομολογούμενη τα μεϊντάνια ομοφυλοφιλία του.
Όμως τα φελλοειδή μιμοηθοποιητικά του, η προκλητική κινηματική του, η φανερώς απύθμενη απαιδεία του και λοιπές παιδικότητές του λίγο – πολύ μας θυμίζουν το απαισιόδοξο ηρακλείτειο φθέγμα: «Αιών παις έστι, παίζων, παιδός η βασιλίη», δηλαδή η ζωή των ανθρώπων είναι παιχνίδι που παίζει ένα παιδί, δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν γνωρίζει την τέχνη του παιχνιδιού, κάνει τυφλές τυχαίες κινήσεις και παρόλα αυτά νομίζει ότι βγαίνει νικητής (βασιλεύς) στο παιχνίδι (λ.χ. ένα παιδί θεωρεί νίκη που με μιας γκρέμισε ένα πύργο με κυβάκια που όρθωσε ο πατέρας του και γελάει με αυτήν την «νίκη!».
Πάντως εμείς που θητεύσαμε από 24 έως και 30 μήνες δεν κουρευτήκαμε σε κουρείο της πόλης (λ.χ. στην Κόρινθο), «Εν χρω κεκαρμένους» μας έκανε υποχρεωτικά ο φαντάρος- κουρέας στο στρατοπέδου, χωρίς αρωματικά, έτσι για να μην ασχολούμαστε στο λουξ κεφάλι μας με βόσκουσες ψείρες και να έχουμε χρόνο να παλεύουμε μες στις κουβέρτες μας θηρεύοντας κοριούς.
Προσθέτω ένα «αγωνιώδες» ερώτημα: Το σκυλάκι – εγκόλπιο του «φαντάρου» Κασσελάκη είναι αλήθεια πώς θα ορφανέψει, το καημένο, για μέρες είκοσι;
