Καβαλιώτες, αδέρφια, δημοφιλές συγγραφικό δίδυμο, πορεία αξιοπρόσεχτη, βραβεία, τιμητικές διακρίσεις, επιτυχίες. Εμφανίστηκαν στα γράμματα και στις πολιτιστικές δράσεις πολύ πριν τη δεκαετία του ΄80, όταν τους γνώρισε η χώρα. Επιστήμονες και οι δυο, άσκησαν τα επαγγέλματά τους στην πόλη μας (δικηγόρος, φαρμακοποιός) και, ταυτόχρονα, διοχέτευσαν τις πνευματικές τους ανησυχίες στον Σ.Φ.Γ.Τ, στον τοπικό τύπο, στο τοπικό ραδιόφωνο και σε άλλα μετερίζια.
θέατρο εντυπωσίασαν κοινό και κριτικούς με την πρώτη τους δουλειά «Φτωχοί και Άγιοι» από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Επρόκειτο για διασκευή διηγημάτων του Παπαδιαμάντη, που παρουσιάστηκαν σε μια παράσταση-έκπληξη, κομίζοντας νέα φόρμα στη σκηνή και εγκαινιάζοντας, τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο, το αφαιρετικό θέατρο.
Το 2001 τιμήθηκαν με δύο κρατικά βραβεία θεάτρου για τα έργα τους «Μη σκαλίζεις την άμμο» και «Το σπίτι με τα δώρα». Δύο φορές ήταν υποψήφιοι για το Βραβείο Δραματουργίας «Κάρολος Κουν».
Εκπροσώπησαν την Ελλάδα στο διεθνές θεατρικό φεστιβάλ του Σαράγεβο με την «Πάχνη», το 2012. Έργα τους παίζονται στην Ελλάδα και την Κύπρο, ξανά και ξανά. Σημαντικούς σταθμούς στη συγγραφική τους ζωή αποτελούν τα έργα και οι παραστάσεις: «Το σπίτι με τα δώρα» ( 2002) σε σκηνοθεσία Νίκου Διαμαντή, «Ο στρατός της Σωτηρίας» (2004) σε σκηνοθεσία Κοσμά Φοντούκη, «Η Πάχνη» (2009) σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, «Η έκτη Καρυάτιδα» (2012) σε σκηνοθεσία Κώστα Τσόκλη. Άλλα έργα τους είναι τα: «Γυναίκες στα χιόνια», «Μικρό λεξικό ανωμάλων», «Όλη η πόλη το κουβεντιάζει» και το «Συγχώρεσέ με», που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση. Διασκεύασαν πέρυσι, για το Εθνικό Θέατρο και πάλι, με τον ιδιότυπο λογοτεχνικό τους τρόπο το κλασσικό αριστούργημα του Τολστόϊ «Άννα Καρένινα» που σκηνοθέτησε ο Πέτρος Ζούλιας.
Το καλοκαίρι του 2013 ο Αντώνης Κούφαλης ερμήνευσε τον Κωνσταντίνο Καβάφη στο έργο του Κώστα Ακρίβου «Ο γηραιός πατήρ μου», για το Φεστιβάλ των Φιλίππων σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη με την Μάγια Λυμπεροπούλου ως Χαρίκλεια Καβάφη.
Έργα τους μετεφράσθηκαν και στα αγγλικά. Μια πρώτη παρουσίαση του «Στρατού της Σωτηρίας» σε αγγλική γλώσσα έγινε το 2014 στο Λονδίνο σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καραντζά.
Το Νοέμβριο του 2013 ο Αντώνης Κούφαλης ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή Καλλιτεχνικού Διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο για δυο χρόνια, οπότε και άλλαξε διοίκηση ο φορέας.
«Στο θέατρο αποκτάς μαζί του ένα βλέμμα προοπτικής που η ζωή σού το στερεί. Κοιτάζεις στη σκηνή και αναπνέεις βαθιά. Είναι ψυχανάλυση. Κατευνάζει την οργή μας και τη διαμορφώνει σε διάλογο. Στα έργα μας ο άνθρωπος είναι το νήμα μας. Οι άνθρωποι του περιθωρίου, οι ανέστιοι, οι αποσυνάγωγοι, αυτοί που διαθέτουν τη λοξή ματιά, είναι οι άνθρωποι μας. Δεν υπάρχει δημιουργία μέσα στη χαρά.
Η κρίση χαλυβδώνει την ψυχή και το πνεύμα. Αναζητάς λύσεις που έχεις ανάγκη, ο νους γίνεται πιο εφευρετικός και αναπτύσσεται η αλληλεγγύη.
