του Παύλου Λεμοντζή
Το μπλουζ είναι ένα είδος μουσικής που αναπτύχθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από τους Αφροαμερικανούς στην περιοχή του Νότου των ΗΠΑ.
Τα τραγούδια μπλουζ εκφράζουν συναισθήματα όπως: θλίψη, πόνο, μοναξιά, και αγωνία, αλλά και ελπίδα και ανθεκτικότητα.
21ος αιώνας. Χιλιάδες λαθρομετανάστες στοιβάζονται με το ζόρι στα πλωτά μέσα που οι απάνθρωποι διακινητές στρατολογούν και ξεβράζονται στις ελληνικές παραλίες , θεωρώντας ότι άνοιξαν οι πύλες του Παραδείσου που λέγεται Ευρώπη.
Τις τελευταίες μέρες δοκιμάζεται η αντοχή της Κρήτης, η διχοτομημένη Λιβύη αυτοχαστουκίζεται και ξεφεύγουν ριπές της προς την Ευρώπη, δίνοντας ανάστημα στον Χαφτάρ και μεγάλη ικανοποίηση των αριστερών κομμάτων εντός και εκτός Ελλάδος.
Το δράμα των μεταναστών στο πέρασμα των χρόνων είναι μια διαχρονική ιστορία ανθρώπινων απωλειών, εκτοπισμού και αγώνα για επιβίωση. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους λόγω πολέμων, διωγμών, φτώχειας και κλιματικής αλλαγής, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Τι να σταχυολογήσει ο ιστορικός του μέλλοντος από αυτά που φανερώνει η μετανάστευση και τι λόγια να τραγουδήσουν στα σύγχρονα μπλουζ οι τραγουδοποιοί, που ψάχνουν ανάμεσα στα ανθρώπινα δράματα το υλικό τους;
Πολλά τα θέματα για βουτήξουν τη γλώσσα τους οι ράπερς και τράπρες και έντεχνοι και λαϊκοί μουσικοί, που έχουν ζητούμενο την ψυχή του ακροατή:
Απώλεια Πατρίδας: Οι μετανάστες αφήνουν πίσω τις οικογένειες, τους φίλους, τις περιουσίες και τον πολιτισμό τους.
Εκτοπισμός και Διαδρομή: Ο δρόμος, συνήθως θαλάσσιος, προς τη νέα χώρα είναι επικίνδυνος, κοπιαστικός, πανάκριβος, με άμεσο κίνδυνο ατυχημάτων, εκμετάλλευσης και απώλειας ζωών.
Ξεριζωμός και Προσαρμογή: Η εγκατάσταση σε μια νέα γη απαιτεί προσαρμογή σε νέο περιβάλλον, γλώσσα και τρόπο ζωής, με τεράστιες δυσκολίες.
Αντιμετώπιση Ρατσισμού και Διακρίσεων: Οι θαλασσοκατέβατοι λαθρομετανάστες – ας πούμε ότι κατάφεραν να πάρουν έγκυρα χαρτιά νομιμοποίησής τους στη νέα πατρίδα – και, μάλιστα, διαφορετικοί στην όψη από τους ιθαγενείς, αντιμετωπίζουν ρατσισμό, ξενοφοβία και διακρίσεις, που καθυστερούν – αν δεν ακυρώνουν – την ενσωμάτωσή τους.
Επιβίωση και Ενσωμάτωση: Οι μετανάστες αγωνίζονται να βρουν εργασία, στέγη και να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, αντιμετωπίζοντας μέγιστες οικονομικές και κοινωνικές προκλήσεις.
Συναισθηματικές Επιπτώσεις: Η μετανάστευση, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια επιβίωσης, έχει αγώνες σώματος και ψυχής, έχει σοβαρές συναισθηματικές επιπτώσεις, όπως φθοροποιό άγχος, κατάθλιψη και αίσθημα απομόνωσης.
