του Κώστα Παπακοσμά
Προφανώς όλοι θα επιθυμούσε μια τέτοια ειδυλλιακή εικόνα στο κέντρο της πόλης με… ελάχιστα αυτοκίνητα και πεζούς να περπατούν αμέριμνα σε αυτό.. Όμως πόσο αυτό είναι εφικτό όταν θέλουμε το χθες, με τις ανέσεις και τις ευκολίες του σήμερα;
Θέλουμε τα μικρά σπιτάκια που φαντάζουν ωραία στις καρτ – ποστάλ της πόλης, με την… ψύξη και την θέρμανση του σήμερα, τα άνετα μπάνια και τα τεράστια μπαλκόνια στις μεγάλες σε ύψος πολυκατοικίες που βλέπουν θάλασσα. Όχι φυσικά το αποχωρητήριο.. έξω.., τις σόμπες πετρελαίου αλλά και το ψήσιμο του φαγητού στον κοντινό φούρναρη της γειτονιάς.
Να εκλείψουν τα αυτοκίνητα από τις γειτονιές και φυσικά το κέντρο, αλλά ξεχνούμε πως μετακινούμασταν σαν “παστές σαρδέλες” στα λεωφορεία, για να πάμε στα σπίτια μας, στο σχολείο ή στο μπάνιο σε Καλαμίτσα ή Περιγιάλι. Τα καλντερίμια της πόλης, που έγιναν δρόμοι, που γέμισαν σήμερα από τα αυτοκίνητα κάθε οικογένειας και φυσικά και ξένων αφού τα σπίτια μας έγιναν χώροι τουριστικής εκμετάλλευσης.
Σκέψεις που ίσως πολλοί θα διαφωνήσουν, όταν τις διαβάσουν… όμως εμείς μια γενιά που έζησε, έστω και μέσα από τις φωτογραφίες την εικόνα του χθες, οφείλουμε να τα λέμε, μην αφήνοντας τις ψευδαισθήσεις να επικρατούν…
