του Γιάννη Μόνιου
Πριν μέρες κάποιες άκουσα από μίαν ερίτιμον ειδησιολόγο: «Έφτασαν στη χώρα μας εφτά αφγανές βουλευτές»! Οι κιόλας τεντωμένες μεμβράνες των αφτιών μου (τύμπανα) παρατεντώθηκαν και υπερταλαντώθηκαν. Άρχισα να σιχτιρίζω και να ψάχνω πιεσόμετρο.
Όταν ξετυμπανιάστηκα, θυμήθηκα πως κι άλλες φορές ο ΕΝΗΜΕΡΟΣ είχε φιλοξενήσει ανάλογες οργές μου προς λογής βιαστές, ασεβείς επιβήτορες – επιβητόρισσες της γλώσσας μας, γλωσσικώς ανερμάτιστους δημοσιολόγους και δημοσιολογίνες. Κυρίως όμως θυμήθηκα πολλές βουλεύτριες – βουλευτίνες του Κοινοβουλίου μας, που, ντε και καλά, θέλουν αρσενικώς να προσφωνούνται, όπως το θέλησε και η ως άνω πολυτίμως καλλίσωμος ειδησιολόγος για τις «αφγανές βουλευτές»!
Αλήθεια, οι γραμματικώς και ουσιαστικώς θηλυκές βουλεύτριες – βουλευτίνες μας, που ορέγονται να λέγονται αρσενικώς «βουλευτές», τι γνώμη έχουν για τον φεμινισμό; Η μαθήτρια θέλει να λέγεται η μαθητής; Η νοσηλεύτρια θέλει να λέγεται η νοσηλευτής; Η καθηγήτρια… η καθηγητής; Η γυμνάστρια… η γυμναστής; Η ελευθερώτρια… η ελευθερωτής; κτλ. Μα, γιατί ανοήτως συνεχίζεται και λέγεται η βουλεύτρια – βουλευτίνα «η βουλευτής»; Κι ας φανταστούμε μιαν κοινοβουλευτίκη ομάδα με προεδρεύουσα γυναίκα και τα μέλη της όλα γυναίκες. Πώς θα ξεκινήσει η συνεδρίαση; Κυρίες βουλεύτριες (ή βουλευτίνες); Ή, αλίμονο, κυρίες βουλευτές;
Συμπέρασμα: Το ουσιαστικώς και γραμματικώς σωστό είναι η βουλεύτρια ή η βουλευτίνα (όπως λ.χ. Μαρίνα, Κατερίνα, Λασκαρίνα, Κορίνα, Κωνσταντίνα, Χριστίνα, Παυλίνα, γιατρίνα, ελαφίνα κτλ. Προσθέτουμε: Κακώς λέμε η δικαστής. Το σωστό είναι η δικάστρια – δικαστίνα).
