Γράφει ο Ανδρέας Χριστόπουλος
Η ανθρώπινη κοινωνία ζει με πλατωνικούς όρους. Στον Πλάτωνα οφείλεται ακόμη και ο Χριστιανισμός όταν επινόησε την ύπαρξη ψυχής, τους αγγέλους, τον παράδεισο. Με την ύπαρξη της ψυχής, που μάλιστα ζει πολλές ζωές, εξήγησε το πως π.χ. ένα νεογέννητο μωρό “ξέρει” να πιεί γάλα από την μητέρα του. Το ξέρει γιατί το έχει ξαναζήσει.
Ο Πλάτωνας είχε δει τα πάντα και σε πιάνει τρόμος όταν σκέφτεσαι πως 2.500 χρόνια μετά είμαστε χειρότεροι από ποτέ…
Δείτε την παραβολή του με την σπηλιά μέσα από την οποία περιγράφει τον εγκλωβισμό των ανθρώπων στις εμμονές τους.
Μια ομάδα ανθρώπων ζουν, από τη γέννησή τους αλυσοδεμένοι στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς μακριά από την είσοδό της που είναι ανοιχτή προς το φως. Βλέπουν μόνο σκιές ανθρώπων, αυτή είναι η μόνη πραγματικότητα που έχουν.
Κάποια στιγμή, ένας από τους δεσμώτες απελευθερώνεται από τις αλυσίδες και βγαίνει έξω από το σπήλαιο. Ανακαλύπτει το φως του ήλιου, τους κανονικούς ανθρώπους και διαπιστώνει ότι η πραγματική αλήθεια της ζωής βρίσκεται έξω από το σπήλαιο.
Επιστρέφει και ενημερώσει τους υπόλοιπους για αυτή την μεγάλη αλήθεια ζωής αλλά εκείνοι δυσπιστούν, τον αμφισβητούν και τον χλευάζουν. Η δική τους αλήθεια είναι μέσα στον κόσμο της άγνοιας. Είναι άνθρωποι δέσμιοι των συνηθειών, των προκαταλήψεων, των ψευδαισθήσεων και των επιφανειακών γνώσεων τους.
Τα είπε ο Πλάτωνας το 400 π.Χ. αλλά ισχύουν απολύτως και σήμερα.
Στους περισσότερους ανθρώπους κυριαρχούν η ημιμάθεια, η τοξικότητα, φόβοι, η ιδιοτέλεια, η βαθιά έλλειψη ανθρωπισμού, ο ξερολισμός, προκαταλήψεις, ψευδαισθήσεις, φαντασιώσεις, αλαζονεία, αστοιχείωτη αυταρέσκεια, εγωκεντρισμός, πάθη και τοξικές σχέσεις. Αυτά, είναι οι αλυσίδες μας.
Όλα όσα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους έχουν απομονωθεί. Οι σκιές είναι οι αλήθειες για πολλούς, όχι το φως της πραγματικότητας.
