Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αναγνωστοπούλου – Romfea.gr
Συμπληρώνονται εννέα ημέρες από την εν Κυρίω κοίμηση του αδελφού και συλλειτουργού μας π. Ιερωνύμου Μάγγαλου και όλων η διάνοια δεν μπορεί, ακόμη, να συνειδητοποιήσει τον πρόωρο αποχωρισμό από ανάμεσά μας.
Μυστήριο ο θάνατος, μας λέγουν οι πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι καρδιές και τα στόματα λυγούν μπροστά σε αυτό το μυστήριο.
Τον ωραιότερο μήνα του χρόνου και δη τη μεγάλη ημέρα της Δεσποτικής εορτής, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού, επέλεξε ο Φιλάνθρωπος και Ελεήμων Θεός μας, να τον μεταφυτεύσει από τα φθαρτά στα άφθαρτα, από τα προσωρινά στα αιώνια, από τα γήινα στα ουράνια.
Και να τον κατατάξει στις σκηνές των Δικαίων Του, συλλειτουργό τώρα, στο υπερουράνιο θυσιαστήριο, γευόμενον τη χαρά και τα κάλλη του Παραδείσου.
Πορεύτηκε προς την αιωνιότητα. Τί πιο μεγάλη ευλογία από αυτή. Στην ποθεινή πατρίδα όλων μας, έγιναν μεγάλες συναντήσεις.
Τον υποδέχτηκαν οι τίμιοι και ευλαβείς γονείς του που τον ανέθρεψαν με κόπο και ιδρώτα, τον καλωσόρισε ο μακάριος γέροντάς μας, ο μακαριστός μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κυρός Ευδόκιμος, στον οποίο όλα τα πνευματικά του παιδιά οφείλουμε το ευ ζείν, αφού μας εμπιστεύτηκε και μας μετέδωσε τη χάρη της ιερωσύνης.
Εκεί θα συναναστρέφονται και πάλι με τον αδελφό Τιμόθεο από τη Λάρισα, που και εκείνος έφυγε νεότατος από αυτήν εδώ, την πρόσκαιρη ζωή.
Τί να συζητούν άραγε εκεί πάνω;
Όλες αυτές τις ημέρες ακούσαμε από πολλούς ανθρώπους καλά και επαινετικά λόγια, αληθινά και καρδιακά και δοξάσαμε το Θεό γιατί συνειδητοποιήσαμε, ακόμη μία φορά, ότι αν θέλουμε πραγματικά να σωθούμε, ο Καρδιογνώστης Πλάστης μας θα μας δώσει αυτή την ευκαιρία.
Αρκεί να το θέλουμε και να το επιζητούμε στις προσευχές μας.
Επιτρέψτε μου τώρα να μιλήσω βιωματικά και να παρουσιάσω δύο τρία περιστατικά για την ακεραιότητα και την ανδρεία, του χαρακτήρα του.
Κάποια εποχή, η θέση του πρωτοσυγκέλλου της Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως ήταν κενή.
Ο μακαριστός Ευδόκιμος ετοίμαζε να τοποθετήσει, έναν τελειόφοιτο Λυκείου, που τον έδιωξαν κακήν κακώς, από την περιοχή που υπηρετούσε.
Εισέρχεται ο τότε Διάκονος Ιερώνυμος, με άλλους δύο ιερείς στο γραφείο του και ζητάει το λόγο: Γιατί να μην τοποθετηθεί σε αυτή τη θέση ένα παιδί της επαρχίας του Παγγαίου και χειροτονία δική του;
Έλαβε την απάντηση και τότε, έφυγαν από το γραφείο με τον Ιερώνυμο να διακηρύσσει στον Μητροπολίτη, ότι λυπάται γιατί θα καταστραφεί αυτός ο τόπος.
Τελικά, στη θέση του πρωτοσυγκέλλου, τοποθετήθηκε κατόπιν προτάσεως των πατέρων, με προεξάρχοντα τον Διάκονο Ιερώνυμο, η χειροτονία του μακαριστού Ευδοκίμου, ο π. Κωνσταντίνος Σκαρτούλης, πτυχιούχος δύο σχολών Α.Ε.Ι. όπου μετά από λίγα χρόνια κατά την κοίμηση του γέροντός μας, ο τότε τοποτηρητής Δράμας κυρός Διονύσιος, έμεινε ενθουσιασμένος με τη γνωριμία και συνεργασία με τον πρωτοσύγκελλο, ώστε να τον παρουσιάζει με τις καλύτερες συστάσεις σε άλλους αδελφούς του αρχιερείς.
Άλλη φορά πάλι τον ενθυμούμαι να σηκώνεται σε σύναξη ιερέων και μετά παρρησίας να παρατηρεί ότι, αντί να ερχόμαστε και να ωφελούμαστε πνευματικά, γίνεται επίδειξη ισχύος, εξουσίας και ειρωνείας με αποτέλεσμα να φεύγει κάθε φορά απογοητευμένος.
