Έφυγε σήμερα από την ζωή ο Γιώργος Παπαδόπουλος επί σειρά ετών πρόεδρος της κοινότητας των Αμισιανών και πατέρας του επικεφαλής της παράταξης «Ο Τόπος της Ζωής μας» Μάκη Παπαδόπουλου.
Η Εξόδιος Ακολουθία θα τελεσθεί αύριο Σάββατο 02/08, στις 11.30 το πρωί, στον Ιερό Ναό Αγίων Μυροφόρων στα Αμισιανά Καβάλας.
Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί στεφάνων, στη μνήμη του, τα χρήματα να δοθούν στον Σύλλογο Εθελοντών κατά του Καρκίνου Ν.Καβάλας.
Η ανάρτηση του Μάκη Παπαδόπουλου
Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ο Μάκης Παπαδόπουλος, ο οποίος σημειώνει τα ακόλουθα:
Έφυγες, πατέρα μου, κι όμως είναι σα να μην έφυγες ποτέ.
Ο αέρας στο χωριό σε κουβαλάει. Οι δρόμοι, τα σπίτια, οι άνθρωποι — όλα μιλάνε για σένα.
Και τώρα, πατέρα μου, θέλω να εξομολογηθώ… Μου έμειναν τρία χαρακτηριστικά πράγματα από σένα…
Ήσουν Κοινοτάρχης για πάνω από είκοσι χρόνια στα Αμισιανά. Όμως δεν ήσουν ποτέ απλώς “ο Πρόεδρος”. Ήσουν ο πατέρας όλων, ο στυλοβάτης, το καταφύγιο. Ένας άνθρωπος που δεν έκανε πολιτική — έκανε αγάπη, προσφορά και φροντίδα, χωρίς φωνές, χωρίς ανταλλάγματα, μόνο με ήθος.
Το πρώτο πράγμα που μου έμεινε ήταν η ανοιχτή πόρτα του σπιτιού μας. Όλο τον χρόνο. Για όλους. Δεν υπήρχε “ξένος”. Όλοι έμπαιναν, όλοι μαζί τρώγαμε, όλοι χωρούσαν στο σπιτικό μας. Και τώρα, ακόμη και σήμερα, η μάνα μας η Νόπη μαγειρεύει στην κουζίνα μας για τα μοναχικά παιδιά του χωριού, σα να σου υπόσχεται κάθε μέρα ότι δε θα αφήσει ποτέ να σβήσει η φωτιά της κουζίνας που κρατούσες αναμμένη εσύ, όλα τα χρόνια της ζωής σου.
Το δεύτερο ήταν εκείνη η σκηνή με τον εργολάβο. Έφερε στο σπίτι χρήματα, για να σε καλοπιάσει. Χαμογέλασες με νόημα και του είπες με εκείνο το σταθερό, ήρεμο, αλλά αποφασιστικό ύφος σου: «Μην το ξανακάνεις αυτό ποτέ. Πάνε να κάνεις κάτι χρήσιμο, ρίξε άσφαλτο σε δύο χωματόδρομους του χωριού, σε απομακρυσμένα σπίτια, εκεί που μένουν μοναχικοί άνθρωποι». Ήξερες πως το καλό πιάνει τόπο, μόνο όταν το σκορπάς. Και το σκόρπισες, πατέρα μου, χωρίς να κρατήσεις ούτε ψίχουλο για σένα.
Το τρίτο πράγμα που κράτησα — και δε θα ξεχάσω ποτέ — ήταν ένα μικρό χαρτάκι. Ήταν το 1987. Είχα θυμώσει – σαν έφηβος και εγώ – και είχα φύγει από το σπίτι, πήγα να μείνω αλλού και ήθελα να μείνω μόνος μου. Και τότε, ήρθε εκείνο το χαρτάκι: «Αγόρι μου, χίλια συγγνώμη. Δεν θα σε ξαναστεναχωρήσω. Γύρνα σπίτι, γιατί σ’ αγαπάμε πολύ». Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα λόγια. Δεν υπήρχε εγωισμός. Μόνο πατέρας. Μόνο καρδιά.
Μέχρι και την τελευταία στιγμή, οι γιατροί μιλούσαν για την αξιοπρέπειά σου. Ήσουν άνθρωπος που δεν λύγισες ποτέ, που κράτησες το ήθος σου σε κάθε συνθήκη. Είμαστε βαθιά υπερήφανοι που είμαστε παιδιά σου — γιατί δεν μας άφησες μόνο μια κληρονομιά, αλλά ένα παράδειγμα ζωής.
Και τώρα που σε αποχαιρετώ, θέλω να σου πω κάτι. Ήσουν μοναδικός οικογενειάρχης. Δεν ήσουν απλώς πατέρας. Ήσουν “βράχος”, “δάσκαλος της αγάπης”. Μας έδειξες ότι η δύναμη δεν είναι στην εξουσία, αλλά στη στοργή. Δεν είναι στη φωνή, αλλά στη σιωπή. Δεν είναι στο δίκιο, αλλά στη συγγνώμη.
Κι εγώ… Εγώ θέλω να είμαι η συνέχειά σου. Όχι για να σου μοιάσω. Αλλά γιατί σου χρωστάω να μη χαθεί το φως που άφησες πίσω σου. Θέλω ν’ αγαπώ όπως εσύ, να συγχωρώ όπως εσύ, να προσφέρω όπως εσύ. Και να είμαι, και εγώ, μοναδικός οικογενειάρχης. Όπως εσύ.
Σ’ ευχαριστώ, πατέρα μου. Για όλα. Και για πάντα…
