Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από σχόλιο που ανάρτησε στο fb ο πρώην νομάρχης Καβάλας Κώστας Μαμέλης, με αφορμή τον θάνατο του Άκη Τσοχατζόπουλου, με τίτλο «post mortem – μεταθανάτιο χαίρε στον Άκη».
Αν ίσχυε το περίφημο «δρυός πεσούσης», θάλεγα ότι εντάξει, μια κοινωνία σε υποχώρηση είμαστε… «τοιούτοι έπρεπε υμίν αρχιερείς»…
Αλλά οι άμεσοι συνεργάτες του Άκη Τσοχατζόπουλου, οι αυτόκλητοι συλλέκτες χορηγιών, οι εκατοντάδες σφουγγοκωλάριοι, σύμβουλοι Υπουργείων, οι δεκάδες κομματικοί εγκάθετοι στο όνομά του, οι κουμπάροι του ανά την Ελλάδα, οι ευάριθμοι (ουσία διορισθέντες) βουλευτές, (ναι, ναι και Υπουργοί!), οι κρατικοί αξιωματούχοι σε Κυβέρνηση και Οργανισμούς, οι συνδαιτυμόνες στις ευωχίες, οι παλαμακίζοντες στις ζεμπεκιές, οι πλουτίσαντες παντοιοτρόπως (θου κύριε φυλακίν τω στόματί μου…) πως τον περιφρόνησαν ακόμη και στο θάνατο;
Οι άνθρωποι των μμε (πλην τιμητικών εξαιρέσεων) τη γραφή κατέθεσαν;
Πόσοι τον επισκέφτηκαν στη φυλακή και νοιάστηκαν για την υγεία του;
Πόσοι τον στιγμάτισαν ως μοναδικό απόβλητο της χαίνουσας και όζουσας πολιτικής μας τάξης, αδιαφορώντας για τον καιάδα-bullying που πέταξαν τα παιδιά και τα εγγόνια του;
Που είναι οι ομνύοντες και υμνούντες «Άκη γερά να φύγει η δεξιά», «Άκη μαζί στη νέα εποχή»;
Τα γνωστά και διαβόητα στελέχη του εκτελεστικού γραφείου και της ΚΕ που εκλέγονταν με υπόδειξή του (γραμμή Άκη) γιατί δεν έχουν φωνή; Ακόμη κι αν πήγαν σε άλλο κόμμα!
Αν κάτι απέμεινε είναι κάποια αγνά, καλά παιδιά της ΠΑΣΠ του 90, αυτούς που τους έλεγαν «Άκηδες», (….άπαρτες Σχολές…) που τους εισήγαγε στην πολιτική δράση ο Άκης και ένας αριθμός σοβαρών συντρόφων του (περιλαμβανομένων και εκσυγχρονιστών) που στάθηκαν με αξιοπρέπεια στα στερνά του….
Δηλ. σύντροφοι και συντρόφισσες, δεν ήμασταν μαζί με τον Άκη 40 χρόνια στο ίδιο Κίνημα;
Δεν ακούσαμε το «Άκη και Κώστα, Κώστα και Άκη» και τι σήμαινε;
Δεν μετείχαμε στις ίδιες μάχες, στις ίδιες διαδικασίες, με τις επιλογές μας ο καθένας; Δεν χαρήκαμε και δεν κλάψαμε μαζί; Δεν σπεύσαμε στο γραφείο του για μικρο-εξυπηρετήσεις; Δεν ήπιαμε μαζί κρασί; Δεν φάγαμε στα Βομβίδια;
Είμαστε μαζί του άπαντες. Κι αυτό δεν αλλάζει. Ούτε κρύβεται. Όλοι συλλήβδην «ορφανά» του Άκη; Για να μειώσουν, να καταδείξουν τη δυσανεξία τους, να περιφρονήσουν, να καλύψουν τα νώτα τους; Δεν προστατεύεται έτσι το εναπομείναν ορφανοτροφείο σύντροφοι/ισες!
Γιατί;
Επειδή είμαστε και μείναμε φίλοι του μέχρι το τέλος. Φίλοι αξιοπρέπειας, όχι συμφέροντος. Ξέροντας ότι η φιλία είναι απαράγραπτη. Κι επειδή φοράμε παντελόνια!
Ναι. Μαζί του.
«Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων»
Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται.», λέει ο Αλεξανδρινός.
Γι’ αυτό του απευθύνουμε τον ύστατο χαιρετισμό μας, ανάβοντας ένα κεράκι στη μνήμη του.