Άξιο όμως επαίνου και συγκινήσεως είναι όταν του προτάθηκε η συμμετοχή του σε δόλια και άνανδρα σχέδια εξόντωσης κατά αδελφού του κληρικού, σθεναρώς, απέρριψε την πρόταση και απάντησε με τόλμη: «έχετε με παρητημένον..»!
Ίσως αυτή η άρνηση να επέφερε και τον πόλεμο που δέχτηκε τελευταία, με αποτέλεσμα αν δεν έφευγε από τη ζωή, να έφευγε και αυτός από τον τόπο της γενέτειράς του.
Αυτός ήταν ο αδελφός μας, ο Ιερώνυμος.
Θα κλείσω με το παρακάτω θαύμα για να σας κάνω μετόχους του βιώματός μου.
Ένα Κυριακάτικο πρωινό, γύρω στις 6.45 π.μ. ετοιμαζόμουν να μεταβώ στην ενορία του Ελαιοχωρίου, όπου με εντολή της Μητροπόλεως, μόνο εκεί μου επιτρέπονταν και μου επιτρέπεται ακόμη και σήμερα να λειτουργώ.
Χτυπάει το κινητό τηλέφωνο και ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος, π. Αθανάσιος Παπαδάκης, με ενημερώνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να μεταβώ για να εξυπηρετήσω την ενορία του Αγίου Νικολάου της Νέας Περάμου, διότι ο π. Ιερώνυμος δεν αισθάνεται καλά.
Σημειωτέον ότι ο σοφός π. Αθανάσιος πήρε μόνος του αυτή την πρωτοβουλία.
Του πρότεινα τότε για να τον διευκολύνω να μεταβεί εκείνος στη Νέα Πέραμο και να εξυπηρετήσω εγώ το Ελαιοχώρι, αλλά δεν το αποδέχτηκε και έτσι δεν επέμεινα.
Φτάνοντας στο ναό, άκουσα ότι η ακολουθία είχε αρχίσει και εισήλθα στο ιερό βήμα μπαίνοντας από τη νότια πύλη.
Διέκρινα τότε στην προσκομιδή να στέκεται ο π. Ιερώνυμος και μόλις με είδε, έσπευσε γρήγορα να με χαιρετίσει και μου ζήτησε συγγνώμη για την πρωινή αναστάτωση, εκφράζοντας τη χαρά του, γιατί η ασθένειά του έγινε αφορμή από το Θεό για την μετά από χρόνια συνάντησή μας.
Κοιτάζοντάς τον στα μάτια, του ευχήθηκα περαστικά και τον παρακάλεσα να πάει στο σπίτι να ξαπλώσει για να ξεκουραστεί.
Σφιγγόμουν να μη δακρύσω μπροστά του γιατί δεν ήξερα κατά πόσον θα ξεκινούσε ή πως θα τελείωνε εκείνη η Θεία Λειτουργία.
Τελειώνοντας το μυστήριο, προφανώς εκείνος άκουγε από τα μεγάφωνα και μου τηλεφώνησε ξανά για να με ευχαριστήσει για τον κόπο στον οποίο υπεβλήθηκα και εγώ με τη σειρά μου του ευχήθηκα ξανά περαστικά, αναφωνώντας μέσα μου: Θεέ μου, δόξα Σοι…αν δεν ήταν ο π. Αθανάσιος….
Τελικά, διαπίστωσα ότι αν θέλουμε πραγματικά να σωθούμε και η παράκληση αυτή είναι ειλικρινής, τότε ο Θεός βρίσκει τον τρόπο, αρκεί εμείς να το επιζητούμε καρδιακά.
Αδελφέ και συλλειτουργέ πατέρα Ιερώνυμε, γνωριστήκαμε στις εορτές του Αγίου Δωδεκαημέρου του έτους 1997, σε μία πρόσκληση του Γέροντά μας κυρού Ευδοκίμου προς τους ιεροσπουδαστές και φοιτητές της επαρχίας του που φοιτούσαν τότε στις εκκλησιαστικές και θεολογικές σχολές, στους μετέπειτα δηλαδή συνεργάτες και βοηθούς του στο έργο της Μητροπόλεως Ελευθερουπόλεως.
Αυτή τη φωτογραφία μου τη ζήτησες και σου την έδωσα και δεν την έβγαλα τότε αντίγραφο, ώστε να μην την έχω σήμερα στα χέρια μου για να τη δημοσιεύσω.
«Ως τω Κυρίω έδοξε, ούτω και εγένετο…Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον…».
Ευδόκιμος και Ιερώνυμος, πατήρ και τέκνο, πρεσβεύσατε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα και εμείς οι περιλειπόμενοι να αξιωθούμε, ο καθένας στην ώρα του, της συνάντησής μας στην κοινή ποθεινή πατρίδα, στο κοινό υπερουράνιο θυσιαστήριο, στην κοινή θέα του Ακτίστου Φωτός, εκεί που δεν υπάρχει οδύνη, θλίψη, στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.
Γένοιτο.
ΠΗΓΗ: https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/71317-sti-mnimi-tou-adelfou
