του Δ. Εμμανουηλίδη
«Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε…
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.
Γι’ αυτόν τον λόγο τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες.
Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.
Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Αλέξανδρε, με το σύντομο πέρασμα σου, δεν αφήνεις την πλούσια κληρονομιά μόνο στους λατρεμένους σου. Την αφήνεις σ’ όλη την κοινωνία και μάλιστα σε μια εποχή φρίκης και βαρβαρότητας που τόσο πολύ την έχει ανάγκη.
Η φωνή σου, Αλέξανδρε, φωνή του Ολυμπιονίκη, φωνή του αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου της Αξιωματικής αντιπολίτευσης -σε εποχές άνυδρες από κοινωνική ευαισθησία – είναι βάλσαμο στις ανοιχτές πληγές του αιμορραγούντος Κολωνού…
Σ’ ευγνωμονούμε για όσα μας προσέφερες.
Η αιώνια παρακαταθήκη σου, πυξίδα στραμμένη στον Ήλιο της Δικαιοσύνης.
Δ. Εμμανουηλίδης
πρ. βουλευτής
ΣΥΡΙΖΑ Π. Σ Ν. Καβάλας
