Πρεμιέρα στο «Αντιγόνη Βαλάκου». Με την κ. Δήμαρχο και τη συνοδεία της πρώτη σειρά και όχι σε πλήρη αίθουσα, όπως έπρεπε και ήθελα να είναι. Μάλιστα, το τρανταχτό γέλιο της κ. Τσανάκα διαπερνούσε όλη την αίθουσα σε ευθεία και διαγώνια κατεύθυνση και εύγε της, διότι η παράσταση ήταν απογειωτική και , όπως όλοι γνωρίζουμε, το γέλιο είναι μεταδοτικό.
Εξαιρετική δουλειά. Τόσο, όσο κι ένα μεγάλο «μπράβο» σε όλους τους συντελεστές που μας χάρισαν σαράντα λεπτά ευφορίας, αγαλλίασης και γνωριμίας με σπουδαίους ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος.
Διονύσης Καψάλης. Διανοούμενος ολκής. Επίτιμος διδάκτορας του Α.Π.Θ. από πέρυσι, πολυγραφότατος , ποιητής, μεταφραστής, τακτικός συνεργάτης του περιοδικού «Ο Πολίτης», υπεύθυνος εκδόσεων της Εστίας και από το 1999 διευθυντής του ΜΙΕΤ, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα : «είμαστε τυχεροί και ευτυχείς που κάνουμε αυτή τη δουλειά, διότι φέρνει τον φιλόλογο σε καθημερινή επαφή με σπουδαία κείμενα της ανθρωπιστικής παράδοσης». Στο φυλλάδιο της παράστασης έχει ένα σημείωμά του σε πολυτονική ελληνική γραφή , όπου λέει σεμνά και ταπεινά: « η τύχη μ’ ευλόγησε να εξοικειωθώ σε βαθύ επίπεδο με τον Σαίξπηρ , ως σταθερός αναγνώστης, συχνός θεατής και μεταφραστής του.(…) θέλω να φαντάζομαι πώς κάθε φορά που ανεβαίνει ένα θεατρικό έργο του είναι μια ευκαιρία ακόμη για να συνεορτάσουμε ένα, μικρό ή μεγάλο, κομμάτι της κοινής μας ανθρωπιάς».
Αυτό ακριβώς ευαγγελίζεται η παράσταση. Τη γιορτή. Και τη βιώσαμε όλοι. Κοινό και καλλιτέχνες επί σκηνής. Τιμή της πόλης, συμμετοχή του ΔΗΠΕΘΕ στην παγκόσμια επέτειο των 400 χρόνων από τον θάνατο του Σαίξπηρ. Ασφαλώς, η πρόταση είναι για θεατές που ήδη γνωρίζουν τα κλασσικά έργα του ποιητή, επειδή ο χαρακτήρας της παράστασης δεν είναι διδακτικός αλλά καθαρά ψυχαγωγικός.
Άλλωστε, το θέατρο είναι θνησιγενές. Αυτή είναι η ευλογία του αλλά συνάμα και η κατάρα του. Όπως και η ζωή, έτσι και το θέατρο έχει αξία μονάχα, όταν το βίωμα γεννιέται και πεθαίνει σε μια στιγμή. Η αδυναμία αναμετάδοσης της τέχνης του θεάτρου και η δύναμη της ανάμνησής του αποτελούν το βασικό συστατικό της ιδιαιτερότητάς του. Γιατί το θέατρο είναι μαγικό, ακριβώς επειδή πεθαίνει και, μάλιστα, επειδή πεθαίνει και χάνεται στο αποκορύφωμα της ζωντάνιας του!
Δημήτρης Σωτηρίου. Πολυσχιδής προσωπικότητα. Σπούδασε στο Τμήμα Νομικής ΑΠΘ και στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, ενώ συνέχισε τις σπουδές χορού στη Ν. Υόρκη. Είναι ο αφηγητής του ποιήματος του Δ. Καψάλη «Η Διαθήκη του Σαίξπηρ- 25η Μαρτίου 1616». Χαρισματικός άνθρωπος. Μελίρρυτη φωνή, μόλις έσβησαν τα φώτα απλώθηκε σα δροσερό αεράκι πάνω στον «πυρετό» της μέρας, σα βάλσαμο πάνω στο άλγος που φέρνουν οι διακυμάνσεις της. Ήταν ο πρόλογος που καθοδήγησε τους θεατές στα ενδότερα, όπου ο Άμλετ και η Οφηλία, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα , ο Κλαύδιος και ο Πολώνιος, ο Ριχάρδος ο ΙΙΙ, ο Μερκούτιος και ο Τυβάλδος, η Τιτάνια, ο Πούκ, ο Όμπερον, τα ξωτικά, οι νεράιδες, οι ελισαβετιανοί τεχνίτες , ζωντάνεψαν στη σκηνή του Δημοτικού μας Θεάτρου, με πολλούς ευφάνταστους τρόπους, κέρασαν εύγευστα «σφηνάκια» από Άμλετ, Ριχάρδο ΙΙΙ, Μοντέκους – Καπουλέτους, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, όλα φέροντα την υπογραφή του Δ. Καψάλη στις μεταφράσεις τους, ντυμένα τόσο εύστοχα με τις εξαίσιες μουσικές που δεν ξέρω ποιος τις επέλεξε, καθόσον δεν αναφέρεται στο πρόγραμμα όνομα, όπως δεν αναφέρεται ποιος ευθύνεται για την εξόχως αποτελεσματική μουσική διδασκαλία.