Πολιτική και πολιτισμός… σ’ ένα υπουργείο που κρατάει ανοιχτές τις πόρτες των μουσείων του σε κακοποιούς από κάθε γωνιά του πλανήτη…Αναρωτιόμαστε ποια πολιτική είναι αυτή; Αδιαφορία, αμοραλισμός, κυνισμός, αυτό είναι -επιεικώς – το πλαίσιο. Λυπούμαστε βαθιά για όλα αυτά που μας χαλάσανε τη ζωή αλλά έχουμε και οργή για τους υπαίτιους, βαθιά οργή που δεν έχουμε εκφράσει ακόμη». Είναι δικά τους λόγια που δημοσιοποιήθηκαν από γνωστή ιστοσελίδα περί του θεατρικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα.
Και ήρθε η σειρά του ανακαινισμένου « Δημοτικού Θεάτρου» του Πειραιά να φιλοξενήσει το καινούργιο τους θεατρικό έργο, εμπνευσμένο από την παγκόσμια κρίση. Άλλωστε, αφορά όλους μας ένας -ποικιλότροπα – υπερχρεωμένος πλανήτης, όπου όλοι «χρωστάνε» σε όλους και,ήδη,άρχισε να εκρήγνυται μέσα σ’ ένα σύννεφο πολέμων, φωτιάς και φτώχειας, καθώς τούτο το παγκόσμιο «χρέος» έχει εξελιχθεί σε παγκόσμιο «γόρδιο δεσμό», που δε λύνεται αλλά κόβεται.
«Η Νουρ και ο Σαμίρ, λοιπόν, έρχονται από το Ιράκ στην Γερμανία για να αναζητήσουν καινούργια συνθήκη ζωής. Άφησαν πίσω τους ερείπια, νεκρούς, βασανισμένους και τώρα σε μια «αίθουσα εκδηλώσεων» σ’ ένα προάστιο του Μονάχου, περιμένουν να συναντήσουν Γερμανούς πολίτες και να συστηθούν, διεκδικώντας την «ενσωμάτωση» τους σε μια κοινωνία άγνωστη και, προπαντός, ξένη.
«ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΝΙΝΕΥΙ» είναι το νέο έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη,που γράφηκε κατά παραγγελία του «Δημοτικού Θεάτρου» του Πειραιά και εντάσσεται στο πλαίσιο του μεγάλου αφιερώματος για το προσφυγικό που διοργανώνει ο φορέας. Μιλάει για το παρόν, αποφεύγοντας να ακολουθήσει την λογική της επικαιρότητας. Με χώρο δράσης τα περίχωρα γερμανικού αστικού κέντρου, σε μια άδεια αίθουσα ενός τοπικού συλλόγου, με ρεαλιστικό χρόνο αναμονής των ηρώων και την προοπτική έναρξης ενός ιδιότυπου show, ο Σαμίρ και η Νουρ θα συστηθούν στον καινούργιο τους κόσμο επιζητώντας τη νέα ταυτότητά τους. Όλα είναι ανοιχτά.
Προσωπικά, με γοητεύει πολύ μια ιστορία που σε πρώτο επίπεδο μιλάει για ελεύθερους και «ελεύθερους πολιορκημένους», όμως εμπεριέχει το απόσταγμα του ανθρώπινου προβληματισμού γύρω από τις έννοιες «ρατσισμός», «ξενοφοβία», «ηθική», «υποχρέωση», «ανθρωπιά», τόσο σύγχρονου προβληματισμού, επειδή έχουμε περιέλθει σε τελείως διαφορετικά πολιτικά μοντέλα, γεγονός που επηρεάζει συμπεριφορές απλών ανθρώπων, μη τιτλούχων, ανθρώπων της γειτονιάς, της πόλης ή της μητρόπολης.
Αδημονώ κι εγώ να δω το 12ο κατά σειρά θεατρικό κείμενο των συμπολιτών μας, που σκηνοθετεί ένας νέος εμπνευσμένος σκηνοθέτης, ο Δημήτρης Μυλωνάς, του οποίου τη δουλειά θαύμασα στο «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν», ενώ συζητήθηκε θετικά και για τη σκηνοθεσία του στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου «Καγκουρώ» του Βασίλη Κατσικονούρη. Τους ρόλους της Νουρ και του Σαμίρ ερμηνεύουν δυο σπουδαίοι ηθοποιοί. Η Λήδα Πρωτοψάλτη και ο Σταύρος Ζαλμάς.
Το έργο έκανε τον κύκλο του στο «Δημοτικό Θέατρο» του Πειραιά με εξαιρετική επιτυχία.
Έρχεται στην Καβάλα και στο «Αντιγόνη Βαλάκου» στις 16,17,18 και 19 Μαρτίου.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
