του Δημήτρη Εμμανουηλίδη
Το να ‘σαι δάσκαλος ή δασκάλα είναι ευλογία. Αρκεί να συντρέχουν δυο προϋποθέσεις:
Η πρώτη να ‘χεις τη θεωρητική αρματωσιά
για να ανταποκρίνεσαι με επάρκεια στο διδασκαλικό σου έργο.
Η δεύτερη – και κατ’ εμέ σημαντικότερη- να νοιάζεσαι για την κοινωνία και κυρίως για τα παιδιά. Οι δυο αυτές προϋποθέσεις δίνουν τη
σφραγίδα δωρεάς στους σμιλευτές του “αξίως ζην.”
Αυτή τη σφραγίδα δωρεάς έφερνε η αλησμόνητη φιλόλογος των πρώτων γυμνασιακών μας χρόνων, η Λέλα Μερτζιανίδου που πλήρης ημερών έφυγε σήμερα από κοντά μας. Η Λέλα με το διπλό ρόλο, όπως τη ζήσαμε. Της συγκροτημένης φιλολόγου που με το δικό της τρόπο μάς έκανε ν’ αγαπήσουμε την ελληνική λαλιά και παράλληλα του ανθρώπου που με το αστείρευτο νοιάξιμο της μάς έκανε να την νιώθουμε δεύτερη μάνα μας. Και μάλιστα σε ηλικίες και εποχές που είχαμε περισσότερη ανάγκη από νοιάξιμο και ζεστασιά.
Την αποχαιρετούμε με απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα μάς πρόσφερε.
Η Λέλα φρόντισε την ευγνωμοσύνη της κοινωνίας στο πρόσωπό της να την κληροδοτήσει πολλαπλασιαστικά στο φυσικό της γέννημα, στο Θανάση της που μπολιάζοντάς τον με τη δοτικότητά της, χαρίζει στην κοινωνία μας έναν σπάνιο Επιστήμονα και Άνθρωπο.
Καλό κατευόδιο στο ταξίδι της για τους ασφοδελούς λειμώνες, δικαιωμένη για όσα πρόσφερε. Αιώνια η ευγνωμοσύνη μας.
