Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Είναι πράγματι απογοητευτικό. Κοιτώντας προς τα πίσω, εύκολα διαπιστώνεις ότι η ζωή ήταν καλύτερη. Μπορεί να ζούσαμε φτωχικά αλλά δεν υπήρχαν χρέη, οι μικρο-απολαύσεις ήταν τόσο όμορφες και το σπουδαιότερο: Υπήρχε χρόνος.
Ένα παράδειγμα είναι οι διακοπές. Ως έφηβος, κάθε καλοκαίρι ήμουν επί δυο μήνες ψηλά στο βουνό, ανάμεσα στα έλατα και τις καρυδιές. Με κοινές παρέες από Αθήνα κ.α. περπατούσαμε μέσα στο δάσος, ακούγαμε μουσικές, συζητούσαμε. Ενδιάμεσα, ζούσα και την κατασκήνωση των Ναυτοπροσκόπων, με χαρά και πλάκες.
Αλλά και αργότερα ως εργαζόμενος, είχα έναν ολόκληρο μήνα με άδεια και θυμάμαι να πηγαίνω Πάρο, Κεφαλονιά και Παξούς μέσα σε 30 μέρες! Ένας φυσιολογικός μισθός και το επίδομα αδείας ήταν αρκετά, σε αντίθεση με σήμερα που οι περισσότεροι αν και εργαζόμενοι, δεν μπορούν να πάνε πουθενά ούτε για πέντε μέρες.
Οι διακοπές, δεν είναι μόνο μια υπόθεση ατομικού χρόνου. Είναι μια σοβαρή διαφυγή από μια καθημερινότητα που σε κουράζει πια. Στις σωστές διακοπές, ξεκουράζεις και το σώμα και το μυαλό σου. Έχεις χρόνο για απολογισμούς και νέα σχέδια. Μπορείς να διαθέσεις χρόνο σε δικούς σου ανθρώπους. Η ψυχική υγεία, η καλή διάθεση, οι νέες αποφάσεις, είναι μέσα στο χρόνο των διακοπών.
Σας τα γράφω αυτά (που προφανώς τα γνωρίζετε, δεν λέω τίποτε άγνωστο) για δυο λόγους. Ο πρώτος σας αφορά: Ακόμα και αν μείνετε σπίτι και δεν πάτε διακοπές, μην “σκοτώσετε” τον χρόνο σας. Ο χρόνος όταν υπάρχει, μπορεί να αξιοποιηθεί οπουδήποτε, ακόμα και σε μια κοντινή παραλία.
Ο δεύτερος λόγος: Σήμερα εγκαταλείπω την στήλη για τις επόμενες 20 μέρες. Θα τα ξαναπούμε, αλλά είπαμε. Προέχει να παραδοθούμε στην καλοκαιρινή ραστώνη, που όμως θα είναι σύντομη, σε τίποτα δεν θα θυμίζει τις διακοπές ως έφηβος και ως εργαζόμενος. Δραπετεύω και όσο κρατήσει! Καλό σας Αύγουστο!
