Βράδυ Παρασκευής στον Φάρο της Παναγίας, στην παλιά την πόλη, μπροστά από τα απομεινάρια τα Βυζαντινά, ο Γιώργος Σεμερτζίδης, η Λίτσα Ασωνίτου και ο Σταύρος Κητής μάς κέρασαν ένα απολαυστικό δίωρο γεμάτο μελωδικά «φεγγάρια». Μάζεψαν, μέρες πριν, όλα τα φεγγαρόλουστα τραγούδια, τα περισσότερα αγάπης τραγούδια και τα πρόσφεραν γενναιόδωρα στους Καβαλιώτες που ανέβηκαν τα σοκάκια της Παναγίας, απλώθηκαν σ’ όλη την αυλή του 7ου Δημοτικού σχολείου- τι να σου κάνουν πενήντα καρέκλες – και κατάφεραν να ενώσουν δεκάδες ανθρώπους σε μια παλλόμενη κεφάτη παρέα.
Το μεγάλο κέρδος απ’ αυτές τις εκδηλώσεις είναι η σύμπλευση σ’ έναν δρόμο, αυτόν της ανθρωπιάς, της ομόνοιας, της γλυκιάς συναναστροφής, της απαλλαγμένης ώρας από πάθη, φανατισμό, αντιπάθειες, εγκεντρισμούς κι οτιδήποτε σέρνουνε μαζί τους οι σαθρές ανθρώπινες σχέσεις. Σ΄ αυτό το όφελος προσθέτουμε κι ένα ολόγιομο φεγγάρι πάνω από την πόλη.
Άλλωστε, το φεγγάρι αποτελεί αναμφίβολα ένα από τα πιο μυστηριακά δώρα του σύμπαντος στον άνθρωπο. Το βλέπεις όπου κι αν πας, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, να κρέμεται επιβλητικό στο πολύ – πολύ βάθος του νυχτερινού ουρανού, ειδικά σε περιπτώσεις σαν της αυγουστιάτικης πανσελήνου, όπου οι άνθρωποι ψάχνουν τρόπους να εκδηλώσουν τον ρομαντισμό που τους γεννάει.
Μπορεί η Καβάλα να μην συμπεριλήφθηκε στον επίσημο κατάλογο των εκδηλώσεων της πολιτείας για το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, αν και διαθέτει παγκόσμιας σπουδαιότητας αρχαιολογικούς χώρους, αλλά το εδώ Δημοτικό Ωδείο διοργανώνει κάθε χρόνο αντίστοιχες εκδηλώσεις. Έτσι, φέτος επέλεξε την παλιά πόλη και τον φάρο – αυλή του 7ου Δημοτικού Σχολείου, επιστράτευσε εξαιρετικούς Καβαλιώτες καλλιτέχνες και χάρισε στους τυχερούς μια υπέροχη, ρομαντική, απολαυστική βραδιά.
Ο Σταύρος Κητής, η Λίτσα Ασωνίτου με τις εξαιρετικές τους φωνές και την όμορφη σκηνική τους παρουσία, μας τραγούδησαν τον έρωτα, την αγάπη, την αισιοδοξία αλλά και την μοναξιά, υπό τη σκέπη του φεγγαριού, και δέσανε τόσες δεκάδες φωνές σ’ ένα μελωδικό αντάμωμα της ευχαρίστησης , της ψυχικής ανάτασης με την ανάγκη για κοινωνική επαφή και «συνεργασία». Πώς χάθηκαν οι παραφωνίες, τα φάλτσα, τα στοναρίσματα, κι οι κακοφωνίξ ακροατές – θεατές γλύκαναν τ’ αυτιά μαζί με τους καλλικέλαδους συμπολίτες, ένα θαύμα που μόνο τέτοιες συναθροίσεις, τέτοιες εκδηλώσεις και με τέτοιο άξονα – το τραγούδι – το καταφέρνουν.
Από το Χατζιδακικό «Χάρτινο το φεγγαράκι» ως το ρεμπέτικο του Καλδάρα «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» , από τον Φρανκ Σινάτρα και τη Νάνα Μούσχουρη στον Γιάννη Πουλόπουλο, στην Κατρίνα Κούκα και στον Πασχάλη Τερζή, από τον Τόλη Βοσκόπουλο και την Ελένη Βιτάλη στον Γιάννη Βογιατζή, ανακατεύτηκαν τα χρόνια και τα λόγια, γέμισε η ψυχήαγαλλίαση. Και χρωστάμε ένα μεγάλο«ευχαριστούμε» σ’ όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης.
Μελανό σημείο της βραδιάς, το θεοσκότεινο τσιμεντένιο σοκάκι με τα απότομα μαιανδρικά σκαλάκια, που από τον φάρο μας κατεβάζουν στο λιμάνι. Εάν δεν υπήρχαν τα κινητά με τους φακούς, θα θρηνούσαμε θύματα. Έλεος, κύριοι της τοπικής αυτοδιοίκησης. Κάνετε ένα καλό, μην το ακυρώνετε με την απρονοησία σας, την αναλγησία σας, την αδιαφορία σας και τον ωχαδερφισμό σας. Σπεύσατε και τακτοποιήσετε το λάθος σας, πριν καταστεί ολέθριο.
Παύλος Λεμοντζής
