του Γιάννη Μόνιου
Το κακό παραέγινε με τις γλωσσικώς μαϊμουδίστικες φόρες και φορές μας. Δεν μας αρκούν οι από την τηλοψία τοξευόμενες, αχώνευτες αγγλοαμερικανικές λέξεις και οι τουβληδόν πεμπόμενοι, δύσπεπτοι, αμετάφραστοι και αισθητικώς κακοηχέστατοι ξενικοί νεολογισμοί, έχουμε καθημερινά μπροστά μας και τις πλινθηδόν ανελλήνιστες επιγραφές στις πινακίδες των λογής καταστημάτων μας!
Μάλλον λείπει ο στοιχειώδης σεβασμός στη γλώσσα μας, γι’ αυτό δουλικώς λίαν αντιγράφουμε φρενιασμένοι για τις ταμπέλες και… τα μπλουζάκια μας ό,τι το ξενικό. Έτσι, αδαϊστί και αδεώς, ρεκλαμάρουμε τη γλωσσική και συνάμα πνευματική ειλώτεια μας στη μαζική υποκουλτούρα, όπως αυτή σχεδιάζεται λ.χ. σε γραφεία τεράστιων επιχειρήσεων με γνώμονά τους την αύξηση των κερδών τους και εν συνεχεία το κουμαντάρισμα κυβερνήσεων ανά τον κόσμο. Ξεχνούμε όλο το δωδεκάθεο του Ολύμπου και φθάσαμε με τα μιμητικά ξενόγλωσσα στις βιτρίνες μας να υπηρετούμε μόνο τον στενώς κερδώο Ερμή! Με την κακόγουστη λατινοποίηση των λέξεων μας οδηγούμεθα, σιγά-σιγά, στην απώλεια του κυρίου στοιχείου της ταυτότητας μας (κάπου είδα και άκουσα ότι ο ελληνικός Όλυμπος έγινε Olympus, απ’ όπου φίλτρα νερού…!).
Καταντήσαμε να πιστεύουμε πως ό,τι δεν ομιλείται και δεν γράφεται ελληνικά είναι ανώτερο, έχει δύναμη, γοητεύει! Τα ελληνικά άρχισαν, εδώ και καιρό, να περιορίζονται πού και πού στα καταστήματα που βρίσκονται σε κύριους δρόμους. Βλέπουμε κάπως περισσότερες ελληνικές επιγραφές σε μικρομάγαζα στις γειτονιές. Ο αστείος αλλά πολύ επικίνδυνος γλωσσικός μας μαϊμουδισμός γίνεται ολοένα και πιο κεντρικός. Και, φευ, είναι λίγοι αυτοί που πικραίνονται με αυτήν την γλωσσική μας αφυδάτωση! Πολύ λείπει η περηφάνια για τη γλώσσα μας και εύκολα κάποιος που τη σέβεται διακρίνει την εκνευριστική αδιαφορία των πολλών για την υποτίμηση και τον οστρακισμό της από πινακίδες χάριν οικονομικών συμφερόντων μόνο.
Οι Έλληνες δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η γλώσσα μας έδωσε στη χώρα μας δύο Νόμπελ. Ο Σεφέρης και ο Ελύτης, ουσιαστικοί μαθητές του Σολωμού, θεωρούσαν τη γλώσσα μας ταίρι της ελευθερίας μας, πιστοί στο «Μήγαρις άλλο έχω στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα». Ύστερα απ’ αυτά πώς να μην φωνάξεις ότι πάμπολλες ονομασίες ξενόγλωσσες σε πινακίδες κτλ καταστημάτων μας είναι ανελεύθερες και μαϊμουδίζουν;
Προσθήκη: Σίγουρα στα έτσι γραμμένα μου θα υπάρχουν αντιρρήσεις. Κάποιοι θα επικαλεστούν τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» (πολύ κακόγουστη λέξη) και τον «κοσμοπολίτη». Η πρώτη δεν σημαίνει κατάργηση της γλώσσας, των ηθών, των εθίμων, των πολιτισμών κτλ του κάθε λαού. Άσχετα αν κάποιοι θέλουν την ομογενοποίηση ή καλύτερα την «μακντοναλντοποίηση» των πάντων! Πάντως αντί του όρου «παγκοσμιοποίηση» που νιώθουμε ότι κρύβει κάτι το διατακτικό, αρχηγικό, ύπουλο και άρα θέλει τυφλούς οπάζοντες, ορθότερος είναι ο όρος «οικουμενικότητα». Για τον «κοσμοπολίτη» λέω ότι με την τρέχουσα σημασία του είναι ο όρος ουτοπικός ίσαμε πέρα. Πολίτης όλου του κόσμου δεν γίνεται, δεν μπορείς να είσαι. Εξάλλου, τα λίγα μου γράμματα λένε πως «κοσμοπολίτης» είναι αυτός που είναι «κόσμος» (=στολίδι, κόσμημα) για την πόλη του. Είναι «καλός κ’αγαθός», κόσμιος.