Από την άλλη μεριά, την «υπόσχεση» για μια καλύτερη ζωή, τη δίνουν θεωρητικά και πρακτικά, οι Ευρωπαϊκές χώρες για τους «καταραμένους» Ασίας και Αφρικής, ενώ τα πάμπλουτα πετρελαιοπαραγωγά κράτη, έχουν σφραγίζει ερμητικά τα σύνορά τους, δε δέχονται μετανάστες μήτε πρόκειται να δεχθούν , παρότι ομόθρησκοι οι περισσότεροι φυγάδες. Η Δύση το αποδέχεται ανίκανη να αντιδράσει, πόσω μάλλον να απαιτήσει συμμετοχή στην αναγκαία υποστήριξη συνάνθρωπων τους.
Η Αμερική είναι από άλλο «ανέκδοτο» και στα εσωτερικά της συμβαίνουν σημεία και τέρατα, αλλά μάθαμε να λέμε «δε μας αφορούν». Η δύναμη του Τραμπ ξεπερνά λογικές και επαναστάσεις.
Η μετανάστευση, ωστόσο, είναι ένα διαχρονικό, πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο φαινόμενο. Με ρίζες στο παρελθόν αλλά με νέα χαρακτηριστικά. Αποτελεί κοινό σημείο καθώς επηρεάζει – σε κάποια βαθμό – όλες τις χώρες.
Γι’ αυτό απαιτείται παγκόσμια προσέγγιση με στενότερο συντονισμό και συνεργασία. Ανήκει στις προτεραιότητες χάραξης στρατηγικών διαχείρισης της ΕΕ. Χώρες με διαφορετική κουλτούρα και πολιτισμό καλούνται να συνυπάρξουν, να συμβιώσουν σεβόμενη η μία την ελευθερία της άλλης.
Ο πλουραλισμός, οι ανταλλαγές αγαθών, ανθρώπων, υπηρεσιών ανήκουν στις θεμελιώδεις ιδρυτικές αξίες της ΕΕ. Η ιστορία έχει δείξει ότι η πολυπολιτισμικότητα και η διαπολιτισμικότητα αποτελούν σημείο ανάπτυξης, συνοχής και κοινωνικής ευημερίας. Το θέμα τίθεται στη διατήρηση των ισορροπιών ανάμεσα στην ελευθερία και την ασφάλεια.
Πέρυσι, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενέκρινε με μικρή πλειοψηφία, την ευρεία μεταρρύθμιση της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη μετανάστευση και το άσυλο.
Είχε προηγηθεί, όπως αναμενόταν, αβεβαιότητα λόγω διαφωνιών από τις πολιτικές ομάδες της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ωστόσο, αυτές οι διαφωνίες δεν κατάφεραν να εκτροχιάσουν τη σημαντική ψηφοφορία.
Το Νέο Σύμφωνο προβλέπει συλλογικούς και προβλέψιμους κανόνες για τη διαχείριση της υποδοχής και της μετεγκατάστασης των αιτούντων άσυλο, ένα πολιτικά εκρηκτικό ζήτημα.
Η κύρια καινοτομία του είναι ένα σύστημα «υποχρεωτικής αλληλεγγύης» για να διασφαλίσει ότι όλες οι χώρες, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την τοποθεσία τους, συμβάλλουν στην άμβλυνση της πίεσης στη Νότια Ευρώπη.
Εμείς, οι Νότιοι, είμαστε στην πρώτη γραμμή. Περιμένουμε τις κινήσεις της Ε.Ε. που θα μετριάσουν το πρόβλημα στη χώρα μας. Προσώρας, μένουμε στις δηλώσεις πρωθυπουργού: «πρέπει να λειτουργήσει η χώρα άμεσα και σκληρά, να μην επιτρέψουμε κανέναν υβριδικό πόλεμο από τη Λιβύη, στα πρότυπα των όσων έκανε ο Ερντογάν».
Φυσικά καιγόμαστε κάθε μέρα από πυρκαγιές δώθε – κείθε, βεβαίως συνεχίζουν να καταφτάνουν λαθρομετανάστες στις υπερπλήρεις βάρκες από τη Λιβύη στην Κρήτη, ασφαλώς τα κόμματα ξιφουλκούν στη Βουλή επί παντός θέματος που κερνά η επικαιρότητα και η φόνισσα Μουρτζούκου παραδέχτηκε τα εγκλήματά της. Υλικό για επόμενο άρθρο.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
