Τις απόψεις του σχετικά με το δικαίωμα επιλογής των εργαζομένων, που συνέχισαν να εργάζονται συμβάλλοντας έτσι στην βιωσιμότητα του εργοστασίου με ότι αυτό συνεπάγεται, εκφράζει ο Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της εταιρείας P.F.I.C του εργοστασίου λιπασμάτων Ν. Καρβάλης κ. Βασίλης Κοργιανόγλου.
Ειδικότερα ο κ. Βασίλης Κοργιανόγλου αναφέρει:
Κατ’ αρχήν ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεται να εκφράσω τις απόψεις, αλλά και το όλο σκεπτικό των μελών του σωματείου της P.F.I.C. Θα ήθελα να σας αναφέρω ότι στο εργοστάσιο εγώ προσωπικά, όπως και πολλές – πολλοί εργαζόμενοι ακόμη, ξεκίνησα το 1996 ως συμβασιούχος, ενώ από το 2008 με πρόσληψη. Ως γνωστόν τον Δεκέμβριο του 2015, είχαν λήξει οι συλλογικές συμβάσεις κι έτσι από τον Ιούνιο του 2016, όσοι επιθυμούσαμε υπογράψαμε συμβάσεις με νέα δεδομένα που μας προτάθηκαν και συνεχίσαμε να εργαζόμαστε. Έτσι φυσικά συνέχισε και το εργοστάσιο την λειτουργία του, γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση κι αυτό όπως και εκατοντάδες άλλα στην χώρα μας, τώρα θα ήταν ένα κουφάρι που θα κατοικούσαν μόνο νυχτερίδες και αράχνες.
Γνωρίζοντας τα γεγονότα και τα δεκάδες θέματα που δημιουργήθηκαν από τον Ιούνιο του 2016, δεν θα τα επαναλάβω, αφού αυτό που θεωρώ ως το πλέον σημαντικό να αναφερθεί σήμερα είναι η συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου, που εκτός από πηγή εσόδων για όλους εμάς τους εργαζόμενους και οικονομικό πνεύμονα για την αγορά της Καβάλας, παίζει έναν ακόμη σημαντικό ρόλο. Συμβάλει καθοριστικά και στον πρωτογενή τομέα, αφού είναι το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής λιπασμάτων στην χώρα μας. Έτσι ο Έλληνας αγρότης υποστηρίζεται με την διάθεση Ελληνικού λιπάσματος και μάλιστα σε τιμή που δεν αυξάνει το κόστος παραγωγής του. Αυτό σημαίνει ότι, εκτός από την εργασιακή σχέση που υπάρχει μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας, έχουμε κι έναν ακόμη παράγοντα, που για όσους το αντιλαμβάνονται πρέπει να τον προσμετρήσουμε, αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε και ευθύνες εκτός από δικαιώματα και μάλιστα με προεκτάσεις στην Ελληνική αγροτική κοινωνία, που κι αυτή δοκιμάζεται από χίλιες πλευρές.
Μπορεί η κοινωνική ευθύνη για κάποιους να αναφέρεται μόνο όταν αφορά τα δικά τους εργασιακά συμφέροντα, όπως σε πολλούς τομείς του δημοσίου, αλλά αυτό δεν αφορά εμάς. Εμείς σκεπτόμενοι ότι υπογράφοντας νέες συμβάσεις με μικρότερες ενδεχομένως αποδοχές, θα συνεχίσουμε να έχουμε αντικείμενο εργασίας και θα βάλουμε και το δικό μας λιθαράκι στην γενικότερη αντιμετώπισης της κρίσης που βιώνουμε ως χώρα, σκεφθήκαμε υπεύθυνα. Ως εργαζόμενοι βεβαίως σε ιδιωτική επιχείρηση γνωρίζουμε ότι πληρωνόμαστε από το συνολικό αποτέλεσμα και τα οικονομικά δεδομένα της εταιρίας. Επομένως, προσπάθεια όλων είναι να αυξηθεί η κερδοφορία του εργοστασίου και φυσικά να ανταμειφθούμε κι εμείς καλύτερα, όπως συνέβη στο παρελθόν και το γνωρίζω καλά κι εγώ στα 20 χρόνια που εργάζομαι.
Στο κλείσιμο της σημερινής μου αναφοράς, θέλω να ευχαριστήσω κι όλα τα μέλη των εργαζομένων, που με συνέπεια και αξιοπιστία υποστηρίζουν την εύρυθμη λειτουργία του εργοστασίου και συμβάλλουν καθοριστικά σ’ αυτήν. Γιατί τελικά, η εργασία εκτός από δικαίωμα είναι και ευθύνη. Κάτι που στην χώρα μας αρχίζουμε να το αντιλαμβανόμαστε (όσοι μπορούμε ή θέλουμε) τα τελευταία χρόνια.
