του Γιάννη Μόνιου
Το ‘χουμε, μάλλον με μένος αθωότητας και όχι φορές λίγες, πολυφωνάξει: Επιτέλους, πότε θα δώσουμε απολυτήριο στη λεκτική μας ειλωτεία, δουλεύοντας, ηθελημένως ή αθέλητα, για τον λίαν επικίνδυνο αγγλοαμερικανικό γλωσσικό ιμπεριαλισμό;
Οι Λατίνοι χρησιμοποιούσαν ειρωνικά τον όρο Graeculus (=γραικύλος) για τον ελληνίζοντα συμπατριώτη τους, ο οποίος προσπαθούσε αδέξια να μιμείται τους Έλληνες, κυρίως γλωσσικώς να ελληνίζει. Με τον καιρό το Graeculus, έφθασε να σημαίνει, μειωτικώς, τον Έλληνα που είναι ανάξιος της μητρικής εθνικής γλωσσικής μας παράδοσης, τον ξεπεσμένο, παρηκμασμένο, τον δουλοπρεπή προς τους ξένους. Και, τωόντι, τα τελευταία χρόνια ο γλωσσικός μας ψιττακισμός, ολοένα και πιο πολύ, γίνεται πασιφάνερος. Και βέβαια η τωρινή γλωσσική μας συμπεριφορά εις την νιοστήν δείχνει ασέβεια προς την μητρική μας γλώσσα και, τηρουμένων των αναλογιών, φθάνουμε στην κατάντια να «γοητευόμαστε» από τον γραικυλισμό μας, ήγουν από τη συμπεριφορά και το λεξιλόγιο που ταιριάζει στον ρωμαίο γραικύλο!
Η πνευματική μας αναπηρία και η γλωσσική μας ασιτία μάς έχουν οδηγήσει στην ευκολία να ξεχνούμε ότι η γλώσσα μας, αιώνες τώρα και σε επίπεδο παγκόσμιο, σήκωνε και σηκώνει το βάρος ανεπτυγμένων μορφών πολιτισμού, είναι κατεξοχήν καλλιεργημένη, σμιλευόμενη πάνω από τρεις χιλιετίες, για να υπηρετεί την εκφραση λεπτών εννοιών της φιλοσοφίας, της επιστήμης, της πολιτικής, της οικονομίας, της θεολογίας, της λογοτεχνίας, του θεάτρου, της δημοσιογραφίας κτλ. Και είναι προς πλήρη απογοήτευση να περπατάς στους δρόμους μας και σπάνιο πολύ να βλέπεις λογότυπους ελληνικούς και επιγραφές στα καταστήματά μας, να βλέπεις ξενότιτλες εφημερίδες, να ακούς ξενότιτλους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, τα ωτικά σου όργανα πλινθηδόν να βομβαρδίζονται με «μπρέικ, ον λάιν, σαλ, τάιμ, μάρκετ, πας, σόου, βάιπερ, σαξέ στόρι, βάουτσερ…» και μύρια άλλα ανελλήνιστα τελείως, δύσμορφα, δύσηχα και δυσήκοα.
Κατά το πώς πάμε, μάλλον θα ψάχνουμε σε λίγο στις αγγελίες των εφημερίδων για ελληνόγλωσσους, να ξέρουνε τουλάχιστον να διαβάζουνε Παπαδιαμάντη και να γράφουνε σωστά λ.χ. το «Πάτερ ημών» και το «Σύμβολον της Πίστεως»! Ας μην κρυβόμαστε, το σημερινό βαβελικό μας λεξιλόγιο νομίζει η θολοκουλτούρα μας πως μας κάνει κοσμοπολίτες! Μα, για να γίνεις κοσμοπολίτης, πρώτα οφείλεις να έχει γίνει πολίτης, να είναι ωριμασμένες μέσα σου όλες οι αρχές και αξίες που εμπεριέχουν και αξιώνουν οι λέξεις – έννοιες «πόλις – πολίτης», όπως μέγιστη αρχή και αξία είναι η εθνική μας γλώσσα.
Ακόμη ας θυμόμαστε: Τα δύο βραβεία νόμπελ που κέρδισε η χώρα μας τα χρωστούμε στην, επί τριάντα και πλέον αιώνες, καλλιεργημένη γλώσσα μας. Εμείς γιατί ανεύθυνα και ασύδοτα τη «μπολιάζουμε» με άκλιτους, κακόηχους ξενισμούς; Γιατί λιπαίνουμε ασυγκράτητα τον γραικυλισμό μας;