Υπάρχουν δύο τρόποι για να ερμηνεύσουμε και να εκθέσουμε ένα απόσπασμα έργου στη σκηνή. Πρώτον, να «εφεύρουμε» διαλόγους βασισμένους στην πλοκή και τη θεματογραφία και, δεύτερον, να δημιουργήσουμε ένα «άλλο» θέατρο βασισμένο στις εικόνες που αποπνέει η διήγηση, με τη γλώσσα του σώματος , τους φωτισμούς και τη μουσική . Προσθέτουμε εδώ και τις μάσκες του «ονείρου» . Η δραματουργική προσέγγιση ταίριαξε έξυπνα στη φύση των επιλεγμένων σκηνών απ’ τα έργα του μεγάλου Άγγλου ποιητή. Άρα, το αποτέλεσμα της σύγχρονης γραφής είναι η σκηνοθετική «ματιά» που διαθέτει χώρο, για να φιλοξενήσει μοντέρνα στοιχεία, όπως την καταπάτηση της θεατρικής σύμβασης, γεγονός που σημαίνει ότι ο Σαίξπηρ, έτσι όπως επεξεργάστηκε και συντέθηκε στη συγκεκριμένη παράσταση, έχει δομηθεί σαν «ανοιχτό βιβλίο» με «σελιδοδείκτη» τον αφηγητή. Αν το κλασικό θέατρο δεν επιτρέπει στο θεατή να γνωρίζει τα μυστικά της παράστασης, το σύγχρονο θέατρο αρέσκεται στο να διαλύει τις συμβάσεις, τα στερεότυπα και τα μυστικά! Τώρα, αν με αυτόν τον τρόπο διαλύει μαζί και τις προσδοκίες θεατών, αυτό δεν το γνωρίζω, διότι πρόκειται για προσωπικό συμπέρασμα.
Αν θελήσετε να γευτείτε κι εσείς «σφηνάκια» από Σαιξπηρική κωμωδία, τραγωδία ή ιστορικό δράμα που φέρουν την υπογραφή του σπουδαίου Διονύση Καψάλη, έξι ταλαντούχοι ηθοποιοί κι ένας χορευτής σας περιμένουν στο «Αντιγόνη Βαλάκου».
Συντελεστές.
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Δημήτρης Σωτηρίου
Σκηνικά-κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί: Δήμητρα Αλουτζανίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου
Κατασκευή σκηνικού: Γιώργος Μαστοράκης, Γιάννης Σταυρίδης
ΔΙΑΝΟΜΗ
Δημήτρης Σωτηρίου: ΔΙΑΘΗΚΗ / ΠΟΥΚ
Παύλος Σταυρόπουλος: ΑΜΛΕΤ / ΒΕΛΟΝΗΣ / ΣΙΝΑΠΗΣ
Κατερίνα Πατσιάνη: ΟΦΗΛΙΑ / ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ / ΜΠΡΙΚΗΣ / ΤΙΤΑΝΙΑ
Δημήτρης Κοντός: ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΙΙΙ / ΣΦΗΝΑΣ / ΚΟΚΚΟΣ
Στέλιος Παυλόπουλος: ΡΩΜΑΙΟΣ / ΤΥΒΑΛΔΟΣ / ΣΟΥΡΑΥΛΗΣ / ΓΑΖΑΣ
Σταύρος Τσιτσόπουλος: ΠΟΛΩΝΙΟΣ / ΜΕΡΚΟΥΤΙΟΣ / ΠΑΤΟΣ
Κατερίνα Συμεωνίδου: ΑΛΦΑΔΗΣ / ΜΠΙΖΕΛΗΣ.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
