της Αναστασίας Τερζόγλου
Η Αννέτα εγκατέλειψε το πανεπιστήμιο, λόγω του επικείμενου γάμου της. Την ανασφάλεια των γυναικών της εποχής της, περί αποκαταστάσεως έγκαιρα, δεν κατάφερε να την υπερπηδήσει. Έστω κι αν ήταν αριστούχα φοιτήτρια. Πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς, ακολουθώντας τον σύζυγό της και εγκαταστάθηκε στο Μόντρεαλ.
Ο βίος της δεν υπήρξε ανθόσπαρτος, διότι το εξωτερικό ποτέ δεν είναι εύκολο. Ακόμη και στην καλύτερη των περιπτώσεων. Πόσο μάλλον, όταν προσπαθείς να δημιουργηθείς από το μηδέν. Η οικογένεια, απορρόφησε την νέα νοικοκυρά και πολύ σύντομα μητέρα. Ο σύζυγος εργαζόταν σαν δάσκαλος και αναβαθμίζοντας την μόρφωσή του, αργότερα, σαν καθηγητής. Παράλληλα, για να δημιουργηθεί ακίνητη περιουσία εργαζόταν και ως οδηγός σε ταξί τον εξωδιδακτικό του χρόνο. Αυτό τον οδήγησε σε γνωριμίες, που δεν συμβιβάζονταν με το πνεύμα της οικογένειας. Η Ανέττα, έμεινε σταθερή, παρ΄ όλο που την κλόνισε συθέμελα η απόκλιση. Αυτή της η στάση, έσωσε την οικογένεια. Ήταν συνετή, ώριμη και υπομονετική. Η καλλιεργημένη προσωπικότητά της, την βοήθησε. Καθώς και η εξαρτημένη σχέση της με την εκκλησία. Η πλειονότητα των μεταναστών στρέφεται στην θρησκευτικότητα. Η Αννέτα, λόγω της καλλιφωνίας της, ήταν μέλος της χορωδίας. Ούριος άνεμος έφερε στο Μόντρεαλ Έλληνα χοροδιδάσκαλο, ο οποίος για πολλά χρόνια, ανέπτυσσε χορωδιακές δραστηριότητες και παράλληλα οργάνωνε εκδηλώσεις στις εκάστοτε εορταστικές περιόδους. Αυτές συνδέονταν πάντα με εθνικές, ή θρησκευτικές εορτές του λαού μας. Η Αννέτα ξεχώρισε από αρχής, σαν ταλέντο. Πρώτα στην θρησκευτική χορωδία και κατόπιν, αποδίδοντας δημοτικά τραγούδια, στις πανηγυρικού χαρακτήρα συνοδευτικές εκδηλώσεις, των επετείων του Έθνους μας.
Διάνυσε καλλιτεχνική περίοδο οίστρου, αλλά η εξέλιξή της διεκόπη, λόγω ασθένειας του συζύγου, ο οποίος, κατόπιν μακράς ασθένειας απεβίωσε. Η Αννέτα συνέχισε να είναι απαραίτητο χορωδιακό μέλος στις λειτουργίες της εκκλησίας, αλλά το κληρονομικό γλαύκωμα της στέρησε την άνεση της κινητικότητάς της. Σχεδόν έχασε το φως της, αλλά η φωνή της παρέμεινε καθάρια και κρυστάλλινη, να της κρατά ψηλά, το ηθικό. Η έλλειψη όρασης, της στέρησε το αγαπημένα της βιβλία. Ήταν καθημερινή της συνήθεια, το διάβασμα. Αφού οι σκοποί του ξενιτεμού είχαν επιτευχθεί, με τις φυσιολογικές απώλειες, το διάβασμα, που στερήθηκε λόγω υποχρεώσεων, επανήλθε να την συντροφεύει και να κρατά το μυαλό της σε εγρήγορση.
Η Αννέτα ζει στην παροικία του Μόντρεαλ, στην τριώροφη οικοδομή που ζουν οι δύο κόρες της, εξαρτημένη πλέον από αυτές, λόγω των προβλημάτων όρασης και το γήρας που,
«ού γάρ έρχεται μόνον». Η ύλη πλέον, που μετά μανίας κυνήγησε, μαζί με τον σύζυγό της, πήρε σάρκα και οστά, αφού υπάρχει μία καθόλου ευκαταφρόνητη ακίνητη περιουσία. Καθώς και κινητή. Ειρωνεία της φύσης; Όταν η αποκατάσταση έρχεται, μετά από κόπους και βάσανα, στερήσεις και θυσίες, οι δυνατότητες απόλαυσης, είναι περιορισμένες. Το μόνο που απομένει είναι, να αποχωρήσουμε με αξιοπρέπεια. Η Αννέτα πληροί κάθε όρο, για τέτοιου είδους έξοδο.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΤΕΡΖΟΓΛΟΥ
ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΝΙΣ – ΣΕΡΒΙΑΣ
