Η τιμή της βενζίνης στην αντλία έχει αυξηθεί κατά 50 λεπτά μεσοσταθμικά. Αν επρόκειτο να καλυφθεί πλήρως από το Κράτος η αύξηση αυτή και οι τιμές να επανέλθουν εκεί που ήταν πριν την ενεργειακή κρίση θα χρειαζόταν μείωση του Φ.Π.Α. και του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης καυσίμων με κόστος περίπου 3,7 δισ. ευρώ. Αυτοί που προτείνουν μείωση των δύο παραπάνω φόρων λοιπόν πρέπει να απαντήσουν από που θα καλυφθεί το κενό.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι αν δίνονταν αυτά τα χρήματα το Κράτος θα τα έπαιρνε πίσω από τα αυξημένα έσοδα που θα προέκυπταν από την αύξηση της κατανάλωσης. Με βάση τα ιστορικά στοιχεία όμως η κατανάλωση καυσίμων είναι σχεδόν πλήρως ανελαστική ανεξαρτήτως τιμών. Συγκεκριμένα η κατανάλωση στην αμόλυβδη έχει μειωθεί μόλις κατά 8% (ενώ η τιμή έχει αυξηθεί κατά 26%) και στο ντίζελ δεν έχει μειωθεί καθόλου. Άρα από τα 3,7 δισ. ευρώ το Κράτος θα ανακτούσε στην καλύτερη περίπτωση ένα 8%, μόλις 300 εκατ. ευρώ, και θα έμενε μια τρύπα 3,4 δισ. στο έλλειμμα και το χρέος.
Σήμερα δεν υπάρχουν πλεονάζοντα δημόσια έσοδα από Φ.Π.Α. και Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης καυσίμων όπως θεωρούν κάποιοι. Ο λόγος είναι ότι ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης υπολογίζεται επί των ποσοτήτων και όχι επί των τιμών. Άρα, το δίμηνο Μάρτιος-Απρίλιος τα έσοδα από τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης μειώθηκαν κατά 48 εκατ. ευρώ λόγω της ελαφρά μειωμένης κατανάλωσης και τα έσοδα από Φ.Π.Α. αυξήθηκαν κατά 67 εκατ. ευρώ. Συνεπώς τα αυξημένα έσοδα είναι μόλις 19 εκατ. ευρώ. Το κρατικό ταμείο όμως παραμένει ελλειμματικό διότι ταυτόχρονα δόθηκε επιδότηση 100 εκατ. ευρώ με το fuel pass στο 85% των φορολογουμένων με εισοδήματα έως 30.000 ευρώ.
Συμπέρασμα: Μια κάλυψη των αυξήσεων στις τιμές καυσίμων θα δημιουργούσε τρύπα 3,4 δισ. ευρώ στον Προϋπολογισμό που θα έπρεπε να καλυφθεί με νέους φόρους. Επιπλέον θα ήταν άδικο κοινωνικά διότι θα επιδοτούνταν πολύ περισσότερο οι πλουσιότεροι, αλλά και οι τουρίστες.
